Έργα και ημέρες του Τούρκου προβοκάτορα Αχμέτ Ντογκάν
Άνοιξη 2000
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
[ΠΡΟΣΟΧΗ! Η παρακάτω ανάλυση γράφτηκε σε δύο μέρη το έτος 2000. Μέσα στις αγκύλες είναι τα σχόλια που κάναμε το 2011, έντεκα χρόνια μετά.]
Κεντρικός πρωταγωνιστής στις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις στη Βουλγαρία θα είναι το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών [Κ.Δ.Ε., το κόμμα της τουρκικής μειονότητας της Βουλγαρίας] και ο ηγέτης και ιδρυτής του, Αχμέτ Ντογκάν [στην εκτίμησή μας αυτή δικαιωθήκαμε 100%, αφού το Κ.Δ.Ε. συμμετείχε τόσο στην κυβέρνηση του πρώην βασιλιά Συμεών το 2001, όσο και στη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές το 2005]. Το σχέδιο του Ντογκάν υλοποιείται κατά κεραία και αποσκοπεί στην τελική συμμαχία του κόμματός του με το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Β.Σ.Κ.)! Το αποτέλεσμα που επιθυμεί το σχέδιο είναι: κυβέρνηση συνασπισμού της Αριστεράς! [όταν γράφαμε αυτές τις γραμμές, το 2000, όλα τα παραπάνω φάνταζαν εντελώς «τρελά», αφού Ντογκάν και σοσιαλιστές-τέως κομμουνιστές ήταν φανατικοί αντίπαλοι. Κι όμως πέσαμε απολύτως «μέσα» στην τόσο παρακινδυνευμένη πρόβλεψή μας...]
Σε τι συνίσταται όμως το ουσιαστικό περιεχόμενο της «παρδαλής κυβέρνησης»; Και ποιος άραγε στηρίζει και προωθεί τον Ντογκάν; Υπό το πρίσμα των σημερινών εξελίξεων (τελική επίθεση του πρώην υπ. εσωτερικών Μπόνεφ κατά του πρωθυπουργού Ιβάν Κόστοφ) προσπαθούμε να δώσουμε κάποιες πρώιμες απαντήσεις επί των σημαντικών αυτών ερωτημάτων...
Ο ΝΤΟΓΚΑΝ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ. Η ιδιοσύστασή του είναι αυτή του φιδιού, που εξελίσσεται δαγκώνοντας και χύνοντας παντού το δηλητήριό του, δηλ. τη σοβιετική ιδεολογία! [και να φανταστεί κανείς ότι την εποχή εκείνη, δηλ. το 2000, όλοι θεωρούσαν ακόμα τον Ντογκάν σαν αρχιπράκτορα της... CIA!!!] Το ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ υπήρξε ο μεταρρυθμιστικός («γκορμπατσοφικός») πυρήνας του τότε κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος στη δεκαετία του 1980, με επικεφαλής τον Αντρέι Λουκάνοφ, ένας πυρήνας που συν τοις άλλοις ανέτρεψε τον Τόντορ Ζίβκοφ [ηγέτη της Βουλγαρίας από το 1956 έως το 1989] στις 10 Νοεμβρίου 1989!
Έτσι, μετά την ιστορική αυτή για τη Βουλγαρία ημερομηνία, το Κ.Κ. της χώρας «διασπάστηκε» σε δύο αντιτιθέμενα πεδία, που περνούν ΜΕΣΑ από τα κόμματα. Ο (ιστορικά νομοτελειακός) διχασμός αυτός υπήρξε προϊόν της διάστασης στη δεκαετία του 1980 ανάμεσα σε ΝΕΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥΣ (σήμερα στη Ρωσία εμφανίζονται ως «δόγμα Πούτιν») και ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ, δηλ. σε αναθεωρητές («ρεβιζιονιστές») από τη μία και σκληροπυρηνικούς («σταλινικούς») από την άλλη. Οι πρώτοι εμπνεύστηκαν από την Περεστρόικα του Γκορμπατσόφ (= πρόγραμμα επιβίωσης του κομμουνισμού ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ!) [όπως ακριβώς έγινε και στην Κίνα μετά τον θάνατο του Μάο το 1976] και «έριξαν» εικονικά τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ, προχωρώντας στον «εκδημοκρατισμό» των κοινωνιών αυτών. Στην πραγματικότητα η «δημοκρατία» αυτή αποτελεί τη μεταβατική περίοδο για την αναγέννηση του επαναστατικού λενινισμού (= μασονία: το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η Μεγάλη Στοά)!...
Όλα αυτά είναι η μία όψη του νομίσματος. Η αντίθετη όψη περικλείει το σχέδιο σοβιετικοποίησης της Ανατολικής Ευρώπης (και φυσικά και της Ρωσίας), με απώτατο σκοπό την ΑΓΚΥΛΩΣΗ του ευρύτερου ευρασιατικού χώρου και την υποταγή του στον αναδυόμενο ευρασιατικό άξονα [με παράλληλη καταστροφή των ΗΠΑ]! Με δυο λόγια, τονίζουμε πως τα δύο ως άνω χαρακτηριστικά (αναγέννηση του κομμουνισμού και αγκύλωση της Ευρασίας) αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και οφείλουμε να τα δούμε μόνο ως ενιαίο σύνολο.
Το ΦΙΔΙ προκειμένου να αποτελέσει την κορυφή της βουλγαρικής πολιτικής πυραμίδας έπρεπε να λάβει την έγκριση των Ευρωπαίων «δημοκρατών», δηλ. να χαρακτηριστεί από αυτούς ως «φιλελεύθερος», «μη εθνικιστής», «όχι ακραίος» κτλ. Στον στόχο του αυτό στηρίζεται σήμερα πάνω σε δύο πολιτικά βάθρα:
1. στη δήθεν ένωση των φιλελεύθερων δυνάμεων της χώρας, που ως μοναδικό σκοπό έχει την εξυπηρέτηση της παρουσίασης του Ντογκάν ως «μη φανατικού Τούρκου», «προοδευτικού δημοκράτη» κτλ., πλασάροντάς τον έτσι στα μάτια της Δύσης ως «σοβαρό πολιτικό», που αξίζει της απεριόριστης βοήθειάς της!
2. στην προβοκατόρικη δράση του Αντέμ Κενάν, αρχηγού του Τουρκικού Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος επίτηδες μιλάει για «αυτονόμηση της Νότιας Βουλγαρίας» [δηλ. της Ανατολικής Ρωμυλίας], «ένοπλο αγώνα για απελευθέρωση των Τούρκων» και άλλα παρόμοια, με μοναδικό σκοπό την de facto ενίσχυση του Ντογκάν από τη Δυτ. Ευρώπη, η οποία θα τον βοηθήσει να ανέλθει στην εξουσία, για να φανεί αφενός πως η τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας δεν καταπιέζεται και να αποτραπεί αφετέρου ο δήθεν κίνδυνος εξέγερσης των Τούρκων υπό τον Κενάν!!!
Πέρα όμως από όλα αυτά, ο Μπογκομίλ Μπόνεφ [πρώην υπ. εσωτερικών της Βουλγαρίας, από το 1997 έως τα τέλη του 1999] δημιουργεί ανέκαθεν τεχνητή ένταση ανάμεσα σε μαφία και κυβέρνηση, με απώτερο σκοπό μέσω της όξυνσης να «γκρεμιστεί» ο πρωθυπουργός Κόστοφ από την εξουσία... Μπόνεφ και Ντογκάν [αντίθετα απ’ όσα πιστεύονταν από τους πολλούς...] όχι μόνο δεν είναι εχθροί, αλλά συνεργάτες στο ΣΧΕΔΙΟ [διείσδυσης του ευρασιατικού άξονα στα Βαλκάνια]. Γι’ αυτό και [μετά από μια περίοδο δήθεν «συγκρούσεών» τους δημόσια] ο Ντογκάν τελικά δήλωσε ότι συμφωνεί με τον Μπόνεφ, παρόλο που στο παρελθόν υπήρξε «αυστηρός απέναντί του»!!!...
Ένα κι ένα κάνουν δύο: Μπόνεφ και Ντογκάν αποτελούν βασικότατους κρίκους του ΣΧΕΔΙΟΥ. Ο Μπόνεφ (αποκαλούμενος και ως... ο «Χίτλερ της Βουλγαρίας»!) είναι ο σαμποτέρ, που ετοιμάζει το έδαφος για την εξάπλωση του ΦΙΔΙΟΥ. Η εξάπλωση του ΦΙΔΙΟΥ σηματοδοτεί την ανάπτυξη του ΣΧΕΔΙΟΥ...
Αφού κατάφερε να γίνει ο πλέον περιζήτητος πολιτικός στη χώρα, ο Αχμέτ Ντογκάν ξεκίνησε τη δράση του για να ανέλθει ένα ακόμη σκαλοπάτι στην πολιτική βαθμίδα της Βουλγαρίας: να αποτελέσει τον κορυφαίο πολιτικό της χώρας! Κατ’ αυτόν τον τρόπο η εξάπλωση και οριστική θεμελίωση του ΣΧΕΔΙΟΥ θεωρούνται πια βέβαια... [και όντως, έναν μόλις χρόνο μετά, ύστερα από τις εκλογές του 2001, ο Ντογκάν συμμετείχε στις κυβερνήσεις της χώρας, ως ο ουσιαστικός «εγκέφαλός» τους. Τη θέση αυτή διατήρησε έως και το 2009, εμποδίζοντας έτσι μια ομαλή μετάβαση της Βουλγαρίας στις δυτικές και ευρωατλαντικές δομές]
Το εκπληκτικό στην περίπτωση Ντογκάν είναι ότι απέκτησε μεν τις αναγκαίες «επιδερμικές» περγαμηνές με τη βοήθεια των φιλελεύθερων, καθώς και με τη βοήθεια της προβοκατόρικης δράσης του Αντέμ Κενάν (περί δήθεν αυτονόμησης της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας), τον βασικό όμως «εξοπλισμό» του τον πρόσφερε το ίδιο το σοσιαλιστικό κόμμα [Β.Σ.Κ., διάδοχο σχήμα του άλλοτε πανίσχυρου βουλγαρικού Κ.Κ.], εναντίον του οποίου τόσες «μάχες» [υποτίθεται ότι] έδωσε στο παρελθόν ο Τούρκος! [επρόκειτο περί μιας πρωτοφανούς συμπαιγνίας, αφού το κόμμα του Ντογκάν, το Κ.Δ.Ε., το ίδρυσε η ίδια η κομμουνιστική Κρατική Ασφάλεια, ενώ στην πλέον κρίσιμη στιγμή, όταν οι σοσιαλιστές κατέρρεαν εκλογικά, έσπευσε ο άλλοτε «αρχιεχθρός» τους να τους σώσει κυριολεκτικά από τη συντριβή και την πολιτική εξαφάνιση...]
Κι όμως σήμερα [το 2000] Β.Σ.Κ. και Ντογκάν συνεργάζονται άψογα και ετοιμάζουν το έδαφος για τη συγκρότηση από κοινού κυβέρνησης συμμαχίας (μαζί με φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες κτλ.). [επαληθευτήκαμε απόλυτα στην τότε περίπου «παρανοϊκή» εκτίμησή μας, αφού όντως ο Ντογκάν σχημάτισε με τους πρώην κομμουνιστές συγκυβέρνηση το 2005 και μόνο τότε κατάλαβαν όλοι αυτό που εμείς φωνάζαμε από τη δεκαετία κιόλας του 1990: ότι ο Ντογκάν όχι απλά δεν ήταν άνθρωπος της Δύσης και των ΗΠΑ, αλλά αποτελούσε το πολύτιμο «δεκανίκι» των κομμουνιστών, που στην κατάλληλη στιγμή θα το χρησιμοποιούσαν...]
Οι τελευταίες ενέργειες του Ντογκάν είναι περισσότερο από ενδεικτικές. Τις παραθέτουμε εν συντομία και με σχόλια:
1. Ο Ντογκάν έθεσε (μόνος από όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας!) το ζήτημα τιμωρίας των σημερινών κυβερνώντων [της κυβέρνησης των Ενωμένων Δημοκρατικών Δυνάμεων-Ε.Δ.Δ., υπό τον Ιβάν Κόστοφ, που από το 1997 έως το 2001 απέτυχε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της χώρας, ακριβώς όπως είχε αποτύχει και στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990]. Συγκεκριμένα ζήτησε επίσημα (τα εξώφυλλα των εφημερίδων βούιξαν επ’ αυτού) «Δίκες μετά τις εκλογές»! Κατά τον Ντογκάν «μόνο έτσι η κοινωνία θα πειστεί ότι οι σημερινοί κυβερνώντες περνούν από το καθαρτήριο». Η θέση του Ντογκάν περί δικαστηρίου για τη σημερινή κυβέρνηση τον τοποθετεί «εχθρό Νο 1» της κλίκας Κόστοφ...
2. Ο Ντογκάν ζήτησε την παραίτηση της υπουργού εξωτερικών Ναντέζντα Μιχάιλοβα, λόγω «αποτυχημένης διπλωματίας» και ευθύνες στο σκάνδαλο με τις κρατούμενες Βουλγάρες νοσοκόμες στη Λιβύη [οι 5 αυτές νοσοκόμες, καθώς και ένας Παλαιστίνιος γιατρός, κατηγορούνταν από το καθεστώς Καντάφι ότι είχαν μολύνει επίτηδες με τον ιό του AIDS πάνω από 400 παιδιά, κατόπιν εντολής της ισραηλινής MOSSAD. Τελικά, απελευθερώθηκαν το καλοκαίρι του 2007, κι αφού προηγουμένως είχαν καταδικαστεί σε θάνατο!]
3. Τον Μάιο [του 2000] στο συνέδριο του Β.Σ.Κ. ο Ντογκάν γνώρισε πρωτόγνωρη αποθέωση από τους συνέδρους. Τον διέκοπταν συνεχώς τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των σοσιαλιστών, ενώ ο λόγος του αποτέλεσε «μνημείο» για τη μελλοντική σοσιαλφιλελεύθερη διακυβέρνηση του κράτους! Χαρακτηριστικά ο Ντογκάν δήλωσε πως έχει... τύψεις για την πτώση της κυβέρνησης του Ζαν Βίντενοφ (!!!) [κυβέρνηση των σοσιαλιστών που διέλυσε οικονομικά τη χώρα και αναγκάστηκε σε πρόωρη παραίτηση] και για το ότι η τακτική του της περιόδου 1996-97 έφερε στην εξουσία τον Ιβάν Κόστοφ! Ακόμη δήλωσε πως βρίσκει εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός της μεταλλαγής του Β.Σ.Κ. σε πραγματιστική πολιτική δύναμη σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης! Έθεσε έτσι και επίσημα την άποψή του για τη μελλοντική κυβερνητική του συνεργασία με το Β.Σ.Κ. [πόσο μέσα «πέσαμε»! Κι όμως, ακόμα και τότε, μετά τις δημόσιες αυτές ρήσεις του Ντογκάν, καρεκλοκένταυροι «αναλυτές» επέμεναν ότι δεν άκουσαν καλά κι ότι ο Τούρκος προβοκάτορας ήταν, παρ’ όλα αυτά, «δημοκράτης» και «άνθρωπος της Δύσης»...]
4. Τέλος, ο Ντογκάν σε ομιλία του στη βουλή (επίσης τον Μάιο) με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση εξαπέλυσε επίθεση στην Ε.Δ.Δ., κατηγορώντας την για διαφθορά στις ιδιωτικοποιήσεις. Δήλωσε μάλιστα «η Ε.Δ.Δ. να παραδώσει τις ιδιωτικοποιήσεις στα χέρια όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων», άρα σύμφωνα μ’ αυτόν η κυβέρνηση δεν δικαιούται πια ν’ ασχολείται μ’ αυτό το θέμα... [καθόλου συμπτωματικά την ίδια εκείνη περίοδο η νέα τότε στη Μόσχα εξουσία Πούτιν ήταν έντονα δυσαρεστημένη με την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων στη Βουλγαρία, αφού δυτικά συμφέροντα έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος. Γι’ αυτό και έβγαλε απότομα τη μαριονέτα της, δηλ. τον Ντογκάν, να τα βρει άρον-άρον με τους σοσιαλιστές και να υπονομεύσει την κυβέρνηση της Δεξιάς... Και φυσικά το Κόκκινο Ιερατείο της Μόσχας τα κατάφερε, αφού στην πραγματικότητα η επιρροή της Δύσης στα Βαλκάνια είναι πολύ ισχνή]
Αξίζει επίσης να αναφερθούν δύο ακόμη θέσεις του Ντογκάν, όπως αυτές εκφράσθηκαν τον τελευταίο καιρό:
- η πρώτη αφορά την άποψή του ότι ο βουλγαρικός στρατός οφείλει να παραμείνει σε κάποια σχετικά υψηλά αριθμητικά επίπεδα και ο αριθμός των στρατιωτών να μην πέσει σε λίγες χιλιάδες [δηλ. αυτός, ο αρχηγός της τουρκικής μειονότητας της Βουλγαρίας, ήταν υπέρ... ενός δυνατού βουλγαρικού στρατού και κατά της δημιουργίας επαγγελματικών ενόπλων δυνάμεων!!!].
- η δεύτερη θέση του Ντογκάν σχετίζεται με τη φημολογούμενη και πιθανή αγορά των βουλγαρικών τηλεπικοινωνιών (βουλγαρικός ΟΤΕ) από το κονσόρτσιουμ του ελληνικού ΟΤΕ και της ολλανδικής ΚΡΝ. Σύμφωνα με τον αρχηγό του Κ.Δ.Ε. θα είναι προδοσία τα εθνικά συμφέροντα της Βουλγαρίας να περιέλθουν σε ξένο γειτονικό κράτος (την Ελλάδα)!... [και πάλι ο Τούρκος εμφανίσθηκε «βασιλικότερος του βασιλέως», εκστομώντας λόγια που δεν τολμούσε να τα πει ούτε ο φανατικότερος Βούλγαρος εθνικιστής!!! Τελικά κατόρθωσε να ακυρώσει την ελληνική διείσδυση στις βουλγαρικές τηλεπικοινωνίες, κάτι που για την Ελλάδα αποτέλεσε σημαντική γεωπολιτική ήττα, αφού μέσω του βουλγαρικού ΟΤΕ ελέγχεις όλα τα Βαλκάνια! Κερδισμένο από όλη την ιστορία ήταν ΜΟΝΟ το Κόκκινο Ιερατείο της Μόσχας, αφού με την ακύρωση της παραπάνω αγοράς οι δομές του τόσο νευραλγικού βουλγαρικού ΟΤΕ παρέμειναν στα χέρια των ίδιων ανθρώπων, δηλ. των κομμουνιστών της εποχής Ζίβκοφ!]
Το «παιχνίδι» του Ντογκάν συνεχίζεται. Το δηλητήριο του φιδιού συνεχίζει να «ποτίζει» την πολιτική ζωή της χώρας με το περιεχόμενό του: τη σοβιετική ιδεολογία. Οι λυσασμένες τελευταία επιθέσεις εναντίον του Κόστοφ σηματοδοτούν την απαρχή μιας «νέας στροφής» για τη Βουλγαρία στα πρόθυρα της νέας χιλιετίας...
Τον Απρίλιο του 2002 η κοινοβουλευτική επιτροπή Αντρέεφ δημοσίευσε τη λίστα με τους σημαντικότερους πράκτορες της κομμουνιστικής Κρατικής Ασφαλείας, προκαλώντας μεγάλο θόρυβο στη Βουλγαρία. Πρώτο-πρώτο φιγουράρει το όνομα του... Αχμέτ Ντογκάν!!! Όταν εμείς τα είχαμε πρωτοπεί, θεωρούμασταν γραφικοί ή ακόμα και «προβοκάτορες»... Όμως η αλήθεια πάντοτε εκδικείται... Στην εικόνα ο κατάλογος των πρακτόρων του κομμουνιστικού καθεστώτος, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μονίτορ» της Σόφιας, στις 16 Απριλίου 2002.
Kommentare