23.2.1997
Του Χρίστου Γούδη
Η Εταιρεία Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης, από την πρώτη στιγμή της ιδρύσεώς της δεν απέκρυψε τον ιδεολογικό χώρο στον οποίο κινείται. Θα ήταν άλλωστε περίεργο εταιρεία με προοπτική, να ιδρύεται το 1995, μετά την κατάρρευση της αριστερής ιδεολογίας, και να κινείται στον παλαιολιθικό αυτό πολιτικό χώρο. Η Εταιρεία υπήρξε φυσική συνέχεια μακρών κοινών αγώνων από το 1982 και μετά, τριών ανθρώπων, του ομιλούντος, του Θόδωρου Γιοβάνη, Γενικού Γραμματέα της Εταιρείας σήμερα, και του ανθρώπου που από τη σημερινή του θέση, η οποία δεν του επιτρέπει να μετέχει σ’ αυτήν, τη στηρίζει ολόψυχα με όλες του τις δυνάμεις, του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Νικολόπουλου. Οι ιδεολογικοί πολιτικοί αγώνες μιας δεκαετίας όλων ημών, με η και υ – και τονίζω το δικό σας ύψιλον – δικαιώθηκαν με την επικράτηση της Ν.Δ. το 1990 με το σαρωτικό αποτέλεσμα του 47% που τόσο άδοξα, κυνικά και ανέμελα, σκορπίσθηκε στον αέρα από τους ηγέτες της και τις ηγετικές της ομάδες.
Αντίδραση σ’ αυτά τα γεγονότα υπήρξε η ίδρυση της Εταιρείας και πρόθεσή της είναι να καταδείξει ότι ο δικός μας χώρος όχι μόνον δεν στερείται ανδρών πολιτικού αναστήματος αλλά αντίθετα υπερέχει ως προς την ευκρίνεια των απόψεων και το εφικτό των προτεινόμενων λύσεων.
Με στόχο την ψυχολογική στήριξη ενός απογοητευμένου λαού, καλέσαμε πριν από μήνες, πολύ πριν δρομολογηθούν οι σημερινές εξελίξεις, τον άνθρωπο που εμείς πιστεύαμε ότι θα καταφέρει να εμφυσήσει και πάλι την εμπιστοσύνη, την αυτοπεποίθηση, και την μαχητικότητα σ’ όλον αυτόν τον κόσμο, που στην αγωνιώδη ερώτησή του «πού πάμε», μπορεί να εμπνεύσει την αισιόδοξη Ναπολεόντεια απάντηση «μαζί, και πού δεν θα πάμε», τον Κώστα Καραμανλή.
Εδώ θα πρέπει να εξηγηθούμε και να εξηγήσουμε.
Ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι για μας μόνο το πολιτικό αστέρι που έλαμψε και γι’ αυτό τον καλούμε, όπως θα ήταν θεμιτό και αναμενόμενο από κάθε σύγχρονη εταιρεία πολιτικής παρέμβασης, αλλά είναι και ο ιδεολογικός συμμαχητής και φίλος ο οποίος μέσα από τους κοινούς μας αγώνες των δέκα και πλέον χρόνων – δώδεκα για την ακρίβεια είναι τα χρόνια της γνωριμίας μας – καταξιώθηκε στα μάτια μας ως ο πολιτικός άνδρας που εκφράζει το δικό μας πολιτικό όραμα και αυτοδίκαια αναμένουμε να ηγηθεί των νέων σκληρών πολιτικών αγώνων που έρχονται.
Θα με συγχωρήσει ο σημερινός ομιλητής αν, πριν αναφερθώ σ’ αυτόν, πω δύο μόνο λόγια, από καρδιάς, για εκείνον τον «άλλο» Καραμανλή που για όλους εμάς τους παλαιότερους σημαίνει τόσα πολλά, θυμίζει τόσα πολλά και μας λείπει τόσο πολύ, εδώ και χρόνια. Τον θυμάμαι ως υπουργό Δημοσίων Έργων «να ανασκάπτει την Ελλάδα για να μην μείνει κανένας Έλληνας χωρίς δουλειά» όπως πολύ εύστοχα έλεγε, τον θυμάμαι ως πρωθυπουργό να πραγματοποιεί το βραχύ αλλά περιεκτικό του σύνθημα «Έργα και όχι Λόγια», τον θυμάμαι ως τον πολιτικό άνδρα τον ικανό να εξηγεί στον λαό τη δυσάρεστη αλήθεια με την προεκλογική επωδό «εγώ σας τα είπα, δεν δίνω ποτέ υποσχέσεις που δεν μπορώ να τηρήσω, αν θέλετε με ψηφίζετε, αν θέλετε δεν με ψηφίζετε, δική σας η επιλογή». Και ο λαός τον ψήφιζε και η Ελλάδα έγινε Ευρώπη, και η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη όχι γιατί την έβαλε ο Καραμανλής στην Ευρώπη αλλά γιατί ο Καραμανλής την έκανε Ευρώπη.
Ο σημερινός ομιλητής φέρει βέβαια στους ώμους του αυτήν τη βαρειά και ένδοξη πολιτική παράδοση αλλά παράλληλα, και πολύ πιο καθοριστικά για τις σημερινές πολιτικές συγκυρίες, φέρει το δικό του όνομα, τη δική του πολιτική συμβολή και το δικό του όραμα.
Ο δικός μας Κώστας γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1956. Οννεδίτης από το 1974, ξεχωρίζει πολιτικά από το 1977 – συμπληρώνει φέτος είκοσι χρόνια ενεργού πολιτικής παρουσίας – όταν εκλέγεται μέλος του Δ.Σ. των φοιτητών της Νομικής. Παίρνει το πτυχίο του το 1979 ενώ παράλληλα υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Στη συνέχεια, την περίοδο 1980-1984 κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Tufts της Βοστώνης των ΗΠΑ (Master, στη Σχολή Νομικής και Διπλωματίας, στις Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και διδακτορικό στην Διπλωματική Ιστορία). Συγγράφει το βιβλίο «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδος 1928-32» το οποίο εκδίδεται το 1986.
Το 1984 η πολιτική του φυσιογνωμία αρχίζει να μορφοποιείται με την ενεργοποίησή του αρχικά ως ιδρυτικό μέλος και στη συνέχεια ως πρόεδρος της Κίνησης για τον Πολυμερή Αφοπλισμό, την Ελευθερία και την Ασφάλεια της Ευρώπης, της γνωστής και πολύ επιτυχημένης φιλειρηνιστικής ΚΙΠΑΕΑ. Από το 1989 εκλέγεται βουλευτής Θεσσαλονίκης, δεύτερος κατά σειρά επιτυχίας το 1989 και το 1990 και πρώτος το 1993 και το 1996.
Πέραν όμως και έξω απ’ όλα αυτά, εκείνο που έμεινε χαραγμένο στη δική μου μνήμη από τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας μας, πίσω στο 1985, είναι η πολιτική του αγωγή αναφορικά με τις επιδιώξεις του. «Εγώ – μου έλεγε – θα αγωνιστώ στη βάση της παράταξης, αρχίζοντας από χαμηλά, θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και θα δοκιμασθώ, αν αξίζω θα προχωρήσω. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να στηρίξει το μέλλον του σε ένα όνομα που στο κάτω κάτω μπορεί να είναι και εμπόδιο».
Σήμερα η από πολλών μηνών προγραμματισμένη ομιλία του στην πιο πολιτικοποιημένη ίσως πόλη της Ελλάδος, την Πάτρα, γίνεται κάτω από το βάρος καθοριστικών πολιτικών εξελίξεων σε έναν χώρο όπου το πολιτικό αδιέξοδο φαινόταν, μέχρι πριν από μερικές μέρες ακόμη, αξεπέραστο.
Από το βήμα αυτό δεν επιθυμούμε να σχολιάσουμε την αποτυχία σειράς πολιτικών ηγεσιών. Για τον απλό λόγο πως αν καθίσουμε να συζητήσουμε για το χθες και το σήμερα, θα χάσουμε το αύριο. Και είναι γι’ αυτό το αύριο που ήρθαμε σήμερα εδώ. Θα ήταν όμως παράλειψη να μην επισημάνουμε ότι στον χώρο μας εκδηλώθηκε πρόσφατα μία επανάσταση από νέους πολιτικούς, με την Αχαΐα – παρούσα όπως πάντοτε σε τέτοιους πρωτοπορειακούς αγώνες – να αποτελεί τον πολιτικό μοχλό γι’ αυτά που συνέβησαν και που η μελλοντική σημασία τους για την πορεία της πολιτικής ζωής του τόπου δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί.
Η ρήξη με το παλαιό κατεστημένο του χώρου μας (του προσωποκεντρισμού, της εσωστρέφειας, της κυνικής προσέγγισης των πολιτικών πραγμάτων ή εναλλακτικά της λαϊκίστικής τους στρέβλωσης) αποτελεί γεγονός μη αναστρέψιμο. Ο κύβος ερρίφθη. Το πέρασμα του ποταμού – για να αντλήσουμε διδάγματα από τη ζωογόνο παράδοση του έθνους μας – χρειάζεται σήμερα τη Μακεδονική λύση. Σε πείσμα όλων των εκφραστών της ηττοπάθειας που έκριναν ανυπέρβλητες τις δυσκολίες διάβασης του Γρανικού με τη φράση «ου διαβατός», ο Αλέξανδρος τούς απήντησε μονολεκτικά, λιτά και απερίφραστα: «διαβατέος», πρέπει και μπορεί να περασθεί. Τον πέρασε καλπάζοντας, σάρωσε τους αντιπάλους της αντίπερα όχθης και όταν προσπάθησαν να τον εμπλέξουν στο λύσιμο ενός περίπλοκου κόμπου, το οποίο έθεταν τα ιερατεία της Ανατολής ως κριτήριο ικανότητας, κατάσταση που πολύ θυμίζει τις πολιτικές ίντριγκες των ημερών μας, ο Αλέξανδρος έδωσε τη λύση με μία μοναδική κίνηση. Με ένα χτύπημα του σπαθιού του έκοψε τον Γόρδιο δεσμό και παράλληλα ανέτρεψε μέσα σε μία στιγμή όλο το κατεστημένο πολιτικό σκηνικό της εποχής. Αυτό το χτύπημα περιμένουμε κι εμείς σήμερα.
Κυρίες και κύριοι, ο Κώστας Καραμανλής έχει τον λόγο.
Παρουσίαση του Κώστα Καραμανλή στην Πάτρα, στις 23 Φεβρουαρίου 1997. ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!
Comments