10.2.2022
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Συγκλονιστικό είναι το βιβλίο του Νίκου Ι. Αγαπίου, που τιτλοφορείται “Η αιωνιότητα των Ελλήνων”! Το έργο αυτό, γραμμένο εξ' ολοκλήρου με το πολυτονικό σύστημα γραφής της ελληνικής γλώσσας, αποτελείται από 16 δοκίμια του συγγραφέα, επί διαφόρων σημαντικών θεμάτων του Ελληνισμού και όχι μόνον, συν ένα Επίμετρο με ευσύνοπτη αποκρυπτογράφηση της συμβολικής της Οδύσσειας του θείου Ομήρου. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο κ. Αγαπίου στο Εισαγωγικό του Σημείωμα: “Μέσα από αυτή την ούτως ή άλλως ταπεινή συγγραφική μας προσπάθεια, επισημαίνεται, η αξιακή ανωτερότητα του Ελληνισμού, η ιστορική ανάγκη για επανεκκίνησή του και η γρηγορούσα παρουσία της πίστεως, στην υπερβατική της διάσταση και μόνο στην Ορθόδοξη αναφορά της, σε όλες τις εκφάνσεις της ατομικής και Συλλογικής μας πορείας”.
Το σύγγραμμα αυτό είναι, στην ουσία, ένα πόνημα αυτογνωσίας· ατομικής αυτεπίγνωσης, όλων μας, ως μέρος του όλου (του ελληνοχριστιανικού συνόλου), αλλά και εθνικής-θρησκευτικής αυτοσυνείδησης, χαμένης σήμερα, μπροστά στους νέους καιρούς που αναδύονται για την ανθρωπότητα. Είναι φανερό, σε κάθε έναν μας, ότι ο Ελληνισμός στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία έχει πράγματι την ανάγκη επανέναρξης: να χαράξει το μέλλον, αντλώντας διδάγματα όμως από το παρελθόν, εφ' όσον -αποδεδειγμένα πλέον- όλες οι δήθεν “σύγχρονες”, διεθνιστικής και κατ' ουσίαν αθεϊστικής υφής, θεωρήσεις απέτυχαν παταγωδώς, οδηγώντας τον Έλληνα άνθρωπο σε ψυχικό, κοινωνικό, αξιακό κτλ. αδιέξοδο. Ενώπιον του επερχομένου εθνικού κρημνού, που μόνο υπαρξιακή σκοτοδίνη προκαλεί για το μέλλον του ιερού τόπου των Ελλήνων, μία “επιστροφή στο ελληνοπρεπές/ελληνορθόδοξο μέλλον”, κάτι σαν παράξενο déjà vu του κοσμοϊστορικού γίγνεσθαι, αποτελεί τη μοναδική λύση. Για να μην αναγκαστούμε, ως άλλοι Αλεξανδρινοί ποιητές, να αναφωνήσουμε κάποια Μαύρη Παρασκευή, ενώπιον των ερειπίων της συμφοράς, τα δραματικά καβαφικά λόγια: “Καὶ τώρα τί θὰ γένουμε χωρὶς βαρβάρους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν μιὰ κάποια λύσις”...
Το βιβλίο προλογίζουν, με ξεχωριστά τους προλογικά κείμενα, ο Γεώργιος Παν. Πατρινός, καθηγητής Ιατρικής και Φαρμακευτικής βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, και ο εκδότης-δημοσιογράφος Κώστας Σαραντάκος. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, ο πρώτος: “Σε μια εποχή όπου η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί σαν ένας ολετήρας εθνών και πολιτισμών, είναι καλό να θυμόμαστε τη μοναδικότητά μας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας τα οποία έχουμε όλοι οι Έλληνες βαθιά χαραγμένα μέσα μας”. Ο δε δεύτερος προλογίσας απολήγει το σημείωμά του, αναφέροντας για το έργο του κυρίου Αγαπίου τα κάτωθι: “Δοκίμια που αποτελούν μια «Ευωδιαστή δέσμη ιδεών» αλλά και ένα ισχυρό «συνειδησιακό ταρακούνημα», για επιστροφή όλων μας στους χώρους της Εθνικής μας συνείδησης και της Ιστορικής μας αυτογνωσίας”... Ένα ωραίο Βιογραφικό σημείωμα του Ν. Αγαπίου συνέταξε -παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου- ο Πασχάλης (Δημήτρης) Μυτακάκης, απόστρατος αξιωματικός Π.Ν. και καθηγητής. Σταχυολογούμε (και σχολιάζουμε βραχέως) πιο κάτω ορισμένα σημεία από το βιβλίο του Νίκου Αγαπίου, που ανήκουν σε διαφορετικά μεταξύ τους δοκίμια-κεφάλαια...
“Η ανθρώπινη διαχρονία καταυγάζεται από από δύο συνιστώσες. Η ανθρώπινη λογική, η αντίληψη του μέτρου είναι η μία. Το παράλογο, η αμετροέπεια η άλλη. Η πρώτη συνιστά θέση. Η δεύτερη αντίθεση. [...] Το δυαδικό σύστημα που εγκαινίασε η ανθρωπότητα από τα πρώτα αυτοσυνειδησιακά της βήματα εμφορείται από μια αδιαστρέβλωτη λογική καθώς θεμελιώνεται πάνω στις δύο κρισιμότερες λέξεις, λέξεις-κλειδιά όλων των λαών: Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ. Τη θέση δηλαδή και την άρνηση, την κατάφαση και την απόρριψη. [...] Το παράδειγμα ενός κομπιούτερ είναι πράγματι αποκαλυπτικό. Ένα κομπιούτερ πραγματοποιεί εκπληκτικά πράγματα μετρώντας στην πραγματικότητα μέχρι το δύο!! Στην ουσία δηλαδή γνωρίζει μόνο δύο σύμβολα: το μηδέν και το ένα!! Τη θέση δηλαδή και την άρνηση. Το δυαδικό σύστημα εξισορροπεί και μορφοποιεί την αυτενέργεια ενός κομπιούτερ αφού η λογική του διαλεκτικού διπόλου αντανακλάται σε ολόκληρο το μηχανισμό του” (“Το διαλεκτικό δίπολο”). Από την απαρχή του κόσμου, στο σύμπαν κυριαρχεί η διαλεκτική σύνθεση των πραγμάτων: θέση + αντίθεση = σύνθεση. Το 0 και το 1, το Είναι και το Τίποτα, ο Ουρανός και η Γη, η αρσενική και η θηλυκή αρχή... Τα αντίθετα έλκονται και δημιουργούν. Όμως η διαλεκτική σύνθεση είναι αποκύημα θεϊκής (ανώτατης) σκέψης, όχι ανθρώπινης. Ο άνθρωπος αδυνατεί, ως υπαγόμενος στην ύλη και τη φθορά της, να συλλάβει το Άπειρο του χωροχρόνου και την αθανασία της ψυχής. Όποιος στο διάβα των καιρών συνέλαβε αυτή την απόλυτη Αλήθεια, αυτός μεγαλούργησε· έφθασε στην πηγή της πραγματικότητας του Όντος, έγινε όχι απλώς φιλόσοφος (φίλος της σοφίας), αλλά σοφός. Έφθασε στη θέωση.
“Δουλειά του αληθινού ποιητή είναι να ξεχωρίζει ανάμεσα στους αναρίθμητους σωρούς των πραγμάτων τα ελάχιστα εκείνα που εκπέμπουν μια αδαμάντινη λάμψη. Και μέσα στην απέραντη ασημαντότητα των γεγονότων της ζωής, να επισημάνει τα σπάνια εκείνα που με την υψηλή τους ποιότητα βαραίνουν αποφασιστικά επάνω στην ανθρώπινη συνείδηση. Ίσως το μεγαλύτερο γεγονός της πνευματικής του εκπόρευσης, είτε αυτή συνιστά έμπονη εμπειρία είτε κραδασμό απρόσκλητου ερεθίσματος, να είναι η αναμέτρησή του με τον θάνατο. Σε αυτή την «αναμέτρηση» ελάχιστοι πορεύονται «υπάκουα» στην μυστική τους πρόσκληση. Οι περισσότεροι [...] προβάλουν μια αντίσταση ακατάπαυστης δημιουργικής εμπνοής ενώ κάποιοι άλλοι την επικαλούνται για να οραματισθούν μια Ανάσταση! Στη σχηματική αυτή αναμέτρηση «οι γρηγορούσες συνειδήσεις» των δημιουργών ανυψώνονται, μέσα από το ακέραιο αγαθό της ζωής, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως δεν θα λειτουργήσουν με ασέβεια και προπέτεια. Υπό την έννοια αυτή η Ποίηση είναι η ωραιότερη πράξη της κυριαρχίας του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν” (“Η φιλοσοφία της ποίησης”). Ο πρώτος λόγος μέσα στην Ιστορία υπήρξε ποιητικός· κι η πρώτη γλώσσα του ανθρώπου ήταν η μουσική, διά της προσωδίας. Η ποίηση, λοιπόν, είναι ο μοναδικός καθαρός λόγος που μπορεί να υπάρξει! Όλα τα άλλα έπονται, είναι επιμειξίες. Και γι' αυτό, άλλωστε, στα ποιήματα των αρχαίων Ελλήνων σοφών και στα μεγάλα έπη του Ομήρου και των άλλων θεόληπτων αοιδών-στιχουργών καταγράφεται ολόκληρη και αυτούσια η ιστορική αλήθεια. Η Ποίηση είναι Δημιουργία. Κι ο Θεός είναι Ποιητής “οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων” (Σύμβολον της Πίστεως), δηλαδή Δημιουργός της σύνθεσης του παντός, ήτοι του σύμπαντος, πέραν του χάους και της ανυπαρξίας...
“Η Ελληνική γλώσσα θεία, αυτόχθων, περιρρέουσα, εύπλαστη, έλλογος, εμμελής, εναργής, αρμονική, δομήτωρ, περιούσια, εντελής, διασυμπαντική. Μητέρα και γενεσιουργός μήτρα πάντων των διαλέκτων, πασών των γλωσσών της Οικουμένης. Η μόνη δυνάμενη να ορίσει, περιγράψει και καταγράψει την φύση, την θέση και την ουσία των όντων, παντός επιστητού, παντός δημιουργήματος του Σύμπαντος κόσμου, ορατού και αοράτου, αλλά και η μόνη δυνάμενη να διατυπώσει και προσδιορίσει, με θαυμαστή νοητική επάρκεια, τα «περί της ουσίας της Θεότητας», την «Μοναρχία» της Αγίας Τριάδας και πάντα τα εκ της θεότητας συμπαρομαρτούντα και εκπορευόμενα!! [...] Ο Τηρεύς Βασιλιάς της Θράκης, ατίμασε την γυναικαδέλφη του Φιλομήλα, συνεπαρμένος από τα θέλγητρά της. Φοβούμενος όμως να μη τον μαρτυρήσει για την επαίσχυντη αυτή πράξη του, τής έκοψε την γλώσσα!! Η Φιλομήλα που αντιμετώπισε με ανεπανάληπτη στωϊκότητα το μαρτύριό της, έγραψε τον καημό της ψυχής της σε μια αρχαία Ελληνική επιγραφή: «Γλῶσσαν ἐμὴν ἐθέρισε καὶ ἔσβεσεν Ἑλλάδα φωνὴν». Η Φιλομήλα δηλαδή δεν θρηνεί για την απώλεια του γλωσσικού της οργάνου, δεν θρηνεί για την αναπηρία της, αλλά για το ότι δεν θα έχει φωνή να ξαναμιλήσει Ελληνικά!! Δεν θα έχει φωνή να ξαναμιλήσει τη γλώσσα των «Θεών, των φιλοσόφων και των ηρώων!!» Η πράξη αυτή της Φιλομήλας που σημειωτέον δεν έχει αντίστοιχο παγκόσμιο προηγούμενο, αποτελεί εσαεί, καθοδηγούσα αρχή για κάθε γλωσσαμύντορα και φωταυγή καταδήλωση διαχρονικού πατριωτισμού” (“...Σύμβολο αιωνιότητας η πράξη της Φιλομήλας... Γλώσσας ελληνικής το εγκώμιον”). Όπως έχει ο υπογράφων αυτό το κείμενο και άλλοτε τονίσει -το επικαλείται στο βιβλίο του και ο κύριος Αγαπίου-, η ελληνική συλλαβική πρωτογλώσσα είναι ένας ζωντανός συμπαντικός οργανισμός, ο οποίος προέρχεται απ' ευθείας από την ίδια τη φύση. Μόνο στην Ελληνική έχουμε άμεση σύνδεση της ετυμολογικής ρίζας με τη φυσική υπόσταση των πραγμάτων που η κάθε λέξη ορίζει. Μόνο στην Ελληνική υπάρχει το “σημαίνον” που αντιστοιχεί στο “σημαινόμενο”. Η ελληνική γλώσσα είναι πραγματικά γλώσσα θεών -θείας δηλαδή σύλληψης και έμπνευσης-, και γηγενής της ελληνικής φύσης. Οι ήχοι που παράγονταν από τον άνεμο, τη φωτιά, τους κεραυνούς και τα ποτάμια μετουσιώθηκαν σε φθόγγους και μουσικές κλίμακες. Και οι εικόνες της τριγύρω των Ελλήνων πραγματικότητας (τα δέντρα και τα ουράνια σώματα, οι θάλασσες και τα βουνά...) αποτέλεσαν το έναυσμα για τη μορφοποίηση των γραμμάτων. Ο Έλλην Λόγος, προφορικός και γραπτός, αντανακλά τον συμπαντικό στοχασμό υπέρτατων οντοτήτων στο γήινο επίπεδο.
“Στην εποχή που προηγήθηκε του ερχομού του Ιησού στη γη η ανθρωπότητα είχε καταληφθεί, σχεδόν στο σύνολό της, από έναν άκρατο Μεσσιανισμό. Το «πλήρωμα του χρόνου» είχε ουσιαστικά συντελεσθεί μέσα στις ανθρώπινες συνειδήσεις αφού η κρατούσα ψυχολογία των μαζών ήταν ψυχολογία αναμονής ενός λυτρωτή. Ενός Ουράνιου απεσταλμένου!!! Τα υπερφυσικά γεγονότα που κέντησαν την ανθρώπινη καθημερινότητα με ρινίσματα αιωνιότητας, συνέδραμαν τη σύλληψη αλλά και τη γέννηση του Ιησού!!! (“...Τεκμήρια αδιάσειστης θεότητας... Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός;”). Όντως, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και μαζική βούληση, ως συνωμοσία του σύμπαντος, ήλθε στον κόσμο ο Θεάνθρωπος, το έτος 0 της Ιστορίας, σχίζοντας τις εποχές του ανθρώπου στα δύο: προ Χριστού (π.Χ.) και μετά Χριστόν (μ.Χ.) περίοδο. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ πριν. Ήταν ένα πρωτόφαντο μεταφυσικό γεγονός, ασύλληπτο για τον κοινό νου. Σήμερα, 2.000 έτη μετά, η ανθρωπότητα βιώνει εκ νέου αυτή την αναμονή μιας Μεγάλης Αλλαγής, ως μαζική υστερία αυτή τη φορά, φέρνοντας στις μνήμες αποκαλυπτικές αναφορές περί “Αντιχρίστου” (αντί του Χριστού). Ο κορωνοϊός σηματοδοτεί αυτή την τεράστιας σημασίας μετάβαση, γι' αυτό και στο μέλλον θα γίνεται λόγος για “προ Κορωνοϊού” και “μετά Κορωνοϊό” εποχή...
“Σήμερα η ανθρωπότητα διολισθαίνει προς το μόρφωμα της Παγκοσμιοποίησης. Ουσιαστικά πρόκειται για το πλέον αδυσώπητο και ανελεύθερο δόγμα, που εμφανίστηκε ποτέ πάνω στη γη. Οι μελετητές του «φαινομένου της Παγκοσμιοποίησης» το προσδιορίζουν σαν μία εργώδη, παγκόσμιας κλίμακας προσπάθεια, για την μεταβίβαση κάθε οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, από τα Έθνη, στην Ελίτ των Κοσμοεξουσιαστών, των Παγκοσμιοποιητών. Η Νέα Τάξη πραγμάτων που επαγγέλλονται οι Παγκοσμιοποιητές, πορεύεται πλησίστια, με ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά «μιας γραμμικής εξέλιξης» αλλά και υποκρυπτόμενες τις βαθύτερες στοχεύσεις της, έχοντας στο πλευρό της τη διεθνή του χρήματος, δηλαδή τους τραπεζικούς και πολυεθνικούς κολοσσούς!! Τα τελευταία χρόνια οι θεωρητικοί της Παγκοσμιοποίησης, προφανώς για να νομιμοποιήσουν τις προθέσεις τους, επιχειρούν να εμφανιστούν σαν συνεχιστές του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ του Μεγάλου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. Κάτι τέτοιο όμως προσκρούει με πάταγο στην απαράγραπτη ιστορική πραγματικότητα!! Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ δεν συνάδει καθ' οποιοδήποτε τρόπο με το πνεύμα και τους μηχανισμούς της Παγκοσμιοποίησης, που άλλοτε δια της «τεθλασμένης» και άλλοτε απροκάλυπτα επιχειρείται να επιβληθεί στις μέρες μας. Πρόκειται για έννοιες διαμετρικά αντίθετες” (“Μέγας Αλέξανδρος και παγκοσμιοποίηση – Εμείς οι Έλληνες και τα δόγματα”). Τι σχέση, αλήθεια, μπορεί να έχει ο οικουμενικός πολιτισμός του μέγιστου των Ελλήνων (η Ελληνική Παγκοσμιοποίηση) με τα τωρινά παγκοσμιοποιημένα τραπεζικά-γεωοικονομικά συμφέροντα; Ο οικουμενισμός του Αλέξανδρου οικοδομήθηκε πάνω στην πνευματική υπεροχή του ελληνικού πολιτισμού: κατέκτησε τους λαούς της Ασίας, εκπολιτίζοντάς τους και απελευθερώνοντάς τους από τα δεσμά αιώνων τυραννίας. Εξ' ού μέχρι και σήμερα Πέρσες, Εβραίοι, Άραβες, Ινδοί, Κινέζοι και τόσοι άλλοι, τον τιμούν ως Υιό Θεού! Αντίθετα, το σύγχρονο κακέκτυπο του πανανθρώπινου πολιτισμού του Μακεδόνα στρατηλάτη -η οικονομική παγκοσμιοποίηση- αποσκοπεί αποκλειστικά στο υλικό κέρδος, δηλαδή σε χρήμα, εδάφη κτλ. Τα επερχόμενα (ο πανδαμάτωρ χρόνος) θα φανερώσουν, ότι ο ελληνικός παγκόσμιος πολιτισμός της αρχαιότητας θα ανυψωθεί ψηλά στα ουράνια, ως Άγιο Πνεύμα, ενώ αντίστροφα η παγκοσμιότητα της χυδαίας ύλης των καιρών μας μέλλει να καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος στην αιώνια κόλαση... Ναι, “ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν” (Αποκάλυψις Ιωάννου κβ, 10).
“Οι μεγάλοι μας πρόγονοι επισκοπώντας με κριτικό αλλά και ενορατικό πνεύμα, τη σύνολη πορεία του Ελληνισμού, γνώριζαν τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η πατρίδα μας στο κοντινό, μακρινό και απώτατο μέλλον. [...] ...όσοι εκ των συμπατριωτών, παρακολουθούν τα τεκταινόμενα της πατρίδος μας με εναγώνιο βλέμμα και κυρίως όσοι διαθέτουν «φιλόσοφον νου» και «ζέουσα πνευματικότητα», στις σημερινές δύσκολες στιγμές της ελληνικής πραγματικότητας [...] επικεντρώνονται στον ΟΜΗΡΟ και συγκεκριμένα στο ΕΠΟΣ της «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ». Η σχέση του τότε και του σήμερα, η «πανομοιότυπη» συμπεριφορά ΜΝΗΣΤΗΡΩΝ και ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ, ΜΝΗΣΤΗΡΩΝ και ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ, είναι το λιγότερο, ανατριχιαστική. Η καθηλωτική πρακτική που εφάρμοσε ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ, για να εξουδετερώσει και συντρίψει τους μνηστήρες, θα πρέπει εις το διηνεκές, να αποτελεί καθοδηγούσα αρχή, του παντός καιρού, τόπου και χρόνου, Ελληνισμού”!!! (“...Αποκρυπτογραφούμε τη συμβολική της «Οδύσσειας»... Ελλάδα και σύγχρονοι μνηστήρες”). Η Οδύσσεια του Ομήρου είναι ένα αθάνατο, θεόπνευστο έπος, το οποίο αφορά πολλές και ποικίλες διαστάσεις, εσώψυχες του ανθρώπου και παράλληλα εξωσυμπαντικές ενός ανώτερου νου· γι' αυτό τον λόγο, διαβάζεται πολυεπίπεδα: ως ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής στα άϋλα πεδία του εξώκοσμου και ταυτόχρονα ως εξάπλωση των θαλασσοπόρων Ελλήνων της προϊστορίας στα πέραντα της οικουμένης, αλλά και ως διαχρονικό πρότυπο χαρακτήρων ανεξαρτήτως εποχής, καθώς και ως προφητεία του μέλλοντος... Η διάσωση, επιβίωση και εκ νέου μεγαλουργία του Έλληνος ανθρώπου και Λόγου, του θεϊκού δηλαδή πνεύματος, θα έρθουν ξανά μέσα από τον προαιώνιο Οδυσσέα. Και πάλι ως δρων “Δούρειος Ίππος”, και πάλι ως φονέας των μνηστήρων, ο ήρωας θα κάνει αυτό που πρέπει. Ιάσων, Οδυσσεύς και Ιησούς Χριστός ως ενιαίο πρόσωπο και, διά μέσω του Μεγαλέξανδρου και του “Μαρμαρωμένου Βασιλέως”, φθάνουμε στη μορφή Εκείνου που Πρέπει και της Ηγήτορος του πανελληνισμού στον 21ο αιώνα... “Δυστυχώς, μόνο με αίμα θα γίνει, παιδάκι μου, η νέα αρχή” (Εκείνος που Πρέπει). Αυτό είναι το πεπρωμένο, η παντοτινή μοίρα, του Ελληνισμού. Και, ως γνωστόν, “τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον”.
Ο Νίκος Αγαπίου είναι γνωστός συγγραφέας-δημοσιογράφος από τη Σαλαμίνα. Άρθρα και αναλύσεις του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε μεγάλες εφημερίδες των Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία, δημοσιολογία, φιλοσοφία και ηλεκτρονικά. Υπήρξε μόνιμο στέλεχος του Π.Ν., από όπου αποτάχτηκε μαζί με ομάδα συναδέλφων του για λόγους πολιτικούς-πολιτειακούς, ως επικεφαλής της παραστρατιωτικής οργάνωσης “ΑΕΤΟΣ”. Ήδη το έτος 1983 έλαβε το πρώτο βραβείο ποίησης σε πανελλήνιο διαγωνισμό. Στη Σαλαμίνα διακονεί επί 32 έτη την τοπική αυτοδιοίκηση, έχοντας θητεύσει κατ' επανάληψη στα αξιώματα: του αναπληρωτή δημάρχου, του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, του αντιδημάρχου, του διευθυντή της πολιτιστικής επιχείρησης κτλ. (σήμερα είναι δημοτικός σύμβουλος της μειοψηφίας). Πιστεύω του, η φράση: “Ο Ελληνισμός έρχεται από την αιωνιότητα και οδεύει προς την αιωνιότητα”...
[Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο αγαπητός μας κύριος Νίκος Ι. Αγαπίου, μάς ετίμησε, παραθέτοντας τις σκέψεις του γράφοντος για το αθάνατο φαινόμενο του Ελληνισμού. Το σχετικό μας κείμενο είναι το εξής: “...Ο Ελληνισμός είναι μέσα στην ιστορία αέναος, δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει. Πράγματι: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος» (κατά Ιωάννη α, 1), όμως προ του Λόγου υπήρξε ο Έλλην. «Ἑλλὰς γὰρ μόνη ἀψευδῶς ἀνθρωπογονεῖ, φυτὸν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἠκριβωμένον. Λογισμόν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην”, λέει η παράδοση. Και ας παραμένει, από την αρχή των αιώνων διχασμένος, σαν να πρόκειται για δύο εγκέφαλους μέσα σε ένα κρανίο, ως διαλεκτική σύνθεση και σκέψη Θεού. Σε τούτο τον ιερό βράχο που λέγεται ΕΛΛΑΣ, κρίνεται διαχρονικά το πεπρωμένο του σύμπαντος κόσμου... Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού ΝΙΚΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ, υπηρετεί με την ανά χείρας εργασία του, την γεμάτη Ελληνοπρέπεια και Ανθρωπισμό, αυτόν ακριβώς τον οικουμενικό Ελληνισμό”.]
* Το βιβλίο “Η αιωνιότητα των Ελλήνων”, του Νίκου Ι. Αγαπίου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Πελασγός” του Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα (Χαρ. Τρικούπη 14, Τ.Κ. 10679 Αθήνα, τηλ. 210-64.40.021 και 210-36.28.976, www.hellasbooks.gr).
Comentários