«Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία!»

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ Π.Γ.Δ.Μ.

21.1.2018

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Στα μέσα του 1991, αρχής γενομένης από τη Σλοβενία, εξερράγη το γιουγκοσλαβικό «ηφαίστειο» στα Βαλκάνια! Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξουν δραματικά, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι ισορροπίες, αλλά και τα σύνορα της περιοχής. Την ίδια ακριβώς περίοδο, αντίστοιχα της Σλοβενίας, οι βαλτικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) έθεσαν ζήτημα αυτοδιάθεσής τους από τη Μόσχα. Η διάλυση της ΕΣΣΔ που ακολούθησε συνέπεσε με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ο Ψυχρός πόλεμος έληξε με τρόπο δραματικό και η ανθρωπότητα άρχισε να περνάει σε μια «Νέα Εποχή», μέσα στη γενική αβεβαιότητα και την παγκόσμια αγωνία… Αμέσως μετά τη Σλοβενία, μία προς μία οι «γιουγκοσλαβικές σοσιαλιστικές Δημοκρατίες» άρχισαν να ανακηρύσσουν την αποσκίρτησή τους από το Βελιγράδι και να επιζητούν τη διεθνή τους αναγνώριση, ως ανεξάρτητες πλέον πολιτείες. Όχι μόνο η Σλοβενία λοιπόν, αλλά και η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ένα κρατίδιο αυτοαποκαλούμενο ως… «Μακεδονία», αποκόπηκαν από την κεντρική γιουγκοσλαβική (σερβική) διοίκηση και αυτοανακηρύχθηκαν ξεχωριστές κρατικές οντότητες. Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την απόφαση του συμβουλίου εξωτερικών της ΕΟΚ που συνήλθε στις Βρυξέλλες, η Κοινότητα αναγνώρισε και επίσημα τις νέες χώρες που προέκυψαν από τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Ανάμεσά τους και η «Δημοκρατία της Μακεδονίας», δηλ. το σκοπιανό κρατίδιο, που ήδη από τις 8 Σεπτεμβρίου 1991 είχε προβεί σε ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του… Έτσι, σε γενικές γραμμές, «γεννήθηκε» το σύγχρονο «Μακεδονικό» ζήτημα, δηλ. η εμπλοκή του κράτους των Σκοπίων. Φυσικά είναι ένα θέμα, το οποίο πηγαίνει πολύ πίσω στον χρόνο, αλλά η σύγχρονη εκδοχή του ξεκίνησε τη «μοιραία» περίοδο 1991-92. Δυστυχώς, την περίοδο εκείνη το ελληνικό πολιτικό σύστημα (όχι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και η αντιπολίτευση) βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστο στη νέα αυτή πρόκληση. Η αλήθεια είναι ότι στους ανιστόρητους και φαινομενικά γελοίους ισχυρισμούς των Σκοπιανών για τα ελληνικά σύμβολα και την ελληνική ιστορία που σφετερίστηκαν, η ελληνική πλευρά απέτυχε να απαντήσει δυναμικά, αλλά και με επιχειρήματα. Δόθηκε λοιπόν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δυνατότητα στη σκοπιανή πλευρά να ακουστεί από τη διεθνή κοινότητα, αλλά και να εξαπολύσει -εξαιτίας της ελληνικής αδυναμίας- μία ολόκληρη παγκόσμια προπαγανδιστική εκστρατεία: οι πολλοί, οι τρίτες χώρες, δεν μπορούσαν να εννοήσουν τις ελληνοσκοπιανές διαφορές και τα ελληνικά δίκαια, αφού γι’ αυτούς επρόκειτο για μια διαφορά του τύπου «Νότιας ή Βόρειας Κορέας», «Νότιου ή Βόρειου Βιετνάμ»… Φυσικά, οι σκοπιανοί ισχυρισμοί υποβοηθήθηκαν και από διάφορα ξένα συμφέροντα. Όπως του γνωστού διεθνούς κερδοσκόπου και τοκογλύφου Τζορτζ Σόρος, ο οποίος θέλησε αμέσως να διεισδύσει στο νεότευκτο κρατίδιο και να το μετατρέψει -εξαγοράζοντας το πολιτικό του προσωπικό- σε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΒΑΣΗ παραγωγής κοκαΐνης και άλλων ναρκωτικών ουσιών! Το ίδιο και, σε γεωστρατηγικό επίπεδο, οι ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους-πατρός (αρχικά) και στη συνέχεια του Μπιλ Κλίντον, οι οποίες θέλησαν στο «παρθένο» έδαφος των Σκοπίων να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις και οπλισμό τους, έτσι ώστε να μετατρέψουν τον εν λόγω χώρο -τη γεωπολιτική «καρδιά» των Βαλκανίων- σε ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΠΟΘΗΚΗ τους, εν όψει των επερχομένων δραματικών εξελίξεων της Νέας Εποχής… Κι ο ξένος λοιπόν παράγοντας, είναι αλήθεια, έδωσε «βάση» στα επιχειρήματα των Σκοπιανών και για μια ακόμη φορά τα συμφέροντα υπερίσχυσαν της ιστορικής αλήθειας. Το παρασκήνιο όμως που παίχτηκε τη δύσκολη εκείνη περίοδο (1991-95) υπήρξε πραγματικά πλούσιο! Όταν το 1992 η Ελλάδα βρέθηκε στον «παροξυσμό» του μακεδονικού ζητήματος -με τα ογκώδη πατριωτικά κτλ. συλλαλητήρια-, το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας πήρε την ΟΡΙΣΤΙΚΗ απόφαση: καμία αναγνώριση των Σκοπίων, εάν στην ονομασία τους περιέχεται, έστω και ως «συνθετικό», το όνομα της Μακεδονίας! Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής δάκρυσε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, λέγοντας ότι «η Μακεδονία είναι μόνο μία, και είναι ελληνική», ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είπε «κανένας συμβιβασμός για το θέμα του ονόματος με τα Σκόπια». Παρασκηνιακά όμως η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αμέσως μετά την αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά απ’ το υπουργείο των εξωτερικών, άρχισε να αναζητεί τρόπους απεμπλοκής από τη σκοπιανή εμπλοκή. Έτσι, μετά το καλοκαίρι του 1992, και κυρίως κατά τη διάρκεια του 1993, παρά την οριστική απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992, ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης και ο νέος υπουργός εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου άρχισαν να έρχονται σε μυστικές επαφές με τους Σκοπιανούς και τον ξένο παράγοντα, προκειμένου να βρεθεί συμβιβαστική λύση στο ζήτημα του ονόματος! «Λύση», η οποία φυσικά θα εμπεριείχε και τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων, αφού οι Σκοπιανοί όπως ήταν λογικό δεν υποχωρούσαν στο θέμα του ονόματος… Η ίδια αυτή κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε απορρίψει «μετά βδελυγμίας» την πρόταση του τότε ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο οποίος στις αρχές του 1992 πρότεινε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κάτι το πολύ τολμηρό: το ΜΟΙΡΑΣΜΑ των Σκοπίων ανάμεσα σε Ελλάδα και Σερβία! Το οποίο έδινε ζωή στο σύνθημα που είχε κυριαρχήσει τότε στους ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους, «Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία!». Όμως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όχι μόνο δεν συζήτησε καν τη δυνατότητα διάλυσης των Σκοπίων και διανομής των εδαφών τους ανάμεσα σε Ελλάδα-Σερβία (η χώρα μας θα έπαιρνε τα εδάφη της λεγόμενης «Βόρειας Μακεδονίας», στη ζώνη Μοναστήρι-Γευγελή), αλλά… αποκάλυψε το εν λόγω σχέδιο του Μιλόσεβιτς στους Αμερικανούς! Οι οποίοι φυσικά (πρόεδρος ήταν ακόμη ο Τζορτζ Μπους-πατέρας) ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τα Σκόπια, προκειμένου να τα διαφυλάξουν από πιθανό εδαφικό τους ακρωτηριασμό… Ακολούθησε η «διπλή αλλαγή» σε Ελλάδα και ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ ανήλθε στην προεδρία ο Δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον και, λίγους μήνες μετά, στην Ελλάδα επανήλθε στην πρωθυπουργία ο ομοϊδεάτης του, Ανδρέας Παπανδρέου. Ο τελευταίος, επειδή το διεθνές κλίμα τον ευνοούσε, αποφάσισε να προβεί στη μεγάλη κίνηση: στις 16 Φεβρουαρίου 1994 ανακοίνωσε το περίφημο «εμπάργκο» στα Σκόπια, το οποίο τα οδήγησε σε εντυπωσιακή αναδίπλωση και έδειξε πως όταν η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι επιθετική, τότε οι εχθροί του ελληνισμού υποχωρούν. Τα Σκόπια αναγκάστηκαν να αλλάξουν το Σύνταγμα και τη σημαία τους, ενώ όσοι έλεγαν πως το ελληνικό «εμπάργκο» θα μας… απομονώσει διεθνώς (όπως ο Θόδωρος Πάγκαλος) διαψεύστηκαν με τρόπο πανηγυρικό! Κι αναρωτιέται κανείς, αν είχε ακολουθηθεί μια τέτοια πολιτική ήδη από το 1991-92, πόσο ωφέλιμη άραγε για την Ελλάδα θα ήταν η συνολική κατάληξη του ζητήματος… Τότε, δηλ. το 1994, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς επανήλθε με επικαιροποιημένη την παλαιότερη πρότασή του προς την Ελλάδα. Τη φορά αυτή πρότεινε στον Ανδρέα Παπανδρέου τη ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ Ελλάδας, Σερβίας, αλλά και… Σκοπίων, μέσα σε μια «Ορθόδοξη Ένωση», και έτσι θα επιλυόταν οριστικά το ζήτημα του ονόματος του κρατιδίου! Ο Παπανδρέου δήλωσε πως βρίσκει την πρόταση «ενδιαφέρουσα» (άρα, συμφωνούσε κατ’ ουσίαν με την τριπλή συνομοσπονδία), η οποία όμως δεν προχώρησε επειδή αντέδρασε τότε έντονα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο οποίος, πιστός στο δόγμα του «Ανήκομεν εις την Δύσιν», απαγόρευσε καν τη συζήτηση ενός τέτοιου ενδεχομένου, επειδή κατά τον ίδιο με τον τρόπο αυτό η χώρα μας θα απομονωνόταν από τους «φίλους» και «συμμάχους» μας, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Τελικά, το ελληνικό «εμπάργκο» προς τα Σκόπια που δημιουργούσε μια εκρηκτική κατάσταση στον χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αφού παράλληλα ίσχυε τότε το διεθνές «εμπάργκο» κατά της Σερβίας (1992-95), έληξε στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, όταν στη Νέα Υόρκη Ελλάδα και Σκόπια κατέληξαν στη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία»· μ’ αυτήν, τα Σκόπια γίνονταν δεκτά στον ΟΗΕ με την «προσωρινή» ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (Π.Γ.Δ.Μ.), κι έτσι Αθήνα και Σκόπια εξομάλυναν τις σχέσεις τους. Η Ελλάδα κέρδισε το θέμα της σημαίας (τα Σκόπια άλλαξαν τον «ήλιο της Βεργίνας» με παραπλήσιο σύμβολο, που συμπίπτει με την παλαιότερη σημαία της Ιαπωνίας!) και του Συντάγματος, αφού οι Σκοπιανοί άλλαξαν το Σύνταγμά τους, αντικαθιστώντας τα εδάφια που έκαναν λόγο για «αλύτρωτους Μακεδόνες» στις γειτονικές χώρες. Τα Σκόπια όμως κατάφεραν να περάσουν διεθνώς το όνομα «Μακεδονία» στην ονομασία τους, αφού αυτό εμπεριεχόταν ως «συνθετικό» στο όνομα Π.Γ.Δ.Μ. Ο μετασχηματισμός των Βαλκανίων και κάποια παράξενα συμβάντα… «Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση»… Είκοσι μέρες μετά την υπογραφή της «ενδιάμεσης συμφωνίας», δηλ. στις 3 Οκτωβρίου 1995, ο Κίρο Γκλιγκόροφ, πρόεδρος των Σκοπίων, δέχτηκε δολοφονική επίθεση με αυτοκίνητο-βόμβα που εξερράγη την ώρα που το προεδρικό αυτοκίνητο περνούσε από δίπλα του! Ο οδηγός του Γκλιγκόροφ σκοτώθηκε επί τόπου, όμως ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία της Π.Γ.Δ.Μ. κατάφερε τελικά να σωθεί, αν και από την επίθεση τραυματίστηκε βαρύτατα (έχασε το ένα του μάτι και σημαδεύτηκε στο πρόσωπο ανεξίτηλα, έως και τον θάνατό του σε βαριά γεράματα, την Πρωτοχρονιά του 2012). Είπαν ότι τον «τιμώρησαν» Σκοπιανοί εθνικιστές για την «προδοσία» του να υπογράψει την «ενδιάμεση συμφωνία» με την Ελλάδα. Αργότερα αποδείχτηκε ότι την απόπειρα δολοφονίας του την οργάνωσε η βουλγαρική μαφία, συγκεκριμένα η οργάνωση «Multigroup», η οποία πιθανότατα να εξυπηρέτησε με τον τρόπο αυτό τα συμφέροντα σκοπιανών μεγαλοϊδεατικών κύκλων. Την ίδια περίοδο («σύμπτωση»;), το φθινόπωρο του 1995, έληξε και ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, ενώ ταυτόχρονα έληξε και το «εμπάργκο» της διεθνούς κοινότητας κατά των Σέρβων. Δύο «εμπάργκο», αυτό κατά των Σέρβων και το ελληνικό κατά των Σκοπίων, καταργήθηκαν την ίδια εποχή… Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για έναν ολόκληρο σχεδιασμό μετασχηματισμού του πρώην γιουγκοσλαβικού χώρου, αφού αμέσως μετά τη λήξη των «εμπάργκο» νέα οικονομικά κτλ. συμφέροντα διείσδυσαν σε Βελιγράδι και Σκόπια, ενώ και νέες πολιτικές δυνάμεις αντικατέστησαν τους «παραδοσιακούς» ηγέτες των χωρών αυτών, δηλ. τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τον Κίρο Γκλιγκόροφ… Τον μονόφθαλμο πια Γκλιγκόροφ (που ορισμένοι ευφάνταστοι Σκοπιανοί παραλλήλισαν με τον επίσης μονόφθαλμο βασιλιά Φίλιππο της αρχαίας Μακεδονίας, τον πατέρα του Μεγαλέξανδρου!!!) διαδέχτηκε ο νεαρός πολιτικός Μπόρις Τράικοφσκι, ο οποίος όμως είχε ένα δραματικό όσο και «περίεργο» τέλος: το 2004 το αεροπλάνο του έπεσε και ο ίδιος σκοτώθηκε με τρόπο τραγικό… Τι ακριβώς συνέβη και ο εν ενεργεία πρόεδρος της Π.Γ.Δ.Μ. χάθηκε κατ’ αυτόν τον φοβερό τρόπο; Ουδείς έδωσε ασφαλή και πειστική απάντηση, έκτοτε… Το 1998 πρωθυπουργός της Π.Γ.Δ.Μ. ανέλαβε ο υπερεθνικιστής (πρόεδρος του σκοπιανού και ανθελληνικού ΒΜΡΟ) Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι, 32 μόλις ετών τότε. Ο Γκεοργκίεφσκι, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, ορκιζόταν να… καρφώσει την σκοπιανή σημαία με τον 16άκτινο «ήλιο της Βεργίνας» στον Λευκό Πύργο, στη Θεσσαλονίκη! Αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του ανέλαβε ο φιλελεύθερος πολιτικός, αρχηγός του κόμματος «Δημοκρατική Εναλλαγή» Βασίλ Τοπουρκόφσκι. Η κυβέρνηση αυτή απομονώθηκε από τη διεθνή κοινότητα, όταν αναγνώρισε την Ταϊβάν, εξοργίζοντας την Κίνα, ενώ έλαβε ως δώρο από τη Βουλγαρία μια σειρά από τανκς, για να ενισχυθούν έτσι οι ένοπλες δυνάμεις της Π.Γ.Δ.Μ. Τελικά, η κυβέρνηση Γκεοργκίεφσκι, παρά τα περί του αντιθέτου αναμενόμενα, ήταν η κυβέρνηση εκείνη των Σκοπίων που βελτίωσε θεαματικά της σχέσεις με την Ελλάδα. Είναι ενδεικτικό ότι επί Γκεοργκίεφσκι η Ελλάδα έγινε η υπ’ αριθμόν 1 οικονομική δύναμη στα Σκόπια. Μετά τη λήξη της θητείας του ο Γκεοργκίεφσκι εγκατέλειψε την πολιτική και πήγε στο Μπλαγκόεβγκραντ της Βουλγαρίας, όπου και δήλωσε Βούλγαρος, αποκτώντας και τη βουλγαρική υπηκοότητα! «Σύμπτωση»: στο Μπλαγκόεβγκραντ εδρεύει το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βουλγαρίας, το οποίο κατηγορήθηκε ως «σφηκοφωλιά» της αμερικανικής CIA, που από τον κομβικό εκείνο χώρο «ελέγχει» τη νότια Βουλγαρία, τη βόρεια Ελλάδα και, φυσικά, το κράτος των Σκοπίων…