9.11.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο εθνικοκαπιταλισμός, μία πλήρης θεωρία για την επερχόμενη εθνική τάξη πραγμάτων, την οποία αναπτύσσει ο Δημήτριος Τσίκας στο ομώνυμο βιβλίο του, έρχεται σε αντιδιαστολή με τον εθνικομπολσεβικισμό· τη θεώρηση που πρόβαλλε προ μερικών ετών στην ελληνική βιβλιογραφία ο διεθνούς φήμης καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, με το έργο του “Εθνικομπολσεβικισμός, πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού” (εκδ. “Ελληνική Άνοδος”, 2010), το εισαγωγικό μέρος του οποίου καλύπτει η εκλαϊκευμένη σύνοψη της διδακτορικής διατριβής του υπογράφοντος αυτό το κείμενο περί ευρασιανισμού-εθνικομπολσεβικισμού, μεταφρασμένη στην ελληνική γλώσσα.
Δέκα χρόνια μετά την πρωτότυπη εργασία του καθηγητή Κιτσίκη, έρχεται αυτό το άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του Δημητρίου Τσίκα (εκδ. “Λόγχη, Σεπτέμβριος 2020), για να θέσει έναν νέου είδους προβληματισμό: μπορεί ο καπιταλισμός (ελληνιστί: κεφαλαιοκρατία) να είναι εθνικός; Ερώτημα, το οποίο εύλογα επεκτείνεται στο αμέσως επόμενο ζητούμενο: δύναται ένα εθνικιστικό καθεστώς στο μέλλον να ακολουθήσει μία μη σοσιαλιστική οικονομική πολιτική; Είναι ένα ζήτημα που σχετίζεται άμεσα με το μείζον πρόβλημα του λεγόμενου “πατριωτικού χώρου” στην Ελλάδα, ο οποίος αποδεδειγμένα ζει στον μικρόκοσμό του, μέσα σε εικόνες του ιστορικού παρελθόντος, ενώ αδυνατεί να προσαρμοστεί στοιχειωδώς έστω στο παρόν και, φυσικά, δεν εκφράζει καμία σοβαρή θέση για το μέλλον.
Πολύ ορθά, λοιπόν, επισημαίνει στο εκδοτικό του σημείωμα προς το βιβλίο του κυρίου Τσίκα ο Ευριπίδης Ρηγόπουλος μεταξύ άλλων τα εξής: “Πράγματι, όσο διάβαζα [ΣΗΜ.: τον πρόλογο του βιβλίου], τόσο περισσότερο επιβεβαιωνόταν το προαίσθημα ότι βρίσκομαι μπροστά σε μία καινοτόμα σκέψη, πέραν των στεγανών που έχουν δημιουργηθεί στον σύγχρονο Ελληνικό Εθνικισμό. Έναν Εθνικισμό, ο οποίος, ως πολιτική έκφραση, βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε ένα δημιουργικό τέλμα (όσο και αν κάποιοι αρνούνται να το δουν) όσον αφορά την ικανότητά του να παρουσιάσει ρεαλιστικές και, κυρίως, προσαρμοσμένες στο σήμερα προτάσεις για την πολιτική ζωή της πατρίδος μας. Ουτοπικές προτάσεις ή ρομαντικές προσδοκίες δεν αποτελούν σοβαρή πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία του σήμερα. Οικονομικά και πολιτικά προγράμματα κομμάτων του “χώρου”, που προτάσσουν βαρύγδουπα τσιτάτα, εντελώς παρωχημένα και άκρως ουτοπικά, δεν μπορούν να δώσουν λύση, παρά μόνο μια αέναη διαιώνιση του πολιτικού κενού της σύγχρονης έκφρασης των Εθνικιστικών προτάσεων”.
Υπότιτλος του βιβλίου “Εθνικοκαπιταλισμός” είναι ο εξής: “Η πολιτική θεωρία πίσω από την Συνομοσπονδιακή Πολιτεία της Ελλάδος”. Από αυτό και μόνο, καταλαβαίνουμε ότι το έργο αυτό αποτελεί προϊόν γνήσιας σκέψης, δεν είναι δηλαδή στείρα αντιγραφή ή επανάληψη ξεπερασμένων θέσεων, και γι' αυτό αξίζει το πόνημα του κυρίου Τσίκα να προσεχθεί. Στο οπισθόφυλλο του συγγράμματος διαβάζουμε τα ακόλουθα ενδεικτικά του έργου: “Ο συγγραφέας, με τον Εθνικοκαπιταλισμό, έχοντας, πνευματικά, καταφέρει να ξεφύγει από την πεπατημένη πολιτική οδό στην οποία τόσα χρόνια πορευόμασθε οι περισσότεροι από εμάς, δίνει λύσεις και κάνει προτάσεις για την ιδανική Εθνική Πολιτεία του μέλλοντος με αφοπλιστικό ρεαλισμό. Μελετητής και γνώστης ιστορικών αλλά και παγκοσμίων πολιτικών-οικονομικών συστημάτων λειτουργίας-διακυβέρνησης μίας πολιτείας-κράτους, συνθέτει μία Εθνική Πολιτεία, προσαρμοσμένη στο σήμερα, χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις, χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά του αναγνώστη. Μία αμιγώς τεχνοκρατική θεώρηση των πραγμάτων, αποκρυσταλλωμένη, καθαρή και βασισμένη στις αρχές της Φυλής που δόθηκαν από τους Προγόνους μας”.
Ο πατριωτισμός δεν είναι ασύμβατος με την ελευθερία του ατόμου, με την ελεύθερη αγορά· συνεπώς, μπορεί να υπάρξει εθνικοκαπιταλιστικό καθεστώς, το οποίο να διέπεται από τους κανόνες της σύγχρονης ελεύθερης (καπιταλιστικής) οικονομίας. Αυτή είναι, ουσιαστικά, η κεντρική θέση του βιβλίου, το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο ολοκληρωμένο μανιφέστο αυτής της νέας κοσμοαντίληψης. Θέση, όμως, η οποία συγκρούεται με τη “σοσιαλμανία” των εθνικών και πατριωτικών κομμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τα οποία στο θέμα της εθνικής οικονομίας ευθυγραμμίζονται απόλυτα με την Αριστερά.
Όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο της εργασίας του: “Ο ευρύτερος εθνικιστικός χώρος παγκοσμίως είναι τρομερά μπερδεμένος όσον αφορά την οικονομική πολιτική και ιδεολογία. Και όχι αδίκως, αφού, ιστορικώς, τα εθνικιστικά καθεστώτα έχουν ακολουθήσει μία σοσιαλιστική οικονομική πολιτική. Η διαφορά των εθνικιστικών με τα κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η κατεύθυνση της μεροληπτικής πολιτικής: Τα μεν εθνικά καθεστώτα μεροληπτούν υπέρ μίας εθνικής/φυλετικής/θρησκευτικής κατηγορίας πολιτών, ενώ τα κομμουνιστικά ακολουθούν μια ταξικά μεροληπτική πολιτική”.
Πράγματι, ο σοσιαλισμός -ως σύστημα οικονομίας, αλλά και ως νοοτροπία και ψυχοσύνθεση του ίδιου του κοινωνικού συνόλου- λειτουργεί καταπιεστικά ως προς την ελευθερία του ατόμου, συνεπώς καταπνίγει κάθε δυνατή πρωτοβουλία και καινοτομία. Και σ' αυτό ακριβώς το σημείο είναι που καθεστώτα φαινομενικά ριζικά αντίθετα, όπως ο εθνικοσοσιαλισμός (ναζισμός) και ο υπαρκτός σοσιαλισμός του άλλοτε “σιδηρού παραπετάσματος”, ομοιάζουν τόσο εντυπωσιακά. Είναι αυτό που ο κ. Τσίκας παρατηρεί εύστοχα, ότι δηλαδή “η άρχουσα τάξη φροντίζει να επιβληθεί με ανήθικα μέσα στις υπόλοιπες” και αυτό το ονομάζουν ως δήθεν “κοινωνικό κράτος”, που στην πραγματικότητα είναι ο ολοκληρωτισμός των ναζί ή/και των κομμουνιστών επί του ανθρώπου· το σκότωμα κάθε δημιουργικής διάθεσης από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος, ειδικά μάλιστα του ματωμένου 20ού αιώνος.
Το πνεύμα του εθνικοκαπιταλισμού, ο οποίος -πάντα κατά τον συγγραφέα- “βλέπει από μια εθνικιστική σκοπιά την χρήση της ελεύθερης αγοράς ως εργαλείου για την ευημερία του Έθνους”, εκφράζεται μέσα από 33 σημεία, καθώς και μία απαράβατη Αρχή. Τα τριάντα τρία σημεία (3 φορές επί 11) κατανέμονται σε τρία μέρη: έντεκα σημεία για την Πολιτεία -ως Εθνική Πολιτεία-, έντεκα σημεία για τον Πολίτη, αυτό το κύτταρο της οργανωμένης εθνικής πολιτείας της ελεύθερης αγοράς και, τέλος, έντεκα σημεία για την Αγορά, της οποίας “πρέπει να διασφαλισθεί η ελεύθερη λειτουργία [...] σε διαπροσωπικό, διακρατικό και διεθνές επίπεδο”, σύμφωνα με το 23ο σημείο. Αυτός είναι ο σκελετός της, κατά Τσίκα, Εθνικής Πολιτείας του μέλλοντος.
Ποια είναι όμως η περίφημη “απαράβατη Αρχή”; Είναι η Αρχή της μη επιθετικότητας, για την οποία ο συγγραφέας αναγράφει τα εξής: “Η «Αρχή της μη επιθετικότητας» βασίζεται στην ιδέα ότι τα άτομα έχουν το δικαίωμα του «ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν» ή «μην με βλάψετε και δεν θα σας βλάψω». Ωστόσο, η Αρχή της μη επιθετικότητας του Εθνικοκαπιταλισμού μπορεί εύκολα να παραβιασθεί. Εάν παραβιασθεί, επιτρέπεται η προσφυγή σε οποιοδήποτε μέτρο αποτροπής, όπως επίθεση, δολοφονία, καταστροφή περιουσίας και γης του εξωτερικού κινδύνου (κράτος) όπου παραβιάζει αυτήν την Αρχή ή επιχειρεί να το κάνει. Παραβιάσεις αυτής της Αρχής μπορεί να αποτελούν, π.χ., η ξένη επιρροή στην πολιτική, η διάδοση ιδεολογιών κατά της ελευθερίας της αγοράς, η χειραγώγηση του νομίσματος, η προσπάθεια κατάλυσης της Πολιτείας κλπ. Τυχόν παραβιάσεις απέναντι στην Πολιτεία και το Έθνος, οδηγούν σε φυσική απομάκρυνση της απειλής, είτε με εκτοπισμό, είτε με εκτέλεση”.
Το βιβλίο του Δημητρίου Τσίκα είναι λίαν ωφέλιμο, ακριβώς επειδή είναι ένα πρακτικό, πάνω απ' όλα, εγχειρίδιο για την οικονομία, την πολιτική και την κοινωνία του μέλλοντος. Δεν αποτελεί μία θεωρητική απλώς παράθεση σκέψεων, αλλά μέσα από χειροπιαστά -και εφαρμόσιμα- παραδείγματα αναλύει ένα ολόκληρο μελλοντικό πρόγραμμα διακυβέρνησης για τον πατριωτισμό. Εξ ου και η αξία του είναι διπλή, αφού πέραν της αναμφισβήτητης πρωτοτυπίας του (τίποτε απολύτως δεν υπάρχει για το θέμα στην ελληνική βιβλιογραφία), είναι επιπροσθέτως μία εφικτή κυβερνητική πρόταση.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σημείο εκείνο του έργου, το οποίο κάνει αναφορά στη Συνομοσπονδιακή Πολιτεία. Αυτού του τύπου η πολιτεία είναι η έμπρακτη απάντηση σ' εκείνο που ο συγγραφέας αποκαλεί, και όχι άδικα, ως “ένα δυσκίνητο και πολυέξοδο γραφειοκρατικό τέρας”, το οποίο είναι το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος, όπου “χιλιάδες αργόσχολοι σφραγιδοφόροι κρατικοί υπάλληλοι στερούν πολύτιμους πόρους, ενώ οι ίδιοι καθίστανται αντιπαραγωγικοί”. Αντιθέτως, “ο Εθνικοκαπιταλισμός έχει σχεδιαστεί ώστε να λειτουργεί σε μία Συνομοσπονδία κρατιδίων με παραχώρηση εξουσίας σε μία κοινή κυβέρνηση μόνο για θέματα Εθνικής ασφαλείας και εκπροσωπήσεως σε διεθνές επίπεδο”.
Η θεωρία του κυρίου Τσίκα εντάσσεται μέσα στο πνεύμα της νέας τεχνολογικής εποχής, που ειδικά με την πανδημία του κοροναϊού κερδίζει εντυπωσιακά έδαφος: τηλεργασία, επικοινωνία μέσω διαδικτύου, εξυπηρέτηση εξ αποστάσεως διαμέσου του προσωπικού υπολογιστή, ηλεκτρονικές πληρωμές, εκπαιδευτική διαδικασία και διασκέψεις με χρήση ιντερνετικών εφαρμογών, όλα αυτά συναποτελούν ένα καινούριο πλέγμα καθημερινότητας για τον άνθρωπο και, ευρύτερα, μία νέα -αναπόφευκτα- μορφή διακυβέρνησης. Έτσι, η εθνική πολιτεία, δηλαδή η συνομοσπονδία κρατιδίων φυλετικώς και πολιτισμικώς ομοίων, θα είναι πρωτίστως μία ψηφιακή πολιτεία.
Αυτή η κυβερνο-δομή του άμεσου μέλλοντος, η οποία μοιραία θα αντικαταστήσει εντός της δεκαετίας 2020-2030 το αποτυχημένο ελληνικό κράτος, βρίσκεται σε σπερματική μορφή παντού στο βιβλίο του Δημητρίου Τσίκα, όπως για παράδειγμα στην ενότητα για την ηλεκτρονική απονομή δικαιοσύνης -που ήδη εφαρμόζεται εν μέρει σε χώρες πιο προηγμένες από την Ελλάδα, όπως η Εσθονία-, αλλά και στην ενότητα που αναφέρεται στη διευκόλυνση για την έναρξη επιχειρήσεως. Πρόκειται για σημεία-κλειδιά μιας πολιτείας (της οποιασδήποτε πολιτείας) του εγγύς μέλλοντος, εάν θέλουμε το έθνος-κράτος να συνεχίσει να υφίσταται εντός μίας μεταμοντέρνας και μετανεωτεριστικής μορφής, που μέσα στην πολυπλοκότητά της θα υπεραπλουστεύει πράγματα και καταστάσεις, διευκολύνοντας τα μέγιστα τις ζωές των πολιτών.
Γράφει ο Δημήτριος Τσίκας στον επίλογο του “Εθνικοκαπιταλισμού”, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής σημαντικά που αξίζει να προσεχθούν ιδιαίτερα: “Ο πραγματικός εχθρός σήμερα δεν είναι άλλος από την δικτατορία της πολιτικής ορθότητος, η οποία φιμώνει την οποιανδήποτε φωνή αντίδρασης. Κάποτε θα πρέπει όλες οι πολιτικές εκφράσεις οι οποίες στενάζουν κάτω από την επικράτηση αυτών των ακραίων ιδεών που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, να ενωθούν και να αγωνισθούν για τις αξίες και τα ιδανικά όπου σήμερα διώκονται. Είθε ο Εθνικοκαπιταλισμός να αποτελέσει την ιδεολογική ομπρέλα η οποία θα καλύψει την έκφραση του καταπιεσμένου Λευκού Χριστιανού ετεροφυλόφιλου οικογενειάρχη εναντίον της καταπιέσεως την οποία υφίσταται από αυτήν την πολυφυλετική, άθεη, άφυλη, βήγκαν μάζα”.
Από όλα όσα ετέθησαν παραπάνω, γίνεται νομίζουμε σαφές ότι το σύγγραμμα του κυρίου Τσίκα αποτελεί μία εξαιρετική ανάλυση του μέλλοντος, ως εναλλακτική πρόταση στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης και την απειλή εξισλαμισμού της Ευρώπης, με ταυτόχρονη εξαφάνιση της λευκής φυλής. Είναι μία εμπεριστατωμένη και πρακτική πρόταση, η οποία αποβάλλει τα βαρίδια του παρελθόντος που βαρύνουν τον “πατριωτικό χώρο” στην Ελλάδα και δεν τον αφήνουν να προχωρήσει, ξεπερνώντας το τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” και το παπαδοπουλικό “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Ο Δημήτριος Τσίκας αντιλήφθηκε έγκαιρα αυτό που αδυνατούν να αντιληφθούν σήμερα οι Έλληνες πατριώτες, εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές: ότι, δηλαδή, με παλαιά υλικά δεν μπορείς να χτίσεις κάτι καινούριο, ότι για να επιβιώσουν το έθνος και η πίστη των Ελλήνων σ' αυτή τη νέα εποχή που αναδύεται είναι απαραίτητη η προσαρμογή της ελληνικής εθνικής σκέψης στα νέα πλανητικά δεδομένα.
Comments