3.10.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ένα μεγάλο θεολογικό ερώτημα που σχετίζεται με την εσχατολογία (τέλος του κόσμου) είναι το ζήτημα της “αρπαγής των πιστών” από τον Ιησού Χριστό και της απομάκρυνσής τους από τη Γη: θα γίνει πριν ή κατά τη διάρκεια της Δευτέρας Παρουσίας; Το θέμα αυτό έχει κατά καιρούς προξενήσει πλήθος παρανοήσεων από μελετητές των Γραφών, ενώ οδήγησε ακόμη και σε δημιουργία επικίνδυνων αιρέσεων. Ας δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς συμβαίνει με την περίφημη “αρπαγή των πιστών” ή “αρπαγή της Εκκλησίας”, όπως επίσης αποκαλείται.
Τι γράφει η Αγία Γραφή πάνω στο εν λόγω θέμα; Στην προς Θεσσαλονικείς Α΄ επιστολή διαβάζουμε (4: 13-18): “Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ. τοῦτο γὰρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μὴ φθάσωμεν τοὺς κοιμηθέντας· ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις”.
Επίσης, στην προς Κορινθίους Α΄ επιστολή αναφέρονται τα εξής (15:50-54): “Τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὅτι σάρξ καὶ αἷμα βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται, οὐδὲ ἡ φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ. ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος”.
Άρα, η “αρπαγή των πιστών” θα πραγματοποιηθεί όταν ο Ιησούς Χριστός επιστρέψει στη Γη· τόσο οι πιστοί που έχουν πεθάνει, που στο μεταξύ θα αναστηθούν, όσο και εκείνοι που ακόμη ζουν, θα αναληφθούν, θα αρπαχθούν από νεφέλες και θα συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα. Και το μείζον ερώτημα εδώ είναι: ταυτίζεται η “αρπαγή των πιστών” με τη Δευτέρα Παρουσία του Θεανθρώπου, ή αποτελεί ξεχωριστό γεγονός;
Το εν λόγω θέμα απέκτησε ιδιαίτερες διαστάσεις στον προτεσταντισμό (Εκκλησία των Διαμαρτυρομένων Χριστιανών) και τα διάφορα θρησκευτικά παρακλάδια που προέκυψαν στο πλαίσιο της χριστιανικής αυτής Εκκλησίας, βασικά στους Ευαγγελικούς και τους Πεντηκοστιανούς. Στο βιβλίο του Αλκιβιάδη Τζελέπη “Πολεμικές συγκρούσεις των εσχάτων καιρών”, όπου συνοψίζεται η προτεσταντική θέση για την εσχατολογία, αναγράφονται χαρακτηριστικά τα εξής: “Αυτό το γεγονός που είναι γνωστό σαν “Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ” είναι ένα γεγονός τελείως διαφορετικό από την ένδοξη επιστροφή του Ιησού. Η έλευση του Ιησού για να παραλάβει την Εκκλησία Του θα είναι αόρατη, θα έρθει να συναντήσει τους αγίους Του στον αέρα, ενώ κατά τη δεύτερη έλευσή Του ‘θέλει ιδεί Αυτόν ΠΑΣ οφθαλμός’ (Αποκ. α 7), θα είναι ορατή σε όλο το πρόσωπο της Γης και θα έρθει μαζί με τους αγγέλους Του και τους αγίους Του, που θα τους έχει ήδη παραλάβει, για να κάνει κρίση επάνω στον κόσμο. Τα δύο αυτά γεγονότα απέχουν μεταξύ τους 7 χρόνια. Είναι τα χρόνια που η ανθρωπότητα θα περάσει τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της κάτω από τη διακυβέρνηση του παγκόσμιου Δικτάτορα. Η έλευση του Ιησού Χριστού για να παραλάβει τούς αγίους Του θα είναι πριν τη περίοδο της μεγάλης θλίψης, ενώ η δεύτερη ένδοξη έλευσή Του μαζί με τις ουράνιες στρατιές (βλ. Αποκ. ΙΘ΄) θα είναι στο τέλος της μεγάλης θλίψης”.
Σε γενικές γραμμές, η θέση ειδικότερα της Εκκλησίας της Πεντηκοστής είναι ότι σύντομα για τον καιρό μας ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αναλήφθηκε στους ουρανούς, θα έρθει και πάλι στον κόσμο μας, για να αρπάξει την Εκκλησία του, δηλ. τους πιστούς νεκρούς ΜΟΝΟ της Καινής Διαθήκης -όχι της Παλαιάς, οι οποίοι έπεται να αναστηθούν μόνο κατά τη Δευτέρα Παρουσία-, μαζί με τους ζώντες πιστούς της “αληθινής Εκκλησίας” (τους αναγεννημένους και βαπτισμένους στο Άγιο Πνεύμα Πεντηκοστιανούς). Όλοι αυτοί θα σταθούν στο Βήμα της Κρίσεως του Θεού, για να προσδιοριστεί ο βαθμός της ανταμοιβής που θα λάβουν ανάλογα με τα έργα τους. Αμέσως μετά θα φύγει το άγιο Πνεύμα από τον κόσμο, με αποτέλεσμα να είναι ανεμπόδιστη η είσοδος στον κόσμο του Αντιχρίστου, ο οποίος θα επικρατήσει και θα κυριαρχήσει πάνω στον πλανήτη μας για επτά χρόνια. Σ’ αυτή την περίοδο πάνω στη γη θα συμβεί η Μεγάλη Θλίψη. Στο τέλος της επταετίας του Αντιχρίστου θα αναστηθούν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης μαζί με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και όλοι όσοι μαρτύρησαν κατά την περίοδο της φοβερής επταετίας του Θηρίου. Με τη λήξη της κυριαρχίας του Αντιχρίστου ο Ιησούς Χριστός θα επανέλθει στη Γη (Δευτέρα Παρουσία) για να βασιλεύσει πάνω σ’ αυτήν για χίλια χρόνια έχοντας ως πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Με τη λήξη της χιλιετούς βασιλείας θα αναστηθούν και όλοι οι κακοί και ασεβείς, για να κριθούν και να κατακριθούν. Αυτή θα είναι η Κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου, διαφορετική από την κρίση του Βήματος του Χριστού που είχε λάβει χώρα κατά την “αρπαγή των πιστών”...
Ποιες είναι οι σημαντικές διαφορές μεταξύ της “αρπαγής” και της Δευτέρας Παρουσίας, κατά τους υποστηρικτές της θέσης ότι πρόκειται για διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα; Οι διαφορές αυτές είναι οι ακόλουθες: α) Στην Αρπαγή, οι πιστοί συναντούν τον Κύριο στον αέρα (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:17). β) Στην Δευτέρα Παρουσία, οι πιστοί επιστρέφουν μαζί με τον Κύριο στη γη (Αποκάλυψη 19:14). γ) Η Δευτέρα Παρουσία θα συμβεί μετά την Μεγάλη Θλίψη (Αποκάλυψη κεφάλαια 6-19). Η Αρπαγή θα συμβεί πριν την Μεγάλη Θλίψη (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:9, Αποκάλυψη 3:10). δ) Στην Αρπαγή, η απομάκρυνση των πιστών από την γη γίνεται ως πράξη σωτηρίας (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-17, 5:9). Στην Δευτέρα Παρουσία, η απομάκρυνση των πιστών γίνεται ως πράξη κρίσεως (Κατά Ματθαίον 24:40-41). ε) Η Αρπαγή θα είναι μυστική και άμεση (Α΄ Κορινθίους 15:50-54). Η Δευτέρα Παρουσία θα είναι ορατή από όλους (Αποκάλυψη 1:7, Κατά Ματθαίον 24:29-30). στ) Η Δευτέρα Παρουσία δεν θα συμβεί μέχρι συγκεκριμένα, άλλα γεγονότα των έσχατων καιρών συμβούν (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:4, Κατά Ματθαίον 24:15-30, Αποκάλυψη κεφάλαια 6-18). Η Αρπαγή επίκειται, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή (Προς Τίτο 2:13, Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18, Α΄ Κορινθίους 15:50-54).
Υποστηρίζουν ακόμα, οι θιασώτες αυτής της αντίληψης, ότι είναι σημαντικό να γίνεται διάκριση μεταξύ της “αρπαγής” και της Δευτέρας Παρουσίας για τους κάτωθι λόγους: α) Διόιτι εάν η Αρπαγή και η Δευτέρα Παρουσία είναι το ίδιο γεγονός, τότε οι πιστοί θα πρέπει να υποστούν την Μεγάλη Θλίψη (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:9, Αποκάλυψη 3:10). β) Διότι εάν η Αρπαγή και η Δευτέρα Παρουσία είναι το ίδιο γεγονός, τότε η Δευτέρα Παρουσία δεν είναι άμεση – υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να συμβούν πριν την έλευση του Χριστού (Κατά Ματθαίον 24:4-30). γ) Διότι στην περιγραφή της περιόδου της Μεγάλης Θλίψης, στα κεφάλαια 6-19 της Αποκάλυψης δεν αναφέρεται πουθενά η εκκλησία. Κατά την διάρκεια της Μεγάλης Θλίψης, που ονομάζεται «ο καιρός της στενοχώριας τού Ιακώβ» (Ιερεμίας 30:7) ο Θεός ξανά θα στρέψει κυρίως την προσοχή Του στο Ισραήλ (Προς Ρωμαίους 11:17-31).
Η θέση των όσων πρεσβεύουν τη διαφορετικότητα των δύο φοβερών αυτών εσχατολογικών συμβάντων (“αρπαγή των πιστών”, Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού) συνοψίζεται στα παρακάτω (βλ. www.gotquestions.org): “Η Αρπαγή και η Δευτέρα Παρουσία είναι παρόμοια αλλά διαφορετικά γεγονότα. Και τα δύο έχουν σχέση με την επιστροφή του Ιησού. Και τα δύο είναι γεγονότα των έσχατων καιρών. Ωστόσο, είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε τις διαφορές. Περιληπτικά, η Αρπαγή είναι η επιστροφή του Χριστού στα σύννεφα για να απομακρύνει όλους τους πιστούς από την γη πριν την κρίση του Θεού. Η Δευτέρα Παρουσία είναι η επιστροφή του Χριστού στη γη για να δώσει τέλος στην Μεγάλη Θλίψη και να νικήσει τον Αντίχριστο και την παγκόσμια αυτοκρατορία του”.
Οι αρνητές της προτεσταντικής (ευαγγελικής, πεντηκοστιανής) θέσης περί “αρπαγής των πιστών” συχνά επικαλούνται τα ως άνω χωρία της Αγίας Γραφής, όπως της Α΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολής, για να υποστηρίξουν τη θέση ότι η “αρπαγή” είναι ξεχωριστό γεγονός από τη Δευτέρα Παρουσία. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όσα γράφει ο Μανώλης Καλομοίρης στο κείμενό του “Ποια είναι η αλήθεια για την Αρπαγή;”, όπου ανάμεσα σε άλλα διαβάζουμε: “Οι οπαδοί της ‘Αρπαγής προ της Μεγάλης Θλίψης’ υποστηρίζουν ότι η Αρπαγή και η Δευτέρα Παρουσία είναι δύο εντελώς διαφορετικά γεγονότα, που μάλιστα απέχουν 3 1/2 ή 7 χρόνια το ένα από το άλλο. Ας δούμε την βιβλική περικοπή που επικαλούνται: “Με βάση τη διδασκαλία του Κυρίου σας λέμε τούτο: Εμείς που θα είμαστε ακόμη στη ζωή κατά την παρουσία του Κυρίου, δε θα προηγηθούμε στη συνάντηση με τον Ιησού από κείνους που θα έχουν πεθάνει. Γιατί, ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και αυτοί που πέθαναν πιστοί στον Χριστό θ’ αναστηθούν πρώτοι. Έπειτα, εμάς που θα είμαστε ακόμη στη ζωή, θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί μ’ εκείνους, για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό του. Κι έτσι θα είμαστε για πάντα μαζί με τον Κύριο” (Α’ Θεσσαλ. 4:15-17, Νέα Μετάφραση Βίβλου Βιβλικής Εταιρίας στη Δημοτική -ΝΜΒ). Εδώ βλέπουμε ότι η ‘αρπαγή’ γίνεται ‘κατά την παρουσία του Κυρίου’ (εδ. 15), κι όχι νωρίτερα! Αυτό είναι ένα σημείο που το παραβλέπουν όλοι οι κήρυκες της αρπαγής προ της Μεγ. Θλίψης! Η αρπαγή των χριστιανών, θα γίνει ‘κατά την παρουσία του Κυρίου’, κι όχι 3 1/2 ή 7 χρόνια πιο πριν. Επίσης η ανάσταση των πιστών, -η οποία προηγείται της αρπαγής των ζώντων- γίνεται κι αυτή κατά την Δευτέρα Παρουσία: “Πρώτος αναστήθηκε ο Χριστός, έπειτα θ’ αναστηθούν όσοι είναι δικοί του, την ημέρα της παρουσίας του” (Α’ Κορ. 15:23, ΝΜΒ). Οπότε αφού και η ανάσταση των πιστών γίνεται κατά την Β’ Παρουσία, όσοι διδάσκουν ότι δήθεν η αρπαγή γίνεται νωρίτερα, διδάσκουν αντίθετα με την Αγία Γραφή που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν! Συνεπώς η αρπαγή της Εκκλησίας δεν είναι διαφορετικό γεγονός από την Β’ Παρουσία του Χριστού, αλλά ένα και το αυτό. Ένας άλλος λόγος που το επιβεβαιώνει αυτό, είναι ο αριθμός των ελεύσεων του Χριστού. Αν οι διδάσκαλοι της ‘αρπαγής προ της Μ.Θλίψης’ είχαν δίκαιο, τότε θα είχαμε Δευτέρα και Τρίτη Έλευση του Χριστού: μία έλευση για την Αρπαγή, και μία για την Κρίση. Όμως, η Αγία Γραφή διδάσκει σαφώς, ότι η παρουσία του Κυρίου που αναμένουμε είναι μόνο ΜΙΑ:
Ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου (Ματθ. κδ 27, κείμενο).
Ώσπερ δε αι ημέραι του Νώε, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου (Ματθ. κδ 37).
Τις γαρ ημών ελπίς ή χαρά ή στέφανος καυχήσεως ή ουχί και υμείς έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν τη αυτού παρουσία; (Α΄ Θεσσαλ. β 19).
Τούτο γαρ υμίν λέγομεν εν λόγω Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του Κυρίου ου μη φθάσωμεν τους κοιμηθέντας (Α΄ Θεσσαλ. δ 15).
Όλα αυτά τα εδάφια κάνουν λόγο για ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ παρουσία του Χριστού. Σε αυτή την ΜΙΑ παρουσία του Κυρίου, την Δευτέρα Παρουσία είναι που θα γίνει η ‘αρπαγή’ της Εκκλησίας: “Έτσι κι ο Χριστός, αφού θυσιάστηκε μια φορά για να σηκώσει πάνω του τις αμαρτίες όλων μας, θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά, όχι για να αντιμετωπίσει την αμαρτία, αλλά για να σώσει αυτούς που τον προσμένουν” (Εβραίους 9:28, ΝΜΒ). Ο Χριστός θα πάρει μαζί Του την Εκκλησία κατά την Δεύτερη Έλευσή Του, κι όχι νωρίτερα όπως διδάσκει η ‘θεωρία της αρπαγής προ της Μεγάλης Θλίψης’”.
Η θέση της Ορθοδοξίας είναι σαφής: Η Μεγάλη Αρπαγή (“αρπαγή της Εκκλησίας”) τοποθετείται παράλληλα με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Στο άρθρο του πρεσβυτέρου Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου “Πεντηκοστιανών κακοδοξίες” αναγράφονται μεταξύ άλλων τα εξής: “Το κατεξοχήν ψυχολογικό εκβιαστικό γεγονός και ταυτοχρόνως θεμελιώδης διδασκαλία κάθε αποχρώσεως Πεντηκοστιανής ομάδας είναι η λεγόμενη «Αρπαγή της Εκκλησίας». Τι εννοούν όμως οι Πεντηκοστιανοί όταν αναφέρονται στην αρπαγή της Εκκλησίας; Σύμφωνα λοιπόν με τους ισχυρισμούς τους: «Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα κατέβει από τον ουρανό, θα ακουστεί μια φωνή αρχαγγέλου και θα σαλπίσει ο ίδιος, ο Θεός, με την "έσχατη σάλπιγγα", θα αναστηθούν όλοι όσοι έχουν πεθάνει "εν Χριστώ" και εμείς που θα ζούμε αυτή τη στιγμή θα αρπαχθούμε σε συνάντηση του Κυρίου. Η συνάντηση αυτή θα γίνει στον αέρα. Ο Κύριος θα κατεβεί πριν από την μεγάλη καταστροφή του κόσμου, να συνάξει τους πιστούς Χριστιανούς για να αποφύγουν αυτήν την μεγάλη συμφορά». Αν θελήσουμε να αναλύσουμε περισσότερο τους Πεντηκοστιανούς ισχυρισμούς, τότε πρέπει να αναφέρουμε ότι οι Πεντηκοστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιστούς χριστιανούς που θα αναστήσει ο Κύριος, που θα αρπαχθούν στον αέρα για να τον συναντήσουν, για να αποφύγουν τη μεγάλη θλίψη κατά την περίοδο του Αντίχριστου. Αυτό γίνεται κατανοητό, γιατί κατά τις κακοδοξίες τους μόνο όσοι έχουν «βαπτιστεί με Άγιο Πνεύμα» και έχουν γλωσσολαλιά είναι αποδεδειγμένα πιστοί. Όποιος δεν γλωσσολαλεί θα παραμείνει στη γη και θα βασανιστεί από τον Αντίχριστο. [...] Αν αξιολογήσουμε όμως τους ισχυρισμούς των Πεντηκοστιανών σχετικά με την αρπαγή της εκκλησίας, θα παρατηρήσουμε ότι βρίσκονται σε ριζική αντίθεση με τη διδασκαλία του Κυρίου και των αγίων Αποστόλων. Ως συνέπεια της αρπαγής, οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν τμηματική ανάσταση των νεκρών, των μεν πιστών προ τής Αρπαγής, των δε απίστων στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή αναφέρει για καθολική ανάσταση των νεκρών (Ιωάν. 5,28. Α’ Κορ. 15, 51-52 Αποκ. 20,12). Διδάσκουν δυο επανόδους του Χριστού στη γη, μία για την αρπαγή και μια για την καταστροφή του Αντίχριστου και την εγκαθίδρυση της χιλιετούς βασιλείας. Αντιθέτως, η Αγια Γραφή ομιλεί για μία και μοναδική επιστροφή του Χριστού μόνο κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του (Ματθ. 24,27, Μαρκ. 13,26, Λουκ. 17,24, κ.λ.π.). Τα χωρία που επικαλούνται για την αρπαγή αναφέρονται στη Δεύτερα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Αγία Γραφή αναφερόμενη στο γεγονός της επιστροφής του Κυρίου χρησιμοποιεί πάντα ενικό («παρουσία»), και δεν κάνει χρονική διάκριση παρουσιών, άλλη για τη δήθεν αρπαγή, και άλλη για Δευτέρα Παρουσία(Α’ Κορ.15-23, Α’ Θεσ. 2,19, 3,13, 4,15, Β’ Θεσ. 2,1- 2,8-9, Ιακ. 5,7, Β’ Πετρ. 3,12, Α’ Ιωάν. 2,28). Ισχυρίζονται ότι θα γίνει η αρπαγή των πιστών για να μην περάσουν τη μεγάλη θλίψη κατά την επταετία του Αντίχριστου. Η Αγία Γραφή αντιθέτως διδάσκει, ότι οι πιστοί την εποχή του Αντίχριστου θα είναι στη γη και θα δοκιμαστούν σκληρά από τον Αντίχριστο (Δαν. 7,21, Αποκ. 13,7, 20,4). Γι’ αυτό ο Θεός «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» (Ματθ. 24,22-23). Μία ακόμα λοιπόν απόδειξη ότι δεν υπάρχει αρπαγή των πιστών προ της μεγάλης θλίψης, όπως κακοδόξως ισχυρίζονται οι πάσης φύσεως Πεντηκοστιανοί”.
Ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Μύρου, δρ. θεολογίας, γράφει στο άρθρο του με τίτλο “Εσχατολογικές πλάνες των Πεντηκοστιανών στο φως της Ορθοδοξίας” τα ακόλουθα: “Οι Πεντηκοστιανοί απομονώνουν μία λεπτομέρεια από την αποκαλυπτική περιγραφή του αποστόλου Παύλου για την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και την ανάγουν σε ανεξάρτητο εσχατολογικό γεγονός και κυρίαρχο δόγμα της πίστεώς τους. Αναφερόμενος στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ο απόστολος Παύλος γράφει στους Θεσσαλονικείς: «ότι αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ’ ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον, έπειτα εμείς οι ζώντες οι περιλοιπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα». Στηριγμένοι στην απομονωμένη αυτή λεπτομέρεια της όλης περιγραφής, οι Πεντηκοστιανοί δημιουργούν με την φαντασία τους και με την επιστράτευση άλλων παρερμηνευμένων βιβλικών χωρίων την περί αρπαγής της εκκλησίας δογματική τους διδασκαλία. Συσχετίζουν την αρπαγή αυτή με προφητείες των αγίων Γραφών και με σύγχρονα ιστορικά γεγονότα. Αποκόπτουν ακόμη την «αρπαγή» από την μοναδική Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και την τελική Κρίση του κόσμου, με τα οποία γεγονότα αυτή συνδέεται άμεσα στα βιβλικά κείμενα. Παρεμβάλλουν αυθαίρετα ανάμεσα στην θεωρούμενη αρπαγή και στα αποκεκαλυμμένα αυτά γεγονότα την «επταετή» κυριαρχία επί της γης του Αντιχρίστου με την μεγάλη θλίψη των πιστών και την επίγεια χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Επί πλέον τοποθετούν τα γεγονότα αυτά στο προσεχές για μας μέλλον. Απαξιώνοντας όλη την ερμηνευτική παράδοση πολλών αιώνων, στην οποία κανένα έρεισμα για τέτοιου είδους αρπαγή δεν υπάρχει, επιμένουν να διαλαλούν την πρωτοφανή θεωρία τους. [...] Η δικαιολογία ότι η αρπαγή θα γίνη για να απαλλαχθούν οι πιστοί από τις θλίψεις και τους διωγμούς του Αντιχρίστου δεν έχει βάση σε κανένα από τα αναφερόμενα χωρία. Ακόμη και αυτός ο λόγος του Χριστού, όπως τον διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «Αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθήναι έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου», δεν επιτρέπει τέτοιο συμπέρασμα, διότι συνδέει τα μέλοντα να συμβούν με την περίοδο από την εποχή των Αποστόλων μέχρι την τελική Κρίση και όχι με την υποτιθέμενη «αρπαγή». Το ίδιο ισχύει και με τον άλλο λόγο του αποστόλου Πέτρου, «Ήξει δε η ημέρα ως κλέπτης εν νυκτί». Κι αυτό γίνεται φανερό από την ανάγνωση ολοκλήρου του χωρίου, το οποίο οι Πεντηκοστιανοί παραθέτουν πάντοτε κολοβωμένο και ερμηνευμένο με φανταστικές δικές τους προεκτάσεις. Ολόκληρο το χωρίο έχει ως εξής: «Ήξει η ημέρα ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία καυσούμενα λυθήσονται και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται». Η καταστροφή του παρόντος κόσμου κατά την ημέρα αυτή αποκλείει την συνέχεια του ερχομού του Αντιχρίστου και της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στη γη, και επομένως έχει σχέση με την ημέρα της τελικής κρίσεως και όχι με την αρπαγή, όπως την εννοούν οι Πεντηκοστιανοί. [...] Η διδασκαλία των Πεντηκοστιανών για αρπαγή, όπως παρατηρεί ο π. Αλέξιος Καρακαλλινός είναι στην πραγματικότητα μία επέκταση της φίλαυτης πίστεώς τους ότι αυτοί δικαιούνται προνομιακή μεταχείριση από τον Θεό, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να τους προφυλάξη από αρρώστειες και δυσκολίες με θαυματουργικές παρεμβάσεις. Εκπλήσσει επίσης το γεγονός ότι, με όσα ασχολούνται και υποστηρίζουν, δεν ενδιαφέρονται τόσο να αποφύγουν την αιώνια κόλαση, όσο τις εγκόσμιες θλίψεις”!
Comentários