26.2.2005
Του Δρ. Λιουμπομίρ Χρίστοφ
Καθηγητή πανεπιστημίων Σόφιας και Βελίκο Τίρνοβο
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ: Ο καθηγητής Λιουμπομίρ Χρίστοφ, συγγραφέας του μνημειώδους έργου «Ο ρωσικός Λόγος» (Σόφια, 2000), διδάσκει το αντικείμενο της ρωσικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια της Σόφιας και του Βελίκο Τίρνοβο. Είναι επίσης διευθυντής του ακαδημαϊκού εντύπου «Φιλοσοφία», που είναι η επίσημη φιλοσοφική επιθεώρηση της γειτονικής χώρας. Ειδικός πάνω στην θεωρία του ευρασιανισμού, αγωνιστής κατά της φιλελεύθερης ισοπέδωσης των λαών και της μάστιγας της παγκοσμιοποίησης. Το παρακάτω άρθρο του, που είχαμε την τιμή να μεταφράσουμε, αποτελεί φωνή δραματικής προειδοποίησης για τον εφιαλτικό κόσμο που έρχεται, κι αυτό άσχετα με το αν κάποιος ίσως διαφωνεί με ορισμένες τοποθετήσεις του. Διότι πέραν των τοποθετήσεων, υφίστανται και οι προθέσεις και τελικά στον αγώνα κατά του επερχόμενου σκότους αυτές είναι που περισσότερο μετράνε…
«Εγώ είμαι ο αρχηγός τους και πρέπει να τους ακολουθώ!»
Λεντρού–Ρολέν, Γάλλος θεωρητικός της δημοκρατίας
Είναι να λυπάται κανείς, που και στις αρχές της νέας χιλιετίας η US-φιλελεύθερη δημοκρατία στηρίζει ένα αποκρουστικό για τον σύγχρονο κόσμο Δίκαιο της Δυνάμεως εις βάρος της δυνάμεως του δικαίου στη διεθνή τάξη, μετατρέποντάς το σε ανομία και αναρχία. Ετούτο θέτει υπό απειλή την εδαφική, την εθνική και την πολιτισμική ασυλία των ανεξαρτήτων κρατών και λαών! Ανοιχτά και αδιάντροπα πλέον επιβουλεύονται ακόμη και κάποιον επιβαλλόμενο από τη «διεθνή τρομοκρατία» περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας! Κι αυτό εγείρει απορία και διαμαρτυρία ακόμη και στις κοινωνίες των πλέον δημοκρατικών φιλοδυτικών και των ιδίων των δυτικών κρατών! Μετά την 11/09 το διανοουμενίστικο και ηθικά σκεπτόμενο κομμάτι της διεθνούς κοινότητας εξέφρασε τη συμπόνια του για το συμβάν στις ΗΠΑ. Όπως έγινε κατανοητό τώρα (με σημαντική καθυστέρηση!) από τον επιστημονικό και στρατηγικό διάλογο περί των πραγματικοτήτων του σύγχρονου κόσμου, αυτή η συμπόνια προς την Αμερική έγινε αποδεκτή μέσα σ’ αυτήν με μία ασυνήθιστα υψηλή δόση καχυποψίας από τους εξουσιαστικούς της κύκλους! «Οι δηλώσεις που κατέφθασαν απ’ όλο τον κόσμο του στυλ ΄΄Είμαστε όλοι Αμερικανοί΄΄ - σημειώνει ο Ζμπ. Μπρεζίνσκι – δεν υπήρξαν απλώς έκφραση αληθινής συλλύπησης», αλλά «επιβεβαιώσεις πολιτικής νομιμοφροσύνης» (Μπρεζίνσκι Ζμπ., «Η επιλογή. Σφαιρική κυριαρχία ή σφαιρική ηγεσία», Σόφια, 2004, σελ. 13). Ό,τι και να έχει υπόψιν ο γνωστός γεωστρατηγικός, εξαιρουμένων των ισλαμικού, αφρικανικού, υπο-κινεζικού, υπο-ινδικού, υπο-σαχαρικού και λατινοαμερικανικού κόσμου, οι οποίοι για ευεξήγητες αιτίες έχουν βάσιμους λόγους ακόμη και να χαίρονται με το συμβάν στους «Δίδυμους Πύργους» και στο Πεντάγωνο, οι Ευρωπαίοι (με αναπόφευκτες εξαιρέσεις!) ήταν στο πλευρό της Αμερικής εκείνες τις δύσκολες ώρες! Όμως οι διαθέσεις στην «γηραιά ανθρωπιστική Ευρώπη» και στον κόσμο συνολικά απότομα άλλαξαν από συμπόνια σε αγανάκτηση και διαμαρτυρία ύστερα από την βάναυση εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τους συντασσόμενους μαζί τους «γύπες» (κατά τα λεγόμενα του Ν. Τσόμσκι). Παραβιάζοντας το καταστατικό του ΟΗΕ και την μη έγκριση του Συμβουλίου ασφαλείας του οργανισμού, ο «Παγκόσμιος ηγεμών» επιδεικνύει το Δίκαιο της Δυνάμεως με μία ασυγχώρητη αυθάδεια, η οποία εξύψωσε εναντίον του τεράστιους όγκους της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Όπως μηνύει ο Ν. Τσόμσκι, ο επικεφαλής του προσωπικού του Λευκού οίκου Άντριου Καρντ, περιφράσσοντας τον Κόλιν Πάουελ ήδη πριν την κατάληψη δήλωσε ότι «ο ΟΗΕ μπορεί να συνεδριάζει και να διάγει συνομιλίες, όμως εμείς δεν χρειαζόμαστε την άδειά του» (Τσόμσκι Ν., «Ηγεμονία ή επιβίωση. Η αμερικανική τάση προς παγκόσμια κυριαρχία», Σόφια, 2004, σελ. 45). «Η καλή ανθρώπινη ιστορία» πολύ καλά γνωρίζει τι συμβαίνει και στις πλέον ισχυρές αυτοκρατορίες στην αναπόφευκτη γι’ αυτές ώρα απουσία ηθικών αξιών, ανθρωπίνων τρόπων και άδειας! Αυτές πίπτουν με τέτοιον θόρυβο και κρότο, ώστε η καταστροφή τους έλκει και τους σ’ αυτές προσκολλημένους δορυφόρους μαζί με τους άτυχους λαούς τους, που καταδικάζονται σε ανάξιο (για την πλειοψηφία!) και εντελώς άξιο για την εξουσιαστική μειοψηφία μαρτύριο! Αυτές οι ανθρώπινες τραγωδίες καταγράφονται προσεχτικά στις καλένδες της ιστορίας: προς μνήμη και δίδαγμα! Όμως η ανάλυση, τα συμπεράσματα και η «απομνημόνευση», επίσης κατά μία πάγια ιστορική παράδοση, σπανίως χρησιμοποιούνται από τους επόμενους και ειδικά από τις «αυτοκρατορικά προδιατεθειμένες γενεές»!
Σύμφωνα με τον Ράιαν Γιόχανσον, ενός εκ των συγγραφέων του βιβλίου «Two Hegemonies. Britain 1846 – 1914 and United States 1941 – 2001», που εκδόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ το 2002, πρωταρχικά ο όρος «ηγεμονία» χρησιμοποιούνταν για την σηματοδότηση των σχέσεων μεταξύ των Αθηνών και των υπολοίπων ελληνικών πόλεων στον αγώνα τους κατά της Περσίας. Πιο συγκεκριμένα ο ηγεμονισμός των Αθηναίων εκφραζόταν στο ότι κυβερνούσαν από κοινού με τους υπόλοιπους, δίχως να κάνουν χρήση πολιτικής δυνάμεως ή πιέσεως. Άλλοι από τους συγγραφείς του βιβλίου (Ζμπ. Μπρεζίνσκι) θεωρούν πως «ηγεμονία» σημαίνει επικράτηση πέραν της αρχηγίας και χαμηλότερο βαθμό dictat από τον αυτοκρατορικό. Ο ηγεμών εφαρμόζει και χρησιμοποιεί πλεονεκτήματα στις υπερασπιζόμενες υπό αυτού σφαίρες, τα οποία δεν συνδέονται με εμπορικές συναλλαγές, αλλά έτσι κι αλλιώς αποκτούνται ως επακόλουθο πολιτικής πιέσεως. Ποια όμως είναι τα συγκεκριμένα οφέλη του γύρω από τον Ηγεμόνα σχηματισμένου συνασπισμού; Εδώ αυτό που ο Ζμπ. Μπρεζίνσκι ονομάζει «συνδυασμός του παραδοσιακού αμερικανικού ιδεαλισμού με νηφάλιο πραγματισμό ως προς τις νέες πραγματικότητες» (βλ. Μπρεζίνσκι Ζμπ., ό.π., Σόφια, 2004, σελ. 17 – 18), δεν σημαίνει τίποτα ούτε για τον κόσμο, ούτε για τους φαντασιακούς «συμμάχους». Τίποτα, εφόσον αποδεικνύει πως απλώς δεν υπάρχει κάτι που να συνδέεται, διότι ο κόσμος εδώ και καιρό κατενόησε τι σημαίνει αμερικανικός πραγματισμός (εμείς οι φιλόσοφοι, που γνωρίζουμε τις θεωρήσεις των Τσ. Περς, Ου. Τζέιμς και Ντ. Ντιούη, ακόμη περισσότερο!), όμως ο κόσμος δεν γνωρίζει το φαινόμενο «αμερικανικός ιδεαλισμός»! Όπως θα έλεγε κι ένας γηγενής κάτοικος εγγύς της Σόφιας: «Σαν κι ετούτο, δεν έχει πουθενά»! Επομένως, ο ηγεμονισμός κατανοούμενος και περιγραφόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφημισμός του όρου και, το πιο φρικιαστικό, στην πραγματικότητα ιμπεριαλισμός!
Σύμφωνα με τον διακεκριμένο θεωρητικό του γαλλικού εκλογικού δικαίου Λεντρού-Ρολέν ο δημοκράτης πρέπει να καθοδηγείται από την ουσία της ίδιας της ιδέας της δημοκρατίας και τότε αυτός λέγει: «Εγώ είμαι ο αρχηγός τους και πρέπει να τους ακολουθώ!». Ποιόν; Φυσικά, Αυτούς, την πλειοψηφία, δηλ. τον λαό και την θέλησή του! Όταν αυτά έχουν έτσι, τότε υπάρχει δημοκρατία και η λέξη «ποπουλισμός» δεν είναι βρώμικη λέξη, όπως είναι τώρα στην μεταμοντέρνα πραγματικότητα: Βορείως της Φτώχιας! Όταν δε ο Αυτοκρατορικός Κυρίαρχος Ηγεμών δηλώνει: «Έχω την Δύναμη και την Εξουσία και πρέπει να μου υποτάσσεσθε!», τούτο είναι το πιστεύω του Ολοκληρωτικού Εγω-κράτη και μ’ αυτόν τίθεται η αρχή της ψευδοδημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού! Αυτός ουσιαστικά ευθέως μας λέει, ότι Nominor leo (ο λέων υπάρχει!) και αν θελήσουμε να επιβιώσουμε δεν έχουμε άλλη επιλογή, εκτός του να συμμορφωνόμαστε με την απειλητική του ύπαρξη! Όπως μεγαλοπρεπώς αντιδρά ο Τζ. Σαρτόρι, το γεγονός ότι οι λέοντες υπάρχουν είναι αναμφίβολο, αλλά «εάν είμαστε σε κατάσταση να τους κλειδώσουμε, γιατί άραγε πρέπει να τους επιτρέπουμε να κάνουν βόλτες ελεύθερα;» (βλ. Σαρτόρι Τζ., «Θεωρία της δημοκρατίας», Σόφια, 1992, τ. 2ος, σελ. 28). Ειδάλλως αυτό που μας αναμένει είναι η ολοκληρωτική δημοκρατία, όμως αφορούσα όχι μία πτυχή του «ολοκληρωτικού παρελθόντος του σοσιαλισμού», αλλά την κρατική «φιλελεύθερη δημοκρατία». Διότι η ουσιαστική, η αληθινή, η αρχαία δημοκρατία υπήρξε μη κρατική, άρα κοινή, των πολιτών, ενώ η σύγχρονη και ιδιαίτερα η μεταμοντέρνα US-φιλελεύθερη δημοκρατία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά κρατική (ό.π., σελ. 199). Στο «μεταμοντέρνο σήμερα» αυτή δεν ενδιαφέρεται για το τι σκέπτεται το «πούμπλικουμ»! Γι’ αυτό το τελευταίο δε, έχει ετοιμάσει πλουσίως χρηματοδοτούμενες κουδουνίστρες που αποπροσανατολίζουν, όπως είναι ο μαζικός αθλητισμός (ποδόσφαιρο), αφθονία διαφημίσεων για τα «περιττά» της τρέχουσας ζωής, διαστρεβλωμένη ραδιο-πληροφόρηση για τον κόσμο, συνδεδεμένη με την σκόπιμη οπτική TV παραπληροφόρηση κ.ο.κ. Τα περίφημα US-ελεύθερα ΜΜΕ (βλ. «Τα ΜΜΕ υπό έλεγχο» του Ν. Τσόμσκι!) σχεδόν πάντοτε τείνουν να εξασφαλίζουν «ψυχική» άνεση στην Κυρία «Φιλελεύθερο Σύστημα», λέγοντας μόνο αυτό που πρέπει να λεχθεί και που Αυτή θέλει να ακούσει, και βλέποντας αυτό, που Αυτή θέλει να δει! Για τους πιο απρόσεκτους ακροατές και θεατές χρησιμοποιούνται και τα πραγματιστικά καλώς λειτουργούσες προτάσεις «ακούς αυτό που δεν βλέπεις» και «βλέπεις αυτό που εν ακούς»! Όμως η κρατικοποίηση της κοινωνικής δόμησης και της ιδεατής τακτοποίησης της δημόσιας εξουσίας και των θεσμών της έχουν ένα μόνο αποτέλεσμα: την αναπόφευκτη σύσταση ολοκληρωτικής κοινωνίας, όπου οι ηγεμονιστικές αρχές του «εξουσιάζειν» υπό κατάλληλες συνθήκες πολύ εύκολα μεταβάλλονται σε επεκτατικό διεθνή ιμπεριαλισμό. Και αν τα μόλις λεγόμενα είναι ανεπαρκή, για να Σας πείσει, ιδού και μία «αμερικανικώς πραγματιστική» αντιπαραβολή, δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο περί των ηγεμονικο-αυτοκρατορικών μεθόδων στην διάρκεια δύο συμβάντων, που μεταξύ τους απέχουν 86 χρόνια κατά τον περασμένο 20ό και τον παρόντα 21ο αιώνα:
Επιστολή του στρατηγού Φ.Σ.Μάουντ (Αγγλία) στον λαό της Μεσοποταμίας, 19 Μαρτίου 1917:
«Ο στρατός μας δεν θα μπει στις πόλεις και στη γη σας ως κατακτητής ή ως εχθρός, αλλά ως απελευθερωτής. Η κυβέρνησή μας δεν θέλει από εσάς να αφομοιώσετε ξένους θεσμούς. Θέλουμε να ευδοκιμείτε όπως και στο παρελθόν, όταν η γη σας ήταν πλούσια, όταν οι πρόγονοί σας πρόσφεραν στον κόσμο λογοτεχνία, επιστήμη, τέχνη και όταν η Βαγδάτη ήταν ένα από τα θαύματα του κόσμου… Ελπίζουμε ότι οι πόθοι των φιλοσόφων και των συγγραφέων σας θα υλοποιηθούν και ο λαός της Βαγδάτης για μία ακόμη φορά θα ανορθωθεί, απολαμβάνοντας τον πλούτο του μέσα σε θεσμούς, που βρίσκονται εν αρμονία με τους ιερούς σας νόμους και εθνικά ιδανικά.»
Προσφώνηση του Τζ.Ου.Μπους (ΗΠΑ) προς τον λαό του Ιράκ, 4 Απριλίου 2003:
«Η κυβέρνηση του Ιράκ και το μέλλον της χώρας σας σύντομα θα σας ανήκουν… Εμείς θα βάλουμε τέλος στο βάναυσο καθεστώς, έτσι ώστε οι Ιρακινοί να ζουν εν ασφαλεία. Θα σεβαστούμε τις μεγάλες θρησκευτικές σας παραδόσεις, των οποίων οι αρχές της ισοτιμίας και της συμπόνιας είναι απαραίτητες για το μέλλον του Ιράκ. Θα σας βοηθήσουμε να συγκροτήσετε ειρηνική και αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η οποία θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών. Και όταν οι στρατιωτικές μας δυνάμεις αποχωρήσουν, το Ιράκ θα συνεχίσει μπροστά ως ενωμένο και ανεξάρτητο έθνος, που έχει επανέλθει στην σεβαστή του θέση στον κόσμο. Είστε καλός και ταλαντούχος λαός, κληρονόμος μεγάλου πολιτισμού, που έχει δώσει πολλά στην ανθρωπότητα…»
Διαβάζοντας αυτές τις λογοκλόπως συμπίπτουσες σεμνές «αμνο-λυκοειδείς» προσφωνήσεις του Άγγλου και του Αμερικανού κατακτητή προς τον λαό του μεγάλου ακαδο-βαβυλωνιακού πολιτισμού, δεν μας μένει παρά να βγάλουμε τα μαντήλια μας και να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας για τις καλές προθέσεις, την επιμέλεια και τους ευγενείς τρόπους των κηλιδωμένων με αίμα «απελευθερωτών»! Πρόκειται άραγε περί υπεύθυνου και νόμιμου ηγεμονισμού, περί ήπιας, μα νομοταγούς ηγεσίας ή απλώς περί ενός βάναυσου, υποκριτικού, αυτοκρατορικού τελεσιγράφου του νικητή Κατακτητή προς τον κατακτημένο λαό; Έχει άραγε ο κατακτημένος λαός άλλη εναλλακτική λύση, άλλη επιλογή, πέραν του να προσκυνήσει τη Δύναμη και να γεμίσει τις απύθμενες τσέπες της (π.χ. πετρελαιαγωγοί) με τα πλούτη της χώρας του; Η απάντηση είναι μονοσήμαντη! Vae victis! (Ουαί τοις ηττημένοις!).
Το να κατακλέπτονται τα αμύθητα πλούτη, οι ιεροί ναοί και τα μνημεία της πολιτισμικής κληρονομιάς του Διποτάμου, όπου ο θρησκευτικός παράγων πάντοτε επικρατούσε επί των υπολοίπων εκδηλώσεων του πνεύματος, το να υβρίζονται τα ιερά του ισλαμικού κόσμου, το να καταστρέφεται η υποδομή των αρχαίων οδών, των οποίων κάθε λίθος είναι ιερός, διότι απ’ αυτούς δημιουργήθηκε ιστορία, το να πυροβολούνται σκοπίμως μεγάλες ομάδες φιλειρηνικών πολιτών-προσκαλεσμένων σε γάμο και ξέχωρων ηγετών, ακόμη και όταβ βρίσκονται σε αναπηρικά καροτσάκια («ανθρωπιστική πρακτική» που εφαρμόστηκε και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στο Κόσοβο, στο Ελ Σαλβαντόρ, στην Κολομβία, στη Νικαράγουα, στη Γρενάδα, στην Ινδονησία, στο Ανατολικό Τιμόρ…), το να βασανίζονται ηδονικά αθώοι κρατούμενοι (στην σκανδαλώδη ιρακινή φυλακή «Αμπού Γκαρίμπ», στην αμερικανική βάση «Γκουαντανάμο» στην Κούβα), υποβαλλόμενοι σε φυσική και ερωτική «ιερή εξέταση» που μειώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που είναι κατηγορηματικά απαγορευμένη σε κοινά αποδεκτά διεθνή έγγραφα! Και όλα ετούτα ακριβώς σ’ έναν κόσμο της Ανατολής, ο οποίος θεωρεί τέτοιες εκδηλώσεις ως ανίερα αμαρτήματα…!
Αυτά τα «απελευθερωτικά» έργα και οι «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις στις αρχές του 21ου αιώνα εκτέλεσαν ηθικά ενώπιον του Δικαστηρίου της Λογικής και της Παγκοσμίου κοινής γνώμης τις ΗΠΑ και τους κακόμοιρους συμμάχους τους! Αυτοί απέδειξαν στον κόσμο εκείνο, το οποίο ούτως ή άλλως γνωρίζει: ότι οι ΗΠΑ είναι Refugium peccatorum – Άσυλο αμαρτωλών! Quelle misere! (Τι πνευματική φτώχια!). Μέχρι και αναμφίβολοι απολογητές των δυτικών αξιών ως ο Σ. Χάντινγκτον και ο Α. Γκίντενς σε μία συζήτηση που διεξήχθη στο ιταλικό ινστιτούτο Ασπέν (δημοσιευμένη στο «New Perspectives Quarterly, Μάρτιος 2004), διαπιστώνουν ότι σήμερα ο κόσμος βρίσκεται μπροστά στον Κρημνό μεταξύ της Δυνάμεως και της Νομιμότητος! Αμφότεροι κατανοούν πως μία «αποτελεσματική διακυβέρνηση του Ηγεμόνος είναι δυνατή μόνο εάν η Δύναμη και η Νομιμότητα είναι μαζί»! Ο Χάντινγκτον υπογραμμίζει ότι «τώρα οι ΗΠΑ έχουν την Δύναμη, αλλά στα μάτια του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου της λείπει η Νομιμότητα». Σε μακρόπνοο πλάνο όμως είναι αναμφίβολο το γεγονός ότι η Δύναμη, που υφίσταται άνευ Νομιμότητος, δεν μπορεί παρά να έχει μόνο βλαβερές συνέπειες! Όπως εξάλλου γράφει ο Ζ.Ζ.Ρουσσώ: «Ο δυνατός ποτέ δεν είναι επαρκώς δυνατός, ώστε να παραμείνει πάντοτε κυρίαρχος, εκτός εάν μετατρέψει την ισχύ του σε δίκαιο, την δε υποταγή σε χρέος!» Έτσι είναι, η ένωση, η σύνθεση της Δυνάμεως με τη Νομιμότητα είναι θεμελιώδες ζήτημα για τις βλέψεις της US-αυτοκρατορίας ως προς την Παγκόσμια, την Πλανητική Εξουσία! Γι’ αυτόν τον λόγο με ελάχιστο ρίσκο μπορώ να προβώ στην πρόγνωση ότι ένα από τα επόμενα βήματα της Αυτοκρατορίας στο διεθνές περιβάλλον θα στρέφεται προς τη συγχώνευση κρατών-μαριονέτων, όπου η επικράτηση των ΗΠΑ είναι αναμφίβολη, στη σύνθεση του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ. Με τις υπάκουες ψήφους τους ο περίφημος αμερικανικός πραγματισμός θα προσπαθήσει να προσδώσει νομιμοποίηση στο ήδη πραγματοποιούμενο Κακό, έτσι ώστε να νομιμοποιούνται οι βαρβαρικές κατοχές!
Όσον αφορά τις άλλες παρόμοιες δυνατότητες, που θα χρησιμοποιεί η ανεξέλεγκτη Παγκόσμια Εξουσία, μπορούν επίσης πολύ πιθανόν να τείνουν προς κατεύθυνση που δεν συμπίπτει με τις προσδοκίες της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Πρόκειται για την επίσημη εισαγωγή του δόγματος περί Εθνικής στρατηγικής ασφαλείας των ΗΠΑ του 2002 του ούτως ή άλλως εφαρμοσμένου στην πράξη «προληπτικού πολέμου»! Σ’ αυτό το έγγραφο της αμερικανικής διοίκησης νομιμοποιείται «η χρήση δυνάμεως για την απομάκρυνση κάθε υποτιθέμενης πρόκλησης, στρεφομένης κατά της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ» (Τσόμσκι Ν., «Ηγεμονία ή επιβίωση. Η αμερικανική τάση προς παγκόσμια κυριαρχία», Σόφια, 2004, σελ. 9-10). Εκείνο που υποστηρίζουν οι γεωστρατηγικοί αναλυτές θα είναι «στρατηγική, η οποία θα επιτρέπει τον προληπτικό πόλεμο έναντι επειγόντων, άμεσων και σοβαρών απειλών, απαραίτητη για τις ΗΠΑ και την δυτική κοινότητα, όταν οι εχθροί δεν δύνανται να εξουδετερωθούν με φυσιολογικό τρόπο»! Αυτή η πλατφόρμα είναι πολύ βολική, διότι ο κόσμος πλέον γνωρίζει ότι κράτη όπως η Γρενάδα, ο Παναμάς, η Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαντόρ, η Κολομβία, η Χιλή, η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Ινδονησία, το Ανατολικό Τιμόρ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, και εν ευθέτω χρόνω το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρειος Κορέα και γενικά κάθε κράτος που οι ΗΠΑ καταδείξουν: όλα αυτά τα λιλιπούτεια κράτη αποτελούν φοβερό κίνδυνο για τον απρόσιτο Γκιούλιβερ, που γεωγραφικά αμύνεται πέραν των δύο μεγαλυτέρων ωκεανών του πλανήτη Γη!
Όμως η «γηραιά Ευρώπη» και οι διανοούμενοί της εν τέλει θα θυμηθούν τις ανθρωπιστικές ιδέες της αρχαίας ρωμαϊκής νομικής, του Ζ.Ζ.Ρουσσώ, του Σ. Μοντεσκιέ και του Μ. Βέμπερ, πως εάν η Δύση έχει κάτι για το οποίο μπορεί να καυχάται, αυτό είναι όχι οι «εδαφικές εξαπλώσεις» της στη μορφή «σταυροφορικών αντιχριστιανικών ή αντιϊσλαμικών (πετρελαϊκών) εκστρατειών», ούτε οι αυτοκρατορίες των Καρόλων, ούτε «οι γεωστρατηγικές συμμαχίες» (ΝΑΤΟ) ή οι «Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης» (Ευρωπαϊκή Ένωση), αλλά η Ανώτατη Αρχή του Νόμου ως ενσάρκωση του Αντικειμενικού Λόγου, αντανακλουμένου σε διεθνώς αποδεκτές και αναγνωρισμένες πράξεις και έγγραφα κανονισμών του ΟΗΕ!
Ο Άντονι Γκίντενς έχει δίκιο, όταν στρέφει την προσοχή του πάνω στους τύπους της τρομοκρατίας στην «μεταψυχροπολεμική περίοδο» της παγκοσμίου εξέλιξης: τοπική, συνδεδεμένη με την εθνική ταυτότητα, τη θρησκεία, «κρατικο-τοπική» κτλ. Αλλά δεν περιγράφει και δεν δεικνύει «τη νέα γεωπολιτική, κρατική, ηγεμονιστική, ουσιαστικά παγκόσμια ιμπεριαλιστική τρομοκρατία»! Εάν στους παραπάνω προσδιορισμούς προστεθεί και το κατηγορούμενο «σύμμαχος» της τρομοκρατίας, τότε η εικόνα είναι σχετικά πλήρης! Φαίνεται πως η μη πληρότητα του «landschaft» είναι μάλλον ευκολότερα εξηγήσιμη με την πλήρη απουσία των, ειδάλλως εμπράκτων σε όλα τα επίπεδα του socium, σχέσεων ανάμεσα στην «αιτία και το αποτέλεσμα». Ακριβέστερα, κανείς από τους ακραίους απολογητές της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» δεν θέτει και γενικά δεν συζητά το ερώτημα: «Ποιες είναι οι αρχές και ποια τα επακόλουθα της εξασκούμενης αμερικανικής κρατικής τρομοκρατίας ως προς ανεξάρτητα, μα ανυπεράσπιστα, κράτη;» Η πλήρης απουσία και του ερωτήματος: «Γιατί εν τέλει εξεγείρονται οι λαοί και αναδεικνύουν καμικάζι;» είναι επαρκής απόδειξη για την άβολη, ειδάλλως προβλεπόμενη, απάντηση! Διότι ουδείς εξεγείρεται κατά του Καλού, έτσι; Όχι λιγότερο άβολο είναι και το ερώτημα: «Ο αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας είναι υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γιατί, κατά μία «αμερικανικώς πραγματιστική μέθοδο», πρέπει πάντοτε να προσδιορίζεται ως «τρομοκρατία»;»
Η σύγχρονη Παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να ελπίζει σε κάποια επιτυχία μόνο όσο δεν βασίζεται στην ηγεμονικο-αυτοκρατορική «μονολιθική στρατηγική». Είναι παράδοξο, όμως η μονοπολική στρατηγική φαίνεται τώρα ως κουτσό απομεινάρι του «διπολικού Ψυχρού πολέμου», η οποία ίσως και να δικαιολογούνταν ύστερα από το πέρας του «καυτού» Β΄ παγκοσμίου πολέμου, αλλά σήμερα αυτό το απομεινάρι είναι εντελώς ακατάλληλο για την μετακομμουνιστική εποχή στις διεθνείς σχέσεις. Όλα τα άλλα αποτελούν απλώς μια εγωιστική, απύθμενη όρεξη για ξένα εδάφη, αποθέματα (επωφελή ορυκτά και φτηνή ανθρώπινη εργασία), εξουσία και δικτατορία! Ο ηγεμονισμός, όσο και να στηρίζεται σε κάποιες «κοινότητες με σαφή συμφέροντα» παραμένει απλώς ένας μεγαλοκρατικός ιμπεριαλισμός, που διψά για παγκόσμια κυριαρχία! Γι’ αυτό και απ’ την άποψη ετούτη η Παγκοσμιοποίησή του δεν είναι τίποτα άλλο παρά Καθολική Παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Πολύ αστείες είναι και οι ψευδοπολιτιστικές φιλοδοξίες του Παγκοσμίου Ηγεμόνος: για παράδειγμα η κυριαρχία της αγγλικής ως «παγκοσμίου γλώσσης» (μήπως η γλώσσα ετούτη είναι αμερικανική;), διαμέσου της οποίας ο κόσμος κατέστη πλέον «μονογλωσσικός», μαζικά πια φόρεσε τα αμερικανικά μπλου τζηνς, ακούει την αμερικανική μουσική ποπ, ροκ και ραπ, παρακολουθεί τις αμερικανικές ταινίες και σήριαλς κ.ο.κ. Αυτός ο «πολιτιστικός πειρασμός made in America», τον οποίο ο Μπρεζίνσκι οραματίζεται ως ελκτικό μέσο για τις νέες γενεές, δεν πηγάζει από κάποια πολιτιστική ανωτερότητα, αλλά αποτελεί πλάγιο παρακμιακό υποπροϊόν της αληθινής παγκοσμίου ηγεμονίας. Οι επιπίπτουσες επί του κόσμου παγκόσμιες αυτοκρατορικές παρωθήσεις είναι το ίδιο ακριβώς «λάιφ-στάιλ» που φέροντας στη ράχη την Coca-colonization, έχει την ανάγκη του «Ντίσνι», του «Μάκντοναλντς», του «Μάρλμπορο», του «Μάικροσοφτ», του «Ίντελ», των εντελώς στοιχειωδών υποθέσεων ακριβών ταινιών-ψευδαισθήσεων, όπως το «Ντάλας», «Οι σωτήρες της παραλίας», η «Τόλμη και γοητεία» κτλ. (Βλ. Μπρεζίνσκι Ζμπ., 2004, σελ. 208 – 230). Το Τοπικό (το μη αμερικανικό) δεν δύναται και δεν θέλει να εμποδίσει τις ανόσιες σχιζοφρενικές φαντασιώσεις των «ιδιοφυϊών του εφήμερου», των «φακίρηδων του επιφανειακού» του Χόλιγουντ! Δεν έχει τίποτα κατά του να τους βραβεύει η Αμερική σε κάποια «ακαδημία» της ως τον πάτο ξεγυμνωμένης μετριότητος! Δεν έχει τίποτα κατά του να τους τέρπει η Αμερική καθώς μασά υψηλής ποιότητος κορν φλέικς, όπως συνέβη κατά την διάρκεια της περίφημης συναυλίας του παγκοσμίως γνωστού τενόρου Παβαρότι στη Νέα Υόρκη το 1998! Εκείνο που το Τοπικό δύναται, λέγει και πρέπει να λέγει με τις καλύτερες των προθέσεων στην επιπίπτουσα επ’ αυτού Παγκόσμια Μαζική Υποκουλτούρα περιορίζεται στο παλαιό λατινικό απόφθεγμα: Noli me tangere! (Μην με αγγίζεις)!
Γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω και επαναλαμβάνω ότι η οδός που πρέπει να ακολουθούμε στην Ευρασία συνδέεται με τις αρχές της συμμετρικής ανεκτικότητος και της πολιτισμικο-συνταυτιστικής συμμετρικότητος στο όλο Universum των πνευμάτων και των ιδεών: την οδό της ουσιαστικής, της Καλής Καθολικότητος, της Ηθικής Παγκοσμιοποιήσεως και Globalocation! Ο Κόσμος κι η Ιστορία είναι εν τέλει συνεπείς, πλαστικοί και η Σωτηρία ίσως να έρθει από εκείνες τις πνευματικές και κοινωνικές δυνάμεις που στα προγράμματά τους θα γράψουν: «Όχι στο Αναπόφευκτο! Ναι στο δυνατό!» Η US-φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι αναπόφευκτη, δεν είναι Φάτουμ, δεν είναι Πεπρωμένο για τον κόσμο, αλλά μια πέραν του Ατλαντικού δυτική κοινωνική παράνοια με μανιακό ολοκληρωτικό αυτοκρατορικό τόνο, που πρέπει να θεραπευθεί και να συγκρατηθεί σ’ αυτήν της την απειλητικά αφομοιωτική όψη από τις πραγματικά ελεύθερες και σταθερά πνευματικές δυνάμεις του κόσμου!
Eine andere Welt ist möglich! (Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός!).
Η ανθρωπότητα πάντοτε είχε εν διαθέσει Καθολικές και Παγκοσμιο-Τοπικές σταθερές Απόλυτες Ηθικές Αξίες, που επί χιλιετίες έχτιζαν την Παγκόσμιο Τάξη, το Ήθος και την Αλήθεια και καταδίκαζαν την Αναρχία, την Βία και το Ψεύδος! Ο US-Παγκόσμιος Αντίχριστος δεν έχει δυνάμεις για να υπερνικήσει αυτές τις υπερβατικά ακίνητες αξίες! Στην Ευρασία, στην Ανατολή, αυτή η Δυνατότητα, αυτή η Πίστη και αυτή η προσδοκία έχουν βαθιές φιλοσοφικές και πνευματικο-θρησκευτικές ρίζες…
(Μετάφραση από τη βουλγαρική γλώσσα:
Ησαΐας Κωνσταντινίδης)
Comments