11.01.2022
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Λέξεις-κλειδιά: Δημιουργία, Πτώση, λαός Ισραήλ, Ελληνοεβραϊσμός, Βήλιος Κρόνος.
Η ιστορία της θεόπνευστης Παλαιάς Διαθήκης σε σύγχρονη μεταφορά-απόδοση! Δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ, παγκοσμίως, από κανέναν... Αυτό ίσχυε μέχρι τον Ιούνιο του 2021, όταν και κυκλοφόρησε το άκρως ενδιαφέρον μυθιστόρημα “Γυμνή Αλήθεια” της Έλενας Κουβελιώτη. Σε αυτό οι ήρωες (και οι... αντι-ήρωες) του ιερού βιβλίου των Εβραίων παίρνουν πια σάρκα και οστά σε σύγχρονο πλαίσιο. Με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, στις σελίδες του συγγράμματος αυτού συναντούμε τις κεντρικές μορφές που κυριαρχούν στο πρώτο μέρος της Αγίας Γραφής ή Βίβλου (το δεύτερο είναι, φυσικά, η Καινή Διαθήκη), να δρουν όμως στη δική μας πλέον εποχή και στις δικές μας συνθήκες ζωής. Δηλαδή, του 21ου αιώνα. Οι χαρακτήρες όμως κι η ψυχοσύνθεση αυτών των ηρώων δεν αλλάζουν, παραμένουν σταθερές, ίδιες κι απαράλλακτες χιλιάδες ολόκληρα χρόνια μετά. Φιγούρες της πανάρχαιας ιστορίας του λαού Ισραήλ, κατά πολλούς αμφιλεγόμενες. Όπως το ίδιο ισχύει για την Παλαιά Διαθήκη, βιβλίο που τόσο πολύ χτυπήθηκε, συκοφαντήθηκε και αμφισβητήθηκε επί σειρά αιώνων... Με αφορμή το έργο αυτό της Έλενας Κουβελιώτη, ο γράφων καταγράφει πιο κάτω ορισμένες σκέψεις του επί της Παλαιάς Διαθήκης.
Όπως γράφει, μεταξύ άλλων, στον πολύ ωραίο Πρόλογό του ο Ανδρέας Κυριακίδης: “Είναι πολύ δύσκολο και πολύ σπάνιο να διαχειριστεί κάποιος θρησκευτικές έννοιες και αντιλήψεις αιώνων, που έχουν τοποθετηθεί και έχουν ριζώσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Διαβάζοντας ο αναγνώστης τη «Γυμνή Αλήθεια», έρχεται αντιμέτωπος με τα θρησκευτικά πιστεύω του, καθώς αποδεικνύεται ότι είναι ανακόλουθα με τη λογική του, διότι το βιβλίο μέσω της παρουσίασης της καθημερινής ζωής και των συναισθημάτων των ηρώων της Π.Δ., επισημαίνει τις αντιθέσεις των πράξεών τους έναντι εννοιών όπως φιλεύσπλαχνος, πανάγαθος, παντοδύναμος κ.λπ. αποσαθρώνοντας έτσι την ιερότητά της και τη θεϊκή της υπόσταση”.
Για να συμπληρώσει η ίδια η συγγραφέας αμέσως μετά στο δικό της προλογικό σημείωμα (“Λίγα λόγια από τη συγγραφέα): “Η αρχή της ιστορίας αυτού του πλανήτη και των κατοίκων του είναι γραμμένη στην Παλαιά Διαθήκη την οποία και διδάσκονται τα παιδιά μας μέχρι και σήμερα. Επειδή όμως ο κόσμος αλλάζει και μαζί αλλάζει και το σκεπτικό του (σε κάποια θέματα προς το χειρότερο, σε κάποια άλλα προς το καλύτερο), μπήκα στον πειρασμό να εξιστορήσω γεγονότα της Π.Δ., όπως τα περιγράφει, μεταφέροντάς τα όμως σε σύγχρονό μας αιώνα, τροποποιώντας αναγκαστικά όχι τα γεγονότα και τις καταστάσεις που διαδραματίζονται, αλλά τα υλικά πράγματα που τα περιβάλλουν και, περιγράφοντας με λεπτομέρειες τα συναισθήματα που είχαν ή που είναι λογικό και ανθρώπινο να είχαν οι πρωτόπλαστοι αλλά και οι απόγονοί τους -οι «προπάτορές» μας- βάσει των γεγονότων που βίωναν, ενώ παράλληλα δίνω μία ανθρώπινη διάσταση στα συναισθήματα και τις ενέργειες του Θεού έτσι όπως τον περιγράφει, θέλοντας να προσφέρω τη δυνατότητα στον αναγνώστη να δει τον Θεό της Π.Δ. ως γονέα, βγάζοντας έτσι τα συμπεράσματά του πιο καθαρά για τον χαρακτήρα του Θεού που μας διδάσκουν να πιστεύουμε πάνω από 2.000 χρόνια. [...] Πιστεύω πολύ στον Θεό, στο Ανώτερο Ον, στον Δημιουργό των πάντων, αλλά χωρίς να τον «κλείνω» σε κανένα θρησκευτικό δόγμα και χωρίς να του προσδίδω κανένα όνομα, παρά μόνο ιδιότητα. Έχοντας, λοιπόν, στο μυαλό την ιδιότητα του Θεού που είναι η αγνή αγάπη, απόλαυσε την Παλαιά Διαθήκη προσαρμοσμένη στο σήμερα κι αν δεν σου αρέσει ή τη βρεις παρατραβηγμένη, τότε διάβασε -ή ξαναδιάβασε- τη θρησκευτική-θεολογική της μορφή και θα διαπιστώσεις ότι στα γεγονότα που σε ενόχλησαν ή σε συγκλόνισαν δεν υπάρχει καμία διαφορά”.
Ο Παράδεισος ως Πολυεθνική εταιρεία. “Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν” (Γένεσις, 1:1)... Η στιγμή της Δημιουργίας. Έπαυλη Πάρανταϊς... Εκεί ζει ο Γκατ Θέικσον, ο πανίσχυρος ιδιοκτήτης της Θέικσον Όιλ, μαζί με τα παιδιά του. “καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα ἕκτη” (Γένεσις, 1:31)... “Η γενική καθαριότητα της έπαυλης κράτησε έξι ολόκληρες μέρες! Έξι μέρες, όλες οι γυναίκες του υπηρετικού προσωπικού «έγλειφαν» και τις τελευταίες γωνίες σε όλο το σπίτι. Η εντολή του αφεντικού ήταν σαφής: Να αποστειρώσουν τον χώρο!” (“Γυμνή Αλήθεια”, σελ. 16). Τρία παιδιά είχε ο Γκατ Θέικσον από τον πρώτο του γάμο: τον Γκατ τζούνιορ, τον Μάικλ και τον Γκάμπριελ. Έως ότου απέκτησε τα χαριτωμένα δίδυμα: την Άβε και τον Δάμα. “Ο ερχομός των διδύμων έδωσε μεγάλη χαρά στον Γκατ Θέικσον, που την επισκίαζε, όμως, ένας μεγάλος πόνος. Η μητέρα των παιδιών, η δεύτερη γυναίκα του, πέθανε πάνω στη γέννα, αφήνοντάς του τα δύο βλαστάρια τους να τα μεγαλώσει μόνος του” (“Γυμνή Αλήθεια”, σελ. 17). Αδάμ και Εύα, οι πρωτόπλαστοι. Είναι άραγε οι αναγραμματισμοί του βιβλίου “συμπτωματικοί”; Τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Όλο το έργο αποτελεί μία αλληγορία για το απώτερο προϊστορικό παρελθόν του ανθρώπου.
Παρά τω Άδη... Κατά την επίσημη ετυμολογία, η λέξη “Παράδεισος” προέρχεται από τα αρχαία περσικά, συγκεκριμένα από τη λέξη “Pairidaeza”, δηλ. “περιφραγμένος κήπος” (από τις αρχαίες περσικές λέξεις “pairi” - “γύρω” και “daeza” - “τοίχος”). Σε βαθύτερο επίπεδο, συμβολίζει τον τόπο που βρίσκεται δίπλα στην Κόλαση, τον αρχαιοελληνικό Άδη (παρά τω Άδη). Πράγματι, όπως επισημαίνουμε στην ανάλυσή μας “Παράδεισος και κόλαση ως οπτικός χώρος κατά τη χριστιανική αντίληψη” (δες εδώ), πρόκειται για έναν, αδιαίρετο και ενιαίο χώρο που είναι ταυτόχρονα Παράδεισος και Κόλαση. Η δε κατάσταση που βιώνει η ψυχή (σκιά) του ανθρώπου μετά θάνατον σ' αυτό τον χώρο, εξαρτάται από τα πεπραγμένα που είχε διαπράξει στον υλικό-γήινο κόσμο: α) εάν τα έργα του υπήρξαν αγαθά, τότε το πνεύμα-ψυχή βιώνει μία αθάνατη ευχαρίστηση, ως απόλαυση του αιωνίου φωτός που πηγάζει από τον πυρήνα της Γης· β) εάν, αντιθέτως, τα έργα του υπήρξαν πονηρά, τότε το πνεύμα-ψυχή βιώνει μία αθάνατη δυστυχία, με το αιώνιο φως του εσωτερικού ηλίου να τον κατακαίει. Τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο Ολυμπιόδωρος Αλεξανδρείας, ο διάκονος, αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά στα εκτενή “Υπομνήματα εις τον Εκκλησιαστήν” (“Commentarii in Ecclesiasten”) του, ότι: “Καὶ δεῖ εἰδέναι ὅτι ἡ μὲν ἱστορία τὸν παράδεισον ἐπί γῆς εἶναι διδάσκει. Τινὲς δὲ ἔφησαν ὅτι καὶ ὁ παράδεισος ἐν τῷ ᾅδῃ τυγχάνει”.
Λίγο μετά την αρχή ήρθε η Πτώση... Τα αγαπημένα δίδυμα παιδιά του Γκατ Θέικσον έχασαν κάποια ημέρα τον “παράδεισό” τους. Ήταν όταν παράκουσαν τον πατέρα τους, όταν η περιέργεια τούς νίκησε· ήταν όταν απέκτησαν τη γνώση, την αυτογνωσία. “καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη. καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς” (Γένεσις, 3:23-24). “Ο Δάμα και η Άβε πλήρωναν το τίμημα της παρακοής τους στον πατέρα τους. Η αλήθεια είναι ότι είχαν μετανιώσει γι' αυτή την παρακοή τους, όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...” (“Γυμνή Αλήθεια”, σελ. 15). Πίσω από την τραγωδία, ο προαιώνιος Διάβολος, εκείνος που διαβάλλει, ο Γκατ τζούνιορ του βιβλίου, ο οποίος έβαλε ύπουλη παγίδα στα δίδυμα ώστε να χάσουν όλα όσα είχαν και να εκπέσουν στη μιζέρια. “Λίγο μετά την αρχή” τιτλοφορείται το 1ο κεφάλαιο του έργου της Έλενας Κουβελιώτη, και λίγο μετά την αρχή είναι η Αρχή της Ιστορίας του ανθρώπου.
Σ' αυτό τον ρυθμό κινείται η “Γυμνή Αλήθεια”, η οποία αποτελεί ουσιαστικά μία διαφορετική ανάγνωση της Παλαιάς Διαθήκης. Απομυθοποιώντας δόγματα και αντιλήψεις αιώνων, η συγγραφέας παρουσιάζει την ιουδαϊκή εκδοχή της προϊστορίας ως αποκύημα του καιρού της ή ως μία συρραφή των πανάρχαιων παραδόσεων της λεκάνης της ανατολικής Μεσογείου (όπως πράγματι είναι), ο δε κακός Θεός του ειδωλολατρικού κόσμου -μιας εποχής όπου κυριαρχούσε το Κακό- εξανθρωπίζεται και δρα έτσι ώστε να δίνει πλέον εντολές ως μεγαλοεπιχειρηματίας παρά ως πατέρας. Η σκληρότητά του όμως παραμένει, διαχρονικά, η ίδια. Στην τρίτη πια δεκαετία του 21ου αιώνα, όπου ακόμη και οι πιο ιεροί θρησκευτικοί θεσμοί των Ρωμηών-Ελλήνων ευτελίστηκαν, όπου -όπως προβλέφτηκε- στα έσχατα χρόνια “οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων” (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός), κάνοντας πλέον λόγο σήμερα για Εκκλησία της Ελλάδος Α.Ε., το πόνημα της Έλενας Κουβελιώτη είναι τόσο επίκαιρο, τόσο οικείο...
Αποβολή ή ενσωμάτωση; Η Παλαιά Διαθήκη αμφισβητείται, και όχι μόνο από παγανιστικούς και νεο-ειδωλολατρικούς κύκλους· ακόμη και μεταξύ των ίδιων των Χριστιανών υπάρχει μια τάση, η οποία απορρίπτει αυτή την αποκάλυψη του Θεού-Γιαχβέ στον περιούσιο λαό του. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι το θέμα αποβολής της Παλαιάς Διαθήκης -ή έστω των σημείων της όπου γίνονται σαφείς ανθελληνικές αναφορές- από τον Κανόνα της Εκκλησίας μας τέθηκε στη σύγχρονη εποχή, με πρωτοσέλιδη “Ανοιχτή Επιστολή” γνωστού αρχαιολατρικού περιοδικού προς την Ιερά Σύνοδο (1). Φυσικά, η εν λόγω πρόκληση έμεινε αναπάντητη από την επίσημη ελλαδική Εκκλησία. Απάντηση όμως έδωσε γνωστός διανοούμενος-εκδότης ιστορικού περιοδικού, ο οποίος εξήγησε ότι είναι αδιανόητη η αποβολή της Παλαιάς Διαθήκης από τον χριστιανικό Κανόνα, διότι εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο αυτό θα σήμαινε να κοπούν σύρριζα τα δογματικά θεμέλια της Καινής Διαθήκης και της Πατερικής Διδασκαλίας (2). Πράγματι, είναι αδύνατον να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από τα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού, διότι ολόκληρη η Καινή Διαθήκη, ως ολοκληρωμένο σώμα, βασίζεται πάνω στην Παλαιά Διαθήκη, την οποία ουκ ολίγες φορές επικαλούνται οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης ακριβώς για να στηρίξουν τη νέα διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστιανισμός απορρέει απευθείας από την Πεντάτευχο (Τορά) και τους Προφήτες του αρχαίου Ισραήλ, κι αυτό είναι φανερό από την όλη θεολογία του Ιησού. Εάν αποκοπεί το σώμα της Καινής Διαθήκης από το αντίστοιχο της Παλαιάς, τότε δεν νοείται πια χριστιανική πίστη. “Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι” (Κατά Ματθαίον, 5:17), είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, συνεπώς δεν μπορεί να τεθεί σοβαρό θέμα κατάργησης της Παλαιάς Διαθήκης από κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως Χριστιανός.
Προς μια ελληνοεβραϊκή σύνθεση. Η σύγκρουση ελληνισμού-εβραϊσμού πάει βαθύτατα μέσα στην Ιστορία. Πρόκειται για δύο τελείως αντίθετες έννοιες και νοοτροπίες δύο αρχαίων λαών που συνέβαλαν όσο κανείς στη διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου. Ο Έλλην Λόγος σημαίνει ελευθερία· το εβραϊκό Δόγμα, υπακοή. Στην Ελλάδα υπήρχαν πολίτες, στην Ιουδαία υπήρχαν υπήκοοι. Η ελληνική κοσμοαντίληψη της θάλασσας αποκρυσταλλώνεται στην εικόνα, κι από εκεί πηγάζει η αισθητική του ωραίου. Αντίστροφα, ο εβραϊκός στοχασμός της ερήμου δεν είναι οπτικός, αλλά ακουστικός: ακούει τη φωνή του Γιαχβέ -χωρίς να μπορεί να τον δει- μέσα σε μία μυστικιστική ατμόσφαιρα. Έτσι, ο Έλλην δημόσιος Λόγος αντιπαρατίθεται στο εβραϊκό μυστικοπαθές Δόγμα. Ο Έλληνας μπορεί να κραυγάσει: “Ἐμεῖς καὶ στοὺς Θεοὺς ορθοὶ μιλοῦμε!” (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, “Απομνημονεύματα”). Ο Εβραίος, όμως, όχι· προσκυνά ταπεινά τον Θεό. Κι όμως, αυτές οι άκρως ασύμβατες κοσμοθεωρίες συμπλέχτηκαν, ως διαλεκτική σύνθεση, στο οικοδόμημα του λεγόμενου “Ελληνοχριστιανισμού”. Τα αντίθετα έσμιξαν. Πώς; Μέσω της χριστιανικής διείσδυσης στον ελληνικό χώρο και της μετεξέλιξης του Χριστιανισμού, ο οποίος απορρόφησε βασικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής (ειδωλολατρικής) παράδοσης. Κι έτσι, ο αρχικός Ελληνοεβραϊσμός των πρώτων μ.Χ. αιώνα κατέληξε να γίνει Ελληνορθοδοξία.
Το θαύμα του συγκερασμού ελληνισμού και χριστιανισμού έγινε, αλλά μέσα από το αίμα. Η ελληνορθόδοξη θεώρηση προέκυψε μόνο έπειτα από το γκρέμισμα των ειδώλων, με τους φανατισμένους Εβραιοχριστιανούς καλόγερους να σπάζουν τα αγάλματα και άλλα αρχαία έργα μοναδικής τέχνης, αλλά και να καίνε τα υπερπολύτιμα βιβλία της ελληνικής σκέψης. Και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος (Γεώργιος Σχολάριος) έριξε στην πυρά το έργο του δασκάλου του, του τελευταίου Έλληνος φιλοσόφου Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνα. Ενώ οι φανατικοί Χριστιανοί καλόγεροι της Αλεξάνδρειας κατακρεούργησαν και πέταξαν στη φωτιά την Ελληνίδα επιστήμονα Υπατία. Αυτά όλα αποτελούν ιστορική αλήθεια. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης έφτασε αργά για τον ελληνισμό. Όμως ο απλός λαός έδωσε την απάντηση, συγχωνεύοντας με το πέρασμα των αιώνων τον εβραϊκό σκοταδισμό με το απολλώνειο φως των Ελλήνων μέσα σε μία νέα κοσμοθεώρηση, στους θρύλους και τις δοξασίες που διέσωσε η λαογραφία. Οι Έλληνες κατήντησαν έτσι σταδιακά ο “νέος Ισραήλ” και εκλεκτός λαός του Κυρίου.
Μία φωτισμένη μορφή της σύγχρονης Ορθοδοξίας, ο μακαριστός πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός, σε ομιλία που πραγματοποίησε στο πλαίσιο επιστημονικού Συνεδρίου, σημείωσε πολύ χαρακτηριστικά τα εξής περί συνέχειας του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον χριστιανισμό και περί Παλαιάς Διαθήκης (3): “[η] παράδοσί μας, η Ελληνική παράδοσι, που δεν σταματά το 146 π.Χ. Δεν είμαστε οι παίδες της Εφέσου, που κοιμόμαστε 2000 χρόνια κι έξαφνα αυτόματα αναστηθήκαμε. Είναι μία συνέχεια, και όποιος σταματά στην αρχαιότητα, στο 146 ή, αν θέλετε, στο 89 π.Χ., γιατί έχουμε μετά την Κόρινθο την πτώσι της Αθήνας, τότε καταστρέφει δολοφονικά τον Ελληνισμό. Ο Ελληνισμός έχει συνέχεια και θα δήτε μία άλλη όψι που δίνω, η οποία στοιχίζει στην διαλεκτική την ελληνική. Είναι η μόνη διαλεκτική στον κόσμο, η οποία οδηγεί σε σύνθεσι. [...] Είναι γεγονός, ότι υπήρξε διάστασι [...] Υπάρχει διάστασι, όταν δεν έχουμε μέσα μας την ενότητα, την διαχρονική ενότητα του Ελληνισμού. Κάποτε έλεγε ο κ. Πλεύρης -ήρθε ένας φοιτητής μου και μού το 'πε- 25.000 χρόνια προ Χριστού υπάρχει Ελληνισμός. Κι εγώ τού είπα: 50, 60 και 100.000 χρόνια υπάρχει Ελληνισμός, από την αρχή της ιστορίας. Θυμηθήτε το περίφημο έπος του Μιχαηλίδη, ότι αρχίζει από την αρχή της ιστορίας και λέγει Ρωμιοσύνη, αλλά εννοεί Ελληνισμό ο Μιχαηλίδης, ο Κύπριος, και λέει: «η Ρωμιοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψη». Αυτό πιστεύω για τον Ελληνισμό. [...] Ο Ιουλιανός -εγώ δεν θα τον πω Παραβάτη, θα τον πω Μέγα τον Ιουλιανό- ένας αγνός ιδεολόγος, ιδεαλιστής αν θέλετε, είχε κατ' εμέ κριτή -μπορεί να σφάλλω- ένα λάθος. Πίστευε, ότι το ρεύμα της ιστορίας πηγαίνει προς τα πίσω. Όλοι δε οι αιρετικοί του Χριστιανισμού, ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Μακεδόνιος, στρέφονταν συνεχώς προς τα πίσω, ενώ οι Πατέρες στρέφονταν συνεχώς προς τα μπροστά, προς το μέλλον. Τι θα πη στρέφονται προς τα πίσω; Αναζητούν ερείσματα στο παρελθόν. Αυτός είναι ο φραγκισμός, αυτή είναι η φεουδαρχία, αυτός είναι ο φιλοσοφικός Χριστιανισμός, ο σχολαστικισμός, είναι συνεχώς αναζήτησι αυθεντιών στο παρελθόν. Αυτό λοιπόν το πνεύμα είναι καταστροφικό για τον Ελληνισμό. [...] ...εγώ είμαι Πελασγός, Προέλλην, είμαι Έλλην, είμαι Ρωμαίος, για τον λόγο που θα σας πω, Βυζαντινός δεν είμαι, γιατί δεν γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολι, την πόλι του Βύζαντος, είμαι Νεοέλλην, όλα δικά μου είναι. Τα νοηματοδοτώ σε κάθε περίοδο της ιστορίας, όπως πρέπει να νοηματοδοτηθούν. Δεν υπάρχει σύγχυσι μεταξύ των ονομάτων. Το φυλετικό μας Έλλην το αναντικατάστατο, που έγραφε ο δάσκαλός μου ο Τωμαδάκης, αιωνία του η μνήμη, το αναντικατάστατο όνομά μας είναι Έλλην. Αυτό είναι το όνομά μας. Αλλά το όνομα Ρωμαίος δεν έχει σχέσι με την Παλαιά Ρώμη. Το 330, 11 Μαΐου, πεθαίνει η Παλαιά Ρώμη. Έχει σχέσι με την Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολι, οπότε είναι η έδρα του Ελληνισμού. [...] Το ελληνικό πάνω χέρι λαμβάνει σάρκα και οστά μέσα στο σώμα του Χριστού της Εκκλησίας. Λαμβάνει σάρκα και οστά σε ωρισμένες χαρακτηριστικές στιγμές. Η πρώτη είναι το 70 μ.Χ. Με την καταστροφή των Ιεροσολύμων από τον Τίτο τον Ρωμαίο το ελληνικό στοιχείο επικρατεί πέρα για πέρα στην Εκκλησία. [...] Η σύνθεσι όμως στην ιστορία θα πραγματοποιηθή πρώτον ιστορικά στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. [...] Η ένωσις Ελληνισμού-Χριστιανισμού στην πραγματική της ισορροπία βρίσκεται στους Αγίους μας Πατέρες. [...] Αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Όλα τα άλλα είναι κακέκτυπα του Χριστιανισμού. Αυτοί που σκότωσαν την Υπατία είναι προδότες και του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. [...] Άλλο Ιουδαϊσμός, που είναι σήμερα ο Σιωνισμός, η συνέχεια δηλαδή του Φαρισαϊσμού της εποχής του Χριστού, και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού, και άλλο προφήτες, οι άγιοι της Εκκλησίας, ο Ησαΐας ή ο Αμώς. [...] έχει αποδειχθή 500 χρόνια ήδη, ότι τα «ανθελληνικά» αποσπάσματα του Ζαχαρία είναι νόθα [...] Είναι παρεμβολές αυτές από τον 3ο αιώνα π.Χ. στον 6ο-7ο αιώνα, που έζησε ο Ζαχαρίας. Αυτά τα κείμενα τα απορρίπτω. Η επιστήμη μας τα απορρίπτει, σας το λέγω. Ακούσατε στην Εκκλησία να κάνουμε κήρυγμα...; Να τα βγάλη δεν μπορεί, γιατί είναι επιστήμη. Η επιστήμη, όπως λέγεται σωστά, ποιούσα. [...] Ο όρος Εβραϊσμός. Άλλος ο σιωνιστικός Εβραϊσμός, τον οποίο και εγώ φοβούμαι ως τον μεγαλύτερο εχθρό του Ελληνισμού. [...] Άλλος όμως ο προφητικός Εβραϊσμός, ο οποίος διαχωρίζει ήδη τους Εβραίους στην Χριστιανική Εκκλησία. Οι Ιουδαΐζοντες κατήντησαν σε αίρεσι, απεσπάσθησαν και απεκόπησαν από το σώμα. Ο Ιωάννης και ο Παύλος είναι Εβραίοι, όπως ο Κινέζος μπορεί να είναι Ορθόδοξος Χριστιανός για μάς, και όμως, όταν γράφουν για το γένος τους, μιλούν σε τρίτο πρόσωπο. Διαβάστε την προς Γαλάτας, διαβάστε την προς Ρωμαίους επιστολή: «τό γένος αὐτῶν». Είναι αυτά που ψάλλουμε την Μεγάλη Πέμπτη. Πόσοι δεν βρίσκονται που μας λένε να φύγουν οι λόγοι οι προσβλητικοί για τους Εβραίους; Και όμως, όπως δεν αφαιρούμε τα άλλα, διότι πρέπει στην επιστήμη να υπάρχουν, αλλά θα διδάξουμε τον άλλον, ότι από εδώ μέχρι εδώ τεκμηριώνεται επιστημονικά και από εκεί μέχρι εκεί είναι νόθο, αλλά η επιστήμη τα διακρατεί, το ίδιο και στην Εκκλησία έχομε λόγια, τα οποία οι Εβραίοι τα θεωρούν ιδιαίτερα προσβλητικά. Ο δάσκαλός μου ο Αλεβιζάτος, ο μακαρίτης, έλεγε να φύγουν. Εμείς λέμε όχι, δεν θα φύγουν, και θα πολεμήσουμε, για να μην φύγουν αυτά τα κείμενα [...] Ό,τι σημαίνει στα Ελληνικά ο όρος θεός εννοιολογικά σημαίνει ο όρος Γιαχβέ και ο όρος Αδωνάι στην Εβραϊκή γλώσσα. Αν απορριφθή το ένα, απορρίπτεται και το άλλο. Εγώ δεν έχω καμμία απαίτησι να διατηρηθούν. Έλεγε ο Μέγας Αθανάσιος: «οὐκ ἐν ταῖς λέξεσιν ἡμῶν τό διάφορον, ἀλλ' ἐν τοῖς πράγμασι»”.
Η αποκάθαρση του χριστιανισμού από τα εβραϊκά στοιχεία. Γράφει στο ομώνυμο βιβλίο του, ο αείμνηστος ερευνητής Διονύσιος Χιώνης, ανάμεσα σε πολλά άλλα επικριτικά της Παλαιάς Διαθήκης, τα εξής: (4) “...οι Εβραίοι την στιγμή που άλλες χώρες και ειδικώτερα η Ελλάδα με τις κοινωνικές εκπολιτιστικές και φιλοσοφικές δομές, βοηθούσε να γεννηθούν έστω και μέσα από τον μύθο, ήρωες, που είναι απαραίτητοι για οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα, αυτοί το μόνο που μπορούν να επιδείξουν, σαν ας πούμε ιστοριογραφία, είναι η «έξοδος» από την «σκλαβιά» της Αιγύπτου και η διογκωμένη πια μυθιστορία γύρω από τον Θεό κατασκευής, τον Γιαχβέ, που οποιαδήποτε ενέργειά τους από κεί και πέρα ήταν δεμένη με την παρουσία του και την γρανιτένια, αλλά και απάνθρωπη πολλές φορές θέλησή του, μια και η ζωή των πιστών του στην βιολογική τους υπόσταση ήταν καθαρά δική του υπόθεση. [...] Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, αυτός ο λαός που η ζωή του, το θέλω του και το εγώ του είναι αυτός, να έχει σχέση με την ανάπτυξη του χριστιανισμού; Ποιος είναι τότε ο λόγος ή οι λόγοι, που έκαναν τους πατέρες της χριστιανοσύνης να υιοθετήσουν την εβραϊκή ψευτοθεολογία και να μας παρουσιάζουν τους Εβραίους προσήλυτους στον Γιαχβέ, σαν τους εκλεκτούς του Θεού και πώς ότι αυτοί και μόνον αυτοί έχουν ορθή θεολογική παράδοση, ώστε και σήμερα ακόμα στις εκκλησίες μας αλλά και παντού να ακούγονται ψαλμοί και διάφορα άλλα που μαρτυρούν την πέρα για πέρα υποταγή του χριστιανισμού στα εβραϊκά στοιχεία; [...] Γιατί να διαβάζονται οι διάφορες προφητείες από τους αναγνώστες στις λειτουργίες, που ιστορικά και θρησκευτικά μιλάνε για τον θεό Γιαχβέ κ.λ.π,...; [...] Γιατί να μην διαβάζονται περικοπές από αναφορές στον έναν και μοναδικό θεό των προγονικών μας σοφών ή και ψαλμοί που έχουν γραφτεί από διάφορους πατέρες ή και θεολογούντες; [...] Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι φωτισμένοι, που μπορούν να καταλάβουν ότι ο Θεός των Εβραίων Γιαχβέ δεν είναι άλλος από τον Έλληνα Ίακχο, που τον έκαμαν στυγνό λήσταρχο της αραβικής ερήμου και αποτυχημένο πλανόδιο ιεροκήρυκα, ζηλόφθονο, για να εξυπηρετήσουν τους αλλότριους σκοτεινούς σκοπούς τους. Εάν λοιπόν δεν εξαφανιστούν τα εβραϊκά στοιχεία, που κατακλύζουν τα ιερά βιβλία και αχρηστεύουν τις ιερές μας παραδόσεις, σίγουρα τότε βαδίζει η του Χριστού διδασκαλία σε κατάρρευση”.
Οι βάσεις της Παλαιάς Διαθήκης είναι ηλιακές, διαστρεβλώνοντας την πανάρχαια λατρεία του Κρόνου-Βαάλ και συνθέτοντας σε μία ενιαία Βίβλο τις παλαιές παραδόσεις της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Στην έρευνα του Γιάνη Κορδάτου, “Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής”, σημειώνονται τα εξής πολύ ενδιαφέροντα (5): “Όποιος μελετήσει με προσοχή την Παλαιά Διαθήκη, θα ιδεί πως υπάρχουν ένα σωρό αντιφάσεις, αναχρονισμοί, μυθολογικές παραδόσεις, ασυναρτησίες, κενά [...] ...ο Ήλιος ήταν ένα από τα κύρια στοιχεία της λατρείας του Γιαχβέ. Μπορεί βέβαια όλοι οι Ισραηλίτες και οι Εβραίοι να μην ήξεραν πως ο Γιαχβέ ήταν ο με άλλο όνομα και με κάποια μεταμόρφωση των λατρειακών συμβόλων παλιός αιγυπτιακός θεός Ατόν (Ήλιος). Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι πως ο Ήλιος, είτε άμεσα είτε έμμεσα λατρεύονταν και στην Ιερουσαλήμ και στην άλλη Παλαιστίνη. [...] ...τελικά συμπεράσματα: α) ότι υπήρχαν δυο λαοί κάτω από την αρχηγία του Μωυσή, που επαναστάτησαν και έφυγαν από την Αίγυπτο. Ο ένας απ' αυτούς τους λαούς ήταν Αιγύπτιοι και πιστοί λάτρεις του Ατόν (μονοθεϊστές), ο άλλος ήταν Εβραίοι που συμμαχήσανε με τους πρώτους, αλλά ήταν πολυθεϊστές και αναγκάστηκαν να λατρέψουν τον Γιαχβέ (=Ατόν) άμα πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα και βρέθηκαν στην έρημο της Αραβίας· β) άμα έφτασαν ύστερ' από πολλά βάσανα και περιπέτειες οι δυο αυτοί λαοί στην Παλαιστίνη, σημειώθηκε επιβίωση του πολυθεϊσμού μέσα στις εβραϊκές φυλές. Έγιναν βέβαια επιγαμίες ανάμεσα στους δυο λαούς και επιμιξίες και ένα μέρος των Εβραίων προσηλυτίστηκε από τους γιαχβιστές, δεν ήταν όμως δυνατό μέσα σε μια γενεά να ολοκληρωθεί ο τέτοιος προσηλυτισμός, μια που παρουσιάστηκε – όπως ήταν επόμενο – φανατική και πεισματική αντίδραση από μέρους των Εβραίων· και γ) στην Παλαιστίνη άρχισαν να καταγράφουν οι ιερογραμματείς των Ισραηλιτών, όχι μόνο τα περιστατικά της Εξόδου και όλα τα νέα σπουδαία γεγονότα, αλλά και τις παλιές τους παραδόσεις και αναμνήσεις, τις σχετικές με την προμωσαϊκή ιστορία τους. Αυτό όμως έγινε και από τους Εβραίους, που δεν αναγνώριζαν τη μωσαϊκή-ατονική θρησκεία και ήθελαν να δικαιολογήσουν ιστορικά το δικό τους φυλετικό και θρησκευτικό βίο. Έτσι σχηματίστηκαν δυο διαφορετικές γραφτές παραδόσεις, η πηγή Μ και η πηγή Π, που ύστερα από την αιχμαλωσία συγχωνεύτηκαν και διασκευάστηκαν σε μια, γιατί ο γιαχβισμός από τον ΣΤ΄ αιώνα και δώθε επικράτησε πια οριστικά. Ωστόσο όμως έμειναν αρκετά στοιχεία λίγο-πολύ αυτούσια και από τις δυο πηγές, που ανακατεμένα με μεταγενέστερα στοιχεία από μύθους παρουσιάζουν το κείμενο της Π.Δ. σε πολλά σημεία αντιφατικό, ασυνάρτητο, ασύνδετο και γλωσσικά ανώμαλο”. Ελληνικού ενδιαφέροντος, ασφαλώς, είναι η προέλευση της Παλαιάς Διαθήκης και της λατρείας του θεού Γιαχβέ από τον θεό Κρόνο των Ελλήνων, ο οποίος μετά την αποκαθήλωσή του από τον Δία κατέφυγε στη Μέση Ανατολή, μαζί με το ιερατείο του, όπου και λατρεύτηκε ως Βαάλ ή Βήλος (εκ του Βήλιου Κρόνου, δηλαδή του αρχέγονου Ήλιου)...
Η Παλαιά Διαθήκη ως παραμύθι... ακατάλληλο δι' ανηλίκους! Κατά πόσον η Παλαιά Διαθήκη είναι όντως θεόπνευστη; “Το Εβραϊκό κείμενον της Π.Δ. γίνεται, από την Εκκλησίαν δεκτόν ως θεόπνευστον. Αντιθέτως η μετάφρασις των Ο΄ [Εβδομήκοντα] δεν θεωρείται θεόπνευστος. [...] Είναι αληθές το πολυλεχθέν, ότι οι Εβραίοι αντέγραψαν Ασσυρίους και Βαβυλωνίους. Αυτό το γνωρίζουν όλοι, εκείνο που ακόμη δεν ξέρουν είναι, ότι οι Ασσύριοι και Βαβυλώνιοι αντέγραψαν Αρχαιοέλληνας, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Ο καθηγητής Διαμαντόπουλος παραδέχεται, ότι οι εβραίοι «απεμιμήθησαν ξένα αρχαιότερα πρότυπα κατά το περιεχόμενον και τον τύπον». Τι σημαίνει απεμιμήθησαν; Η αλήθεια είναι, ότι οι Εβραίοι έκλεψαν τας ξένας ιδέας, διηγήσεις κ.τ.λ. διότι ουδέποτε οι Εβραίοι είπαν, ότι απομιμούνται. Απεναντίας έκρυψαν την κλοπήν και επαρουσίασαν τα κλοπιμαία, ως ιδικάς των εμπνεύσεις. [...] ...θα συνεχίσω με την επισήμανσιν της επιεικούς διαπιστώσεως του καθηγητού Κ. Διαμαντοπούλου, ότι η Π.Δ. υπέστη «πολλάς αλλοιώσεις» και μάλιστα εξ «ιδιοτελών βλέψεων» και περιέχει «πολλάς ανακριβείας και πλείονας ασαφείας». Λοιπόν σας δίδω ένα βιβλίον και σας λέγω: Το βιβλίον αυτό υπέστη αλλοιώσεις και περιέχει πολλάς ανακριβείας, αλλά να το πιστεύετε ως θεόπνευστον και ιστορικόν. Εσείς θα το δεχθήτε; [...] Όταν επρόκειτο δια τον Όμηρον οι διάφοροι Εβραιόπληκτοι ισχυρίζοντο, ότι ο ποιητής μας όσα διηγήθη ήσαν παραμύθια. Ήλθε όμως ο υπέροχος εκείνος Ελληνόψυχος Ερρίκος Σλήμαν και δια της αρχαιολογικής του σκαπάνης απέδειξε τα πάντα. Έτσι εδικαιώθη ο Όμηρος. Προκειμένου περί των «προσωπικοτήτων» της Π.Δ. ποίαν αρχαιολογικήν ή ιστορικήν απόδειξιν έχετε; Ουδεμίαν. Κι' όμως επιμένουν: «οι προπάτορες ημών Αβραάμ κ.τ.λ.». Επιτέλους, Κύριε ελέησον. [...] Η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα σύνολο βιβλίων, τα οποία είναι μυθεύματα, ανιστόρητοι και σκόπιμοι πλαστογραφήσεις, τας οποίας διέπραξε το Εβραϊκόν ιερατείον, προς εξυπηρέτησιν των συμφερόντων του και του πολιτικού σκοπού της διεθνούς Εβραϊκής κυριαρχίας” (6).
Συνοπτικά, η Παλαιά Διαθήκη: α) δεν πρέπει να ερμηνεύεται ιστορικά ή ηθικολογικά, αλλά αποκλειστικά και μόνο θεολογικά, όντας (παρά τις αντιφάσεις της) η πρώτη συλλογή βιβλίων, πριν την Καινή Διαθήκη, που έκανε λόγο για την αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους· β) δεν δύναται να αποβληθεί από το σώμα της χριστιανικής πίστης, διότι ολόκληρη η θεολογία του Ιησού Χριστού και των Πατέρων της Εκκλησίας βασίζεται δογματικά πάνω σ' αυτήν (ακόμη και στο Σύμβολο της Πίστεως έχουμε αυτούσια εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης)· γ) δεν πρόκειται για συλλογή κειμένων που έχουν μία ιστορική συνέχεια και δίνουν μία πλήρη ιστορική εικόνα, αλλά αντίθετα η κάθε μία διήγηση που περιλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη έχει τη δική της αυτοτέλεια και αν αποσπαστεί από το όλο (το υπόλοιπο) κείμενο δεν διαταράσσει την ενότητά του· δ) δεν είναι αποκλειστικά και μόνο βιβλίο ιστορίας του εβραϊκού λαού, διότι αφ' ενός ο Θεός παρουσιάζεται σε αυτήν ως παγκόσμιος και αφ' ετέρου η θέωση υπερβαίνει τη φύση του ανθρώπου -άρα και τη φυλή-, συνεπώς δεν γίνεται να είναι υπόθεση ενός και μόνο έθνους.
Κακό... Τιμωρία... Θάνατος... Αυτός ήταν ο κόσμος που αντανακλά η Παλαιά Διαθήκη. Ένας κόσμος βαρβαρότητας, πολέμων και εγκλήματος. Ένας κόσμος βυθισμένος στην αμαρτία. “Και προχωρούσαν τα χρόνια και η επέλαση των βαρβάρων γινόταν πιο ορμητική, με βασανιστήρια στους κατακτημένους λαούς όπως πριονίσματα, φούρνους, εξολόθρευση γυναικών και παιδιών, υποδούλωση των εθνών ή θάνατο σε ό,τι αναπνέει, όλα με εντολή του πανάγαθου Γκατ Θέικσον” (Επίλογος του βιβλίου “Γυμνή Αλήθεια” της Έλενας Κουβελιώτη).
* Το βιβλίο “Γυμνή Αλήθεια” της Έλενας Κουβελιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μιχάλη Σιδέρη”: Τηλ. 210 3301161-2-3, www.siderisbooks.gr. Επίσης, από τις ίδιες εκδόσεις είχε κυκλοφορήσει η εκπληκτική συλλογή παραμυθιών της, με τίτλο “Το μυστικό του ραγισμένου καθρέφτη & άλλα παραμύθια”.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(1) “Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Στις σελίδες του Περιοδικού αυτού έχει διατυπωθή η ουσιώδης καθ' ημάς παρατήρηση, ότι ο Ελληνισμός είναι το μόνο Έθνος από τους σημερινούς χριστιανικούς λαούς, που όχι μόνο προϋπήρξε του Χριστιανισμού ιστορικά, αλλά και εμεγαλούργησε ως πολιτική υπόσταση, ως πνεύμα και ως πολιτισμός πολύ προ της εμφανίσεως της θρησκείας του Ιησού. Αναγκαστική συνέπεια της αλήθειας αυτής είναι, ότι, αν δεχθούμε ότι οποιοδήποτε χριστιανικό έθνος ταυτίζει τη συνειδητή ιστορική ζωή του με την παρουσία του Χριστιανισμού, ο Ελληνισμός ως διαχρονική συνέχεια, ως σημερινό ιστορικό μέγεθος και ως υπερχρονικός τρόπος αντιλήψεως της ζωής και του κόσμου διαφοροποιείται εξ αντικειμένου και ουσιωδώς από τον κανόνα αυτόν. Η διαφοροποίηση αυτή απεδείχθη διά μέσου των αιώνων και αποδεικνύεται και τώρα στην πράξη με πολλούς τρόπους. Δεν θα σταθούμε εδώ στην σφοδρή ιστορική σύγκρουση Ελληνισμού-Χριστιανισμού ούτε αφ' ετέρου στην ιστορική σύζευξη μεταξύ των. Θα επισημάνουμε όμως, ότι στα επίσημα κείμενα, που ορίζουν και σήμερα τις θεολογικές, ιδεολογικές και θρησκευτικές «συντεταγμένες» της θρησκείας του Ελληνικού Έθνους, όχι μόνον απηχείται ακόμη με εμφανέστατο τρόπο το ιστορικώς αταύτιστον του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, αλλά εξακολουθεί να υπάρχη σ' αυτά και η παλαιά αιτία της εχθρικής στάσεως του πρώτου εναντίον του δευτέρου. Αναφερόμεθα στα κείμενα της «Παλαιάς Διαθήκης» (που αποτελούν το συμπλήρωμα της Καινής Διαθήκης), που είναι επίσης «ιερά βιβλία» της θρησκείας των Ελλήνων. Όπως αποδεικνύεται με τις έρευνες που δημοσιεύονται στο Περιοδικό αυτό, αλλά και όπως αμέσως γίνεται αντιληπτό από μια απλή ανάγνωση της «Παλαιάς Διαθήκης», στα βιβλία της α) ιχνηλατείται σχεδόν παντού η προσπάθεια διαστρεβλώσεως ή σφετερισμού ή χρονικής συρρικνώσεως της ιστορίας μας, της Ελληνικής Ιστορίας – πράγμα που φυσικά δεν γίνεται εις βάρος της ιστορίας οιουδήποτε (τότε ανυπάρκτου ιστορικά άλλωστε) σημερινού χριστιανικού λαού, β) γίνεται άμεση και «ονομαστί» πολιτική επίθεση εναντίον του Ελληνισμού, της Ελλάδος και της Ελληνικότητος γενικώς σε πλείστα όσα χωρία με εκπλήσσοντα φανατισμό, κακότητα και μίσος – πράγμα που επίσης δεν γίνεται φυσικά εις βάρος οιουδήποτε (τότε ανυπάρκτου ιστορικά άλλωστε) σημερινού χριστιανικού λαού ή κράτους. Έχει ίσως ιδιαίτερη αξία να σημειώσουμε εδώ, ότι οι μισελληνικές αυτές υποθήκες και παραγγέλματα, που περιέχονται στα κείμενα αυτά, έγιναν πράξη επί αιώνες πολλούς και γίνονται ακόμη και σήμερα από διαφόρους, εις βάρος της ιστορικής αλήθειας γενικώς και βεβαίως εις βάρος του Ελληνισμού ειδικώτερα. • Τα ανωτέρω, νομίζομε, στοιχειοθετούν εξ αντικειμένου και κατ' απόλυτον λογικήν, ιστορικήν και εθνικήν συνέπειαν μια ιδιάζουσα θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος μεταξύ όλων των άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών, που μπορεί να συνοψισθή μ' ένα καίριο για την ιστορική πορεία του Ελληνισμού ερωτηματικό, το ακόλουθο: – Επιτρέπεται, ο σημερινός Ελληνισμός να διατηρή ως «ιερό βιβλίο» του την «Παλαιά Διαθήκη»; • Στοιχειοθετείται ωσαύτως εξ αντικειμένου και κατ' απόλυτον λογικήν, ιστορικήν και εθνικήν συνέπειαν προς τα δεδομένα που ανεπτύχθησαν ανωτέρω ένα ζωτικό για τον σημερινό Ελληνισμό αίτημα, το ακόλουθο: – Υπάρχει εθνική ανάγκη μιας αυτονόητης, αυτόλογης και αυτοδίκαιης αποφάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία να αποκηρύσση και να αποβάλλη από τα ιερά κείμενα της θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το «σώμα» των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας, της ιστορίας μας, των Ελλήνων ονομαστικώς και του Ελληνικού μας Πνεύματος και Πολιτισμού. Είναι τόσο δικαιολογημένο εθνικά, θεμελιωμένο ιστορικά και επιβεβλημένο πρακτικά το αίτημα αυτό, ώστε ας μας επιτραπή ο σκληρός λόγος, ότι λανθασμένως ως Κλήρος ή Πλήρωμα θα μπορούμε στο μέλλον, αν δεν υπάρξη η προτεινόμενη εδώ «κάθαρση», να ονομαζώμεθα Εκκλησία Ελλάδος – θα πρέπει να αφαιρέσωμε την δεύτερη λέξη από την επωνυμία μας. Εν κατακλείδι θέλομε εδώ να τονίσωμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι, αν έθεσε ως άνω το θέμα το Περιοδικό αυτό, δε το έπραξε για να στραφή κατά των κειμένων της ιστορίας και της θρησκείας ενός ξένου λαού, των Εβραίων. Αν ήταν μόνο δικά τους, ουδείς λόγος. Το επράξαμε με το αυτονόητο δικαίωμα που μας παρέχει το γεγονός ότι η «Παλαιά Διαθήκη» είναι έως τώρα και «ιερό βιβλίο» δικό μας, των Ελλήνων. Μετά σεβασμού, Ο «ΔΑΥΛΟΣ»”. (“Να αποβληθή η Παλαιά Διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων - Ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος”, περιοδικό “Δαυλός”, τεύχος 137, Μάιος 1993).
(2) “Είναι κοινός τόπος ότι ο σύγχρονος Ελληνισμός, στηρίζεται ταυτόχρονα σε δύο παραδόσεις: σε αυτήν της Αρχαίας Ελλάδας, και σε αυτήν της Ορθοδοξίας. Από αυτές αντλεί την αυτοσυνείδησή του, και τις ανεξάντλητές του δυνάμεις, όσες φορές η ανάγκη το απαιτεί. Είναι τα δύο πόδια στα οποία πατάει το έθνος μας. [...] ...κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι [...] φαίνεται θεωρούν τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό ακόμη σαν εχθρό της Χριστιανοσύνης! «Αγνοούν» ότι αυτή η αντιπαράθεση έχει λήξει εδώ και 14 αιώνες, και ότι η ίδια η ζωή επέβαλε τη σύζευξη των δύο παλιών αντιπάλων. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που το «αγνοούν»! Ανήκουν στην αντίπερα όχθη της προ 14 αιώνων ληξάσης αντιπαραθέσεως. Προφορικά ακούει κανείς από αυτούς απόψεις όπως «Η επικράτηση του Χριστιανισμού, είναι ένα είδος Εβραϊκής κατοχής στην Ελλάδα».[...] ...ένας βασικός κανόνας της ιδεολογικής (όπως και κάθε άλλης) μάχης είναι ότι χτυπάμε πρώτα το ασθενές σημείο του εχθρού. Και ποιό είναι το ασθενές σημείο του Χριστιανισμού; Το ότι στηρίζεται στην Παλαιά Διαθήκη. Οργανώνουν λοιπόν την επιχειρηματολογία τους εναντίον της, και αποστέλλουν στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας μας επιστολή με το αίτημα “να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων”. Βέβαια, η Εκκλησία δεν μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο που θα σήμαινε αποδιάρθρωση της δογματικής θεμελίωσης του Χριστιανισμού” (“Ο φανατισμός βλάπτει σοβαρά την Ελλάδα”, του Άρη Μωραΐτη, περιοδικό “Πάντα”, τεύχος 2, Δεκέμβριος 1993-Ιανουάριος 1994).
(3) Η ομιλία αυτή του πατρός Γεωργίου Μεταλληνού περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Ελληνισμός-χριστιανισμός στο Βυζάντιο. Το Βυζάντιο ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό”, όπου δημοσιεύτηκαν τα πρακτικά του Συνεδρίου στη Φιλοσοφική Αθηνών (19-3-1997, με Εισηγητή-Διοργανωτή τον Μάριο Δημόπουλο-Απολλώνιο), εκδόσεις “Ελεύθερη Σκέψις”, Αθήνα 1998.
(4) Διονύσιος Γ. Χιώνης, “Η αποκάθαρση του χριστιανισμού από τα εβραϊκά στοιχεία” (εκδόσεις “Ελεύθερη Σκέψις”, Αθήνα 2003).
(5) Κυκλοφόρησε το 1973 από τις εκδόσεις “Μπουκουμάνη”.
(6) Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης, “Παλαιά Διαθήκη. Κριτική ιστορικότητος” (εκδόσεις “Ήλεκτρον”, Αθήνα 2017).
Comments