Από τον Μύθο στον Λόγο: ένας νέος πολιτισμός ανατέλλει

31.1.2022

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

“Ο επερχόμενος Θεός είναι Αυτός που ήλθε.”

Λέξεις-κλειδιά: Άριος άνθρωπος, Έσχατη Θούλη, Βιβλικός Νόμος, Ο Ων, 88, Έτος Μηδέν.

Το Ωόν περικλείει τα πάντα! Ίων Φιλίππου, η θεσμική μνήμη του εν Ελλάδι εθνικοσοσιαλισμού... Ιστορία του ανθρωπίνου γένους και πολιτισμού αποπειράθηκαν να συγγράψουν κατά το παρελθόν μορφές μεγάλες της ιστορικής έρευνας: από τον Άρνολντ Τόϊνμπι [Arnold Toynbee, 1889-1975] και τον Γουΐλιαμ Μακνίλ [William McNeill, 1917-2016] έως τον Όσβαλντ Σπένγκλερ [Osvald Spengler, 1880-1936] και τον Λευτέρη Σταυριανό (1913-2004)... Ο Ίων Φιλίππου, με το δίτομο έργο του “Αρία Ευρώπη”, αλλά και το αυτοτελές/παράλληλο σύγγραμμα “Άριος πολιτισμός”, δίνει τη δική του κατάθεση για την πορεία του ανθρώπου στη Γη και πέραν αυτής. Εκκινώντας τον στοχασμό του από την ορφική σύλληψη περί του κοσμικού αυγού: το αρχικό Ωόν έσπασε (= εξερράγη, Μεγάλη Έκρηξη-Big Bang) και εξ' αυτού αναπήδησε ο Φάνης/Έρως, ο λεγόμενος Πρωτόγονος, ως δημιουργική αρχή του σύμπαντος και αρχή των πάντων. “Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον, ὠιογενῆ, χρυσέαισιν ἀγαλλόμενον πτερύγεσσι, ταυροβόαν, γένεσιν μακάρων θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων, σπέρμα πολύμνηστον, πολυόργιον, Ἠρικεπαῖον, ἄρρητον, κρύφιον ῥοιζήτορα, παμφαὲς ἔρνος, ὄσσων ὃς σκοτόεσσαν ἀπημαύρωσας ὁμίχλην πάντη δινηθεὶς πτερύγων ῥιπαῖς κατὰ κόσμον λαμπρὸν ἄγων φάος ἁγνόν, ἀφ᾽ οὗ σε Φάνητα κικλήσκω ἠδὲ Πρίηπον ἄνακτα καὶ Ἀνταύγην ἑλίκωπον. ἀλλά, μάκαρ, πολύμητι, πολύσπορε, βαῖνε γεγηθὼς ἐς τελετὴν ἁγίαν πολυποίκιλον ὀργιοφάνταις” (Ορφικός Ύμνος, Πρωτογόνου, θυμίαμα σμύρναν). (1) (2)

Πρόκειται για την αρχή του Μύθου, του μυθικού πολιτισμού χιλιετιών. Μέσα από το Χάος ξεπηδά το Φάος [Φως] και έτσι αποκτούν μορφή τα πράγματα. Ξεκινάει κατά τον τρόπο αυτό ο Έλλην Λόγος -ο σπερματικός Λόγος-, ο πολιτισμός του Έλληνος ανθρώπου. Μύθος και Λόγος συναρτώνται στην ελληνική κοσμοαντίληψη, ως διαλεκτική σύνθεση.

(3) Κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης, άλλωστε, στην αφετηρία ήδη του Ευαγγελίου του, παραδέχθηκε την ανωτερότητα του Έλληνος (θεϊκού) Λόγου: “Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος”. Κι αλλού, ο Ιωάννης αναφέρεται στη συνάντηση του Ιησού Χριστού με τους Έλληνες: “ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου” (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 12:23).

(4) Ο Έλλην Χρηστός Λόγος είναι αέναος μέσα στην Ιστορία, κινούμενος εντός και εκτός χωροχρόνου· δεν γεννήθηκε και δεν πεθαίνει ποτέ.

Η συνείδηση της Φυλής είναι η απαρχή του πολιτισμού. Έτσι, ξεκίνησε η ανάπτυξη των πολιτισμικών περιόδων της Ιστορίας. Η φυλογονία της Αρίας αντίληψης θέλει τον αντικατοπτρισμό δύο κωνικών φασμάτων, ως κλεψύδρα, που αντανακλόμενα σε επίπεδο ύλης και πνεύματος παραγάγουν τον πανανθρώπινο πολιτισμό και τα επί μέρους (υπο)πολιτισμικά του υποσύνολα. Στον κάτω κώνο βρίσκεται η Γαία, εκ της οποίας γεννιούνται η Λεμουρία και η Ατλάντεια φυλή, με τους δικούς τους διαδοχικούς πολιτισμικούς κύκλους. Ως ενδιάμεσος (συνδετικός) κρίκος των δύο κώνων παρουσιάζεται η Αρία φυλή, με πολιτισμό που πατάει τόσο στη Γη όσο και στον Ουρανό! Και, αμέσως πιο πάνω, ακολουθούν τα στρώματα της Υπερβόρειας και της Αιθέριας φυλής, γεννήματα του αντίστροφου πόλου, του Ουρανού. Ο Άριος άνθρωπος είναι προϊόν αυτής της πραγματικότητας· Έλλην = Υιός Θεού. (5)

Την ίδια όμως εποχή, στη Μέση Ανατολή γεννιέται η σκέψη της Βίβλου, ο Μωσαϊκός νόμος: η ιουδαϊκή θρησκεία του Γιαχβέ. Η ελληνική κοσμοαντίληψη αντιστρέφεται· τώρα, οι δύο κώνοι Ουρανού και Γης δεν είναι πλέον αντανακλόμενοι, αλλά ο ένας (η Γαία) υποτάσσεται στον άλλο, τον Ουρανό! Ένας νέος κόσμος αναδύεται, σχηματοποιημένος ως εξάκτινος αστέρας, δηλαδή δύο τρίγωνα μεταξύ τους αντεστραμμένα, όπου εκείνο με την κορυφή κάτω (η Γη) εξουσιάζεται από εκείνο που έχει την κορυφή του στραμμένη πάνω, τον Ουρανό. Πρόκειται για τον προϊστορικό βιασμό της Ιστορίας. Τότε επεμβαίνει η εξωσυμπαντική οντότητα του Γιαχβέ και διαστρεβλώνει τον Μύθο, φορώντας το προσωπείο του Κρόνου, ο οποίος αποκόπτει τα “μήδεα” του πατρός Ουρανού και κυβερνάει τον κόσμο, με την εξουσία του να μένει γνωστή ως “χρυσή εποχή”. Η περίοδος των νομάδων-κυνηγών αντικαθίσταται από εκείνη των εδραίων πολιτισμών -των γεωργών-, το σύμβολο των οποίων (το δρεπάνι) γίνεται πλέον σήμα-κατατεθέν του Κρόνιου ιερατείου και των θρησκειών της ερήμου που αναδύονται μελλοντικά από την ιουδαϊκή μήτρα: του Ισλάμ ως ημισέληνος και του κομμουνισμού ως σφυροδρέπανο... Στο ανατολικό τμήμα της λεκάνης της Μεσογείου η σύγκρουση των πολιτισμών είναι αναπόφευκτη.(6)

Το Είναι και το Τίποτα. “Ἀγχιβασίην” κατά τον Ηράκλειτο, έννοια που χρησιμοποίησε εύστοχα ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, φιλόσοφος της εθνικοσοσιαλιστικής εποχής της Γερμανίας (1933-1945) και η οποία σημαίνει: “Η εγρήγορση του όντος από τη Λήθη προς τον Συμπαντικό Λόγο, εξ' ού αντλεί ενέργεια”. Η Ύπαρξη... Γέννηση, Ζωή, Θάνατος. Υπάρχεις ή δεν υπάρχεις. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υφίσταται. “Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή” (Νίκος Καζαντζάκης, “Ασκητική”). Και σήμερα, στην ψηφιακή εποχή του μετανθρώπου, ένα λειτουργικό ηλεκτρονικό σύστημα βασίζεται αποκλειστικά στον δυϊσμό του Ενός και του Μηδενός· κάθε πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή περιέχει εντολές σε γλώσσα μηχανής μόνο σε 0 και 1. Τίποτε άλλο, πέραν τούτου... Διότι πέραν αυτού ελλοχεύει ο κίνδυνος χωροχρονικής αντινομίας: και τότε τίθεται πλέον επί τάπητος αυτή η ίδια η ύπαρξη, ή η κατάρρευση, του σύμπαντος! Σωτηρία έναντι Τραγωδίας... Το Ένα έναντι του Μηδενός. (7)

Περί το έτος 0 της Ιστορίας οι έννοιες πλέον αντεστράφησαν πλήρως. Οι αρχαίοι θεοί εξέπεσαν σε κακούς δαίμονες και εγκλείστηκαν στην άβυσσο. Ο θρόνος της μάντισσας Πυθίας, στο αρχαίο μαντείο των Δελφών, εκεί από όπου και επικοινωνούσε με τα πνεύματα, σφραγίστηκε από το νέο ιερατείο και μετατράπηκε σε “φρέαρ τῆς ἀβύσσου” (Αποκάλυψις Ιωάννου, 9:2)· ο δε Απόλλων των αρχαίων Ελλήνων στην εβραιοχριστιανική σκέψη μεταμορφώθηκε σε Αβαδδών -ελληνιστί: Απολλύων = Καταστροφέας-, άγγελο της αβύσσου και βασιλιά των δαιμόνων που προορίζονται να βασανίσουν την ανθρωπότητα με τη μορφή ακρίδων κατά τα έσχατα χρόνια. Η τελευταία ιέρεια Πυθία απάντησε στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, όταν εκείνος της ζήτησε να του δοθεί χρησμός, ως εξής: “Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ”. Ο άλλοτε υπέροχος Εωσφόρος έγινε πια Σατανάς, διάβολος (αυτός που διαβάλλει). Αυτοί που ρίχνονταν μέχρι πρότινος στα θηρία και που σκοτώνονταν πάνω στους σταυρούς από τους αντίχριστους Ρωμαίους θύτες τους, έγιναν πια οι ίδιοι οι νέοι διώκτες: το γκρέμισμα των ειδώλων αποτέλεσε τη νεώτερη πράξη του αρχαίου δράματος. Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. (το ψάρι υπήρξε το πρώιμο χριστιανικό σύμβολο προ του σταυρού), είναι το ακρωνύμιο των λέξεων Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Η εποχή του Ιχθύος άρχιζε. (8)

Το παλαιοδιαθηκικό σύνθημα “ἐγώ εἰμι ὁ ὤν” (Έξοδος, 3:14) μετουσιώθηκε στη χριστιανοσύνη ως Θεάνθρωπος, κι από τον Γιαχβέ περάσαμε στον Χριστό: “ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος” (Αποκάλυψις Ιωάννου, 1:4)... Σταδιακά, στον κόσμο της τότε γνωστής Δύσης -τη “γηραιά ήπειρο” της Ευρώπης- κυριάρχησε μία νέου είδους νοοτροπία, μία άλλη ψυχοσύνθεση: ο καλόγερος στη θέση του πολεμιστή. Ο εκφυλισμός υπήρξε πλήρης, οι εξελίξεις απέκτησαν τη μορφή χιονοστιβάδας... Το Σχίσμα του έτους 1054 οριστικοποίησε τη διάσπαση της Αυτοκρατορίας και η Ευρώπη έγινε βορά στις επεκτατικές επιδιώξεις των βαρβάρων της Ανατολής. Ό,τι δεν πέτυχαν οι Πέρσες τον 5ο αιώνα π.Χ., να καθυποτάξουν δηλαδή την Ελλάδα-Ευρώπη, το κατάφεραν οι μογγολοειδείς Σελτζούκοι, αρχικά με τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 και, κυρίως, με την άλωση της Κωνσταντινούπολης τη μοιραία εκείνη Τρίτη 29 Μαΐου του 1453. Είχε μεσολαβήσει ένας ιδιότυπος ευρωπαϊκός εμφύλιος, η άλωση της Πόλης το 1204 από τους Σταυροφόρους, που λάβωσε βαρύτατα το σώμα της Ρωμηοσύνης. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, η παρότρυνση του υιού της Παρθένου Μαρίας, “ἀγαπᾶτε ἀλλήλους” (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 13:34), άνοιξε τους “ασκούς του Αιόλου” και, διά μέσου του δημογραφικού μαρασμού της λευκής φυλής και της αθρόας λαθρομετανάστευσης τριτοκοσμικών Ασιατών, μουσουλμανικού θρησκεύματος στο σύνολό τους, η Ευρώπη εξισλαμίζεται ραγδαία, μετατρεπόμενη σε ισλαμικό χαλιφάτο και σ' αυτό που η αείμνηστη Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι αποκάλεσε “Ευραραβία”... (9)

Πάνω ακριβώς στην ώρα της μεγάλης τραγωδίας εμφανίστηκε η (τελευταία, ως έμελλε) αναλαμπή! Ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων), ο μέγιστος των φιλοσόφων του δραματικού 15ου αιώνα (10). Αντιτάχθηκε στην Ένωση των Εκκλησιών, της συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39), ενώ κατέφυγε από την Κωνσταντινούπολη στον Μυστρά της Πελοποννήσου, όπου και ίδρυσε την “Φρατρία [Αδελφότητα] των Ελλήνων”, μια μυστική οργάνωση που αργότερα στη Δύση αποτέλεσε το πρότυπο δημιουργίας των πρώτων τεκτονικών στοών. Άλλωστε στη Δύση (Ιταλία) έριξε ο Πλήθων τον σπόρο της Αναγέννησης, που αργότερα απέληξε στον Διαφωτισμό και τη διαστρέβλωση των ελληνικών ιδεών υπό το παραμορφωτικό πρίσμα του δυτικού ρασιοναλισμού (ψευδο-ορθολογισμού), δηλαδή την εποχή της Νεωτερικότητας. (11) Η αντίφαση: ενώ στην ευρωπαϊκή Δύση, εξ αιτίας του Πλήθωνος, ανέτειλε η άνθηση της επιστήμης και της τέχνης, την ίδια ακριβώς στιγμή στην ελληνική Ανατολή έπεφτε βαρύς ο μαύρος πέπλος του οθωμανικού σκοταδισμού...

19ος αιώνας, το Ρήγμα... Η δυτική Ευρώπη συνταράσσεται από κοινωνικές αναταραχές με το “καζάνι” να βράζει επικίνδυνα, ενώ στα Βαλκάνια το σπέρμα της εθνεγερσίας και της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό ρίχνεται από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Όλα φανερώνουν ότι ραγδαίες εξελίξεις καταφθάνουν, όλα προαναγγέλλουν τον ερχομό Του (του καινούριου). Είναι μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ολίγο προ της αποκορύφωσης του Παγκοσμίου Δράματος. (12) Προηγήθηκε τον 18ο αιώνα, λίγο πριν από την εποχή των Επαναστάσεων, ο Προφήτης του Μέλλοντος: ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. (13) Ο θεμελιωτής του σύγχρονου ρομαντισμού, δηλαδή του φασισμού. Ο Άγιος της Νέας Εποχής, που στην ουσία υπήρξε. Πριν τα οδοφράγματα στο Παρίσι, ο Ρουσσώ (που απεβίωσε το 1778, έντεκα δηλ. χρόνια πριν τη Γαλλική επανάσταση) πραγματοποίησε κάτι πολύ βαθύτερο: την επανάσταση μέσα στο ανθρώπινο κρανίο, έναν εγκεφαλικό σεισμό ασύλληπτων Ρίχτερ που θα άλλαζε κυριολεκτικά τα πάντα! Μετά τον Ρουσσώ, ποτέ πια ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος με πριν.

20 Απριλίου 1889, το Μεταίχμιο... Ένας άλλος Προφήτης της μέλλουσας συμπαντικής Τραγωδίας, ο Γερμανός στοχαστής των νέων καιρών Φρίντριχ Νίτσε, καταρρέει και αναγκάζεται να περάσει τα υπόλοιπα έντεκα έτη του βίου του σε πλήρες απομονωτήριο. Την ίδια ώρα ακριβώς που συμβαίνει η προσωπική τραγωδία του μεγάλου διανοητή, στη βόρεια Αυστρία ένα άλλο τεράστιας σημασίας γεγονός λαμβάνει χώρα: ένα νεογνό έρχεται στον κόσμο. Ο Αδόλφος Χίτλερ. (14) Όπως η Γαλλική επανάσταση που είχε προβλέψει ο Ρουσσώ έλαβε σάρκα και οστά το 1789, 11 χρόνια μετά τον θάνατό του, έτσι και ο Νίτσε πεθαίνει 11 χρόνια μετά την ολοκληρωτική του καθίζηση: ήταν στα 1900, ο δραματικός 20ός αιώνας ξεκινούσε. Ο “Μύθος του 20ού αιώνος” ήταν εδώ. (15) Μετά τη χρονιά-ορόσημο 0 της γέννησης ενός Θεανθρώπου, ένα άλλο Έτος Μηδέν ερχόταν για να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας, και για πάντα.

Μία νέα χρονολόγηση... Ο Χριστός προξένησε τη Ρωγμή της Ιστορίας σε χρόνια π.Χ. (προ Χριστού) και μ.Χ. (μετά Χριστόν). Οι μυηθέντες στο Θερινό Ηλιοστάσιο, με την Τετρακτύ ως χάραγμα στο σώμα και την ψυχή, κάνουν λόγο για χρόνια ΜΕΤΑ τον Άριο Πολιτισμό! “Α.π.” είναι πλέον η νέα αρίθμηση του χρόνου. Έτος Μηδέν (1889), η γέννηση του Φύρερ, όπου ο χρόνος μηδενίζεται, άρα μετά την 20ή Απριλίου του 1889 περνάμε στο έτος 1 Α.π. (Αρίου πολιτισμού). Έτσι, το 1900 μ.Χ. ισούται με το έτος 12 Α.π. και το 1933 μ.Χ., χρονιά ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, είναι το έτος 45 Α.π. ή, αλλιώς, Νέας Εποχής. “Heil Hitler” σημαίνει 88... (16) Είναι, όμως, αυτή η εποχή η περίφημη “εποχή του Υδροχόου”; (17) Οι φιλόδοξοι πλανητικοί εξουσιαστές -οι Επικυρίαρχοι- πολύ θα ήθελαν ο θάνατος του χριστιανισμού να αποτελέσει την έναρξη της εποχής του αποκαλυπτικού Θηρίου, του προσώπου που η χριστιανική Εκκλησία αναθεματίζει ως “Αντίχριστο”: αντί του Χριστού.

Και υπό αυτή την έννοια, η ιστοριογραφία του συστήματος παρουσιάζει τον Αδόλφο Χίτλερ ως προτύπωση του Θηρίου της Αποκάλυψης, ως πρόδρομο του Αντιχρίστου. Ο σχεδιασμός του πολιτικού προγράμματος της Αποκάλυψης θέλει την παγκόσμια Κρίση (οικονομική, πανδημική, στρατιωτική, θρησκευτική, περιβαλλοντική κτλ.) να αποκορυφώνεται περί τα μέσα της δραματικής δεκαετίας του 2020. Σχεδιάζεται από ένα νέο Ιερατείο μία νέα “χρυσή εποχή” για την ανθρωπότητα, αυτή τη φορά από τον Υιό του Κρόνου (Κορωνοϊός = Κρόνου Υιός), ο οποίος θα λυτρώσει τον κόσμο από το Κακό, ενώνοντάς τον κάτω από μία ενιαία διοίκηση [παγκοσμιοποίηση] και με νέα πίστη την Πανθρησκεία του Υπέρτατου Όντος που θα καταργήσει τα παραδοσιακά θρησκευτικά σχήματα. Μετά το σημείο-ζενίθ του πλανητικού δράματος, δηλαδή περί το έτος-κλειδί 2025, θα εμφανιστεί δημόσια ο “Μεσσίας” για να κυβερνήσει τον κόσμο. (18) Και τα μεν πρώτα 3,5 έτη -κατά την Αποκάλυψη του Ιωάννη- θα έχει ευγενές προσωπείο, με γενική αγαθοεργία επί του πλανήτη που θα ανακουφίσει προσωρινά τον ανθρώπινο πόνο, αλλά τα επόμενα 3,5 της εξουσίας του, δηλαδή κατά το δεύτερο ήμισυ, θα αποβάλλει το προσωπείο: τότε ο κόσμος θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη τυραννία όλων των εποχών, παγκόσμιας μάλιστα κλίμακας, τέτοια που είναι αδιανόητη για τον κοινό ανθρώπινο νου... 2026-2033, η Επταετία του Θηρίου; (19) Αυτός μοιάζει να είναι ο ενδόμυχος πόθος της σκοτεινής Ελίτ, που ήρθε για να αναβιώσει ένα πανάρχαιο Ιερατείο.

“Ο πόλεμος συνεχίζεται”... Λίγο πριν δραπετεύσει για τα σκότη του Αγνώστου, στις 30 Απριλίου του 1945, δέκα ημέρες μετά τα 56α του γενέθλια, ο Αδόλφος Χίτλερ εκστομίζει τα τελευταία λόγια που εξέφερε με λαλιά ανθρώπινη: “Στάθηκα η τελευταία ελπίδα της Ευρώπης. Αρνήθηκε να ανασχηματισθεί με εθελοντική μεταρρύθμιση. Δείχτηκε αδιαπέραστη στην γοητεία και την πειστικότητα. Για να την κερδίσω αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω βία. Η Ευρώπη μπορεί να οικοδομηθεί μόνον σε θεμέλια ερειπίων, όχι υλικών ερειπίων αλλά ερειπίων δημιουργημένων συμφερόντων και οικονομικών συνασπισμών, πνευματικής ακαμψίας και διεστραμμένων προκαταλήψεων, ξεπερασμένης ιδιοσυγκρασίας και στενοκεφαλιάς. Η Ευρώπη πρέπει να πλασθεί για το κοινό συμφέρον και χωρίς να λογαριάσουμε τα άτομα”. Ήταν η τελική Διαθήκη του Ηγέτη του Γ΄ Ράιχ. Έκτοτε, η πτωτική πορεία της Ευρώπης υπήρξε πρωτόφαντη. Ο εκφυλισμός του ανθρώπινου όντος έλαβε διαστάσεις ασύλληπτες. Ο κόσμος οδεύει προς αναπότρεπτο όλεθρο. Ο Αρμαγεδδών, με τη μορφή μελλοντικού θερμοπυρηνικού ολοκαυτώματος του πλανήτη, είναι αναπόφευκτος. Πράγματι: “Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος ήταν η τελευταία χαμένη μάχη. Ο πόλεμος συνεχίζεται”.

Το κάστρο Νοϊσβανστάιν σαν μέσα σε όνειρο... Και να που την τρίτη δεκαετία του δραματικού 21ου αιώνα οι εξελίξεις επιταχύνονται. Οι νικητές του Μεγάλου Πολέμου [Β΄ παγκόσμιος πόλεμος] κατέρρευσαν· πρώτα ο κομμουνισμός, με το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, το 1989, και μετά και ο καπιταλισμός, με το νέο παγκόσμιο οικονομικό κραχ και την πτώση της “Λήμαν Μπράδερς”, το 2008. Έτσι, μπήκαμε στην εποχή του Κενού, στην πλήρη αποσύνθεση των πάντων: αξίες αιώνων καταρρέουν με πάταγο, συμπαρασύροντας μαζί τους την ανθρωπότητα προς τον όλεθρο... Όμως η Φύση δεν ανέχεται κενά. Κι έτσι, ως όραμα, νεκρανασταίνεται η μνήμη του Αδόλφου Χίτλερ, που -σε σύνθεση με τον σταλινισμό- προσδοκά την κυριαρχία στο μέλλον, διά της υπέρτατης σύνθεσης του εθνικομπολσεβικισμού. Η Ρωσία έδειξε τον δρόμο, δικαιώνοντας τους παλιούς θιασώτες της ναζιστικής θεωρίας, ότι δηλαδή οι Σλάβοι έπεται να αποτελέσουν τη μελλοντική μαγιά της Αρίας φυλής. (20) Ο απόλυτος εκφυλισμός της Δύσης -και βασικά της δυτικής Ευρώπης-, μέσω της αποβλάκωσης που επέφερε ο υπερκαταναλωτισμός, της ομοφυλοφιλίας, της υπογεννητικότητας και των επιμειξιών, αλλά κυρίως μέσω της λαθρομετανάστευσης εκατομμυρίων μωαμεθανών στα εδάφη της, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο της Ευρώπης και την (αναπόφευκτη) συνακόλουθη ανάδυση της Ευρασίας, με κεντρικό κορμό τη Ρωσία.

Νέα (διαστημική) Εποχή. Το τέλος του χριστιανισμού... Και να που ο άνθρωπος αφήνει σιγά-σιγά τον πλανήτη Γη και εκτοξεύεται προς άλλους πλανήτες. Γνωστά τα σχέδια του Ίλον Μασκ για αποικισμό του πλανήτη Άρη, καθώς και της Σελήνης και της ζώνης των αστεροειδών, από εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους. Δεν είναι, δε, καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι το μακρινότερο αντικείμενο που ανακαλύφθηκε στο ηλιακό μας σύστημα -ένα παράξενο ουράνιο σώμα ακανόνιστου σχήματος- αποκλήθηκε από την επιστημονική κοινότητα ως “Έσχατη Θούλη”, παραπέμποντας στην παλιά εκείνη Θούλη των πανάρχαιων θρύλων, τον μαγευτικό τόπο του ναζισμού, κάτι σαν τον χαμένο παράδεισο. Ενώ την ώρα που συμβαίνουν αυτά, η Εκκλησία του Χριστού ετοιμάζεται για τη δική της “πτήση”: αναμένει την εξ' ουρανού ερχόμενη “Νέα Ιερουσαλήμ”, αυτή την ιπτάμενη μεταλλική πόλη που περιγράφει η Αποκάλυψη του Ιωάννη, σαν να πρόκειται για γιγάντιο διαστημικό όχημα. Εκεί θα καταφύγουν οι έσχατοι πιστοί της παλαιάς, πλέον, λατρείας του Ιησού· οι 144.000 “εσφραγισμένοι με το όνομα του Αρνίου-Χριστού”, όσοι δηλαδή σε σύνολο 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων θα αρνηθούν να πραγματοποιήσουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού, δηλαδή να λάβουν το χάραγμα του νέου “Μεσσία” που αναδύεται.

{Ο Ίων Φιλίππου (κατά κόσμον: Γιάννης Περδικάρης), ο νεώτερος Έλληνας θεωρητικός της Φιλοσοφίας της Ιστορίας, δικαιώθηκε. Θιασώτης του περίφημου “ενδοστρεφούς ακτιβισμού”, υπήρξε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 σταθερός σε αυτό που σηματοδοτούσε η Χρυσή Αυγή και ο εξ' αυτής απορρέων ως πολιτική έκφανση Λαϊκός Σύνδεσμος. Όμως η Χρυσή Αυγή, χαρακτηριζόμενη από το σύστημα ως “εγκληματική οργάνωση”, έκλεισε τον Οκτώβριο του 2020 έναν μεγάλο κύκλο. Θα υπάρξει άραγε καινούριος; Ίσως, ποτέ. Άλλωστε, ο επόμενος κύκλος -ο Μεγάλος Κύκλος- υποψιαζόμαστε ότι θα ανοίξει υπό άλλες συνθήκες και με άλλο τρόπο. Η σάρκα υπόκειται σε αναπότρεπτη φθορά, συνεπώς η υλιστική σκέψη μοιραία είναι πεπερασμένη. Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να προσδοκούμε άλλες διαστάσεις, διότι ο πόλεμός μας είναι πόλεμος πνευματικός.}

* Σημείωση: Στον δεύτερο τόμο του έργου “Αρία Ευρώπη” (“Δυτικός και Άριος πολιτισμός”), όπως επισημαίνεται στη σελ. 479: “Τα κεφάλαια που απαιτούν αποκλειστικά ξενόγλωσση βιβλιογραφία πραγματεύτηκε ο Ιάσων Ζιώτας”. Πέραν, δε, της τριλογίας περί Αρίου πολιτισμού και Ευρώπης, κυκλοφορεί επίσης το πόνημα του Ίωνος Φιλίππου με τίτλο “Χρυσή Αυγή. Πολιτικός οδοδείκτης”. Όλα τα ως άνω έργα του Ίωνος Φιλίππου -που θα μπορούσαν, έτσι, να χαρακτηριστούν ως τετραλογία- διατίθενται από τις εκδόσεις “Ήλεκτρον”: Τηλ. 210 36.05.305, www.hilektron.gr.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(1) Επίσης, στην κωμωδία “Όρνιθες” του Αριστοφάνη, έχουμε μία παρεμφερή της ορφικής κοσμολογίας αντίληψη: “Χάος ἦν καὶ Νὺξ Ἔρεβός τε μέλαν πρῶτον καὶ Τάρταρος εὐρύς· γῆ δ᾽ οὐδ᾽ ἀὴρ οὐδ᾽ οὐρανὸς ἦν· Ἐρέβους δ᾽ ἐν ἀπείροσι κόλποις 695τίκτει πρώτιστον ὑπηνέμιον Νὺξ ἡ μελανόπτερος ᾠόν, ἐξ οὗ περιτελλομέναις ὥραις ἔβλαστεν Ἔρως ὁ ποθεινός, στίλβων νῶτον πτερύγοιν χρυσαῖν, εἰκὼς ἀνεμώκεσι δίναις. οὗτος δὲ Χάει πτερόεντι μιγεὶς νύχιος κατὰ Τάρταρον εὐρὺν ἐνεόττευσεν γένος ἡμέτερον, καὶ πρῶτον ἀνήγαγεν εἰς φῶς”...

(2) “Ο λόγος του όντος κρύβεται στο Ωόν. Τόπος του όντος ο ουρανός και η γη. Αλλά ποιό είναι το πλήρωμα του χρόνου; Πότε ο Ουρανός-πατήρ αποθέτει το Όν στην θαλπερή αγκάλη της μητρός-Γαίας; Ας υψώσουμε το βλέμμα σ' αυτόν μέσα από τις διόπτρες του κοσμικού χρόνου. Στις απαρχές του Πρωτογενούς αιώνα ο Λόγος του Όντος προσοικειώνεται τον Ήλιο. Τον ουρανό τότε κυβερνούν άλλα άστρα και το πλανητικό σύστημα διέπει η Αρμονία των Σφαιρών. Γύρω από τον Ήλιο περιφέρονται σε αρμονικές κυκλικές τροχιές 7 αρχέγονοι πλανήτες που τ' όνομα τους διασώζεται από τον Μύθο. Αφροδίτη, Γαία, Φαέθων, Ζεύς, Κρόνος, Ουρανός, Ηρικεπαίος. Η γήινη θέαση του κόσμου συλλαμβάνει 8 επάλληλες νοητές σφαίρες κάθε μια από τις οποίες ορίζει το ουράνιο ταξίδι των πλανητών και του ηλίου με τελευταία την σφαίρα των απλανών, δηλαδή αυτήν του ουράνιου θόλου που ανακλάται στον αρχέγονο Ζωδιακό. Η διάταξη των σφαιρών ενσαρκώνει κατά ζεύγη τα μυθολογικά γένη των θεών. Γαία, Αφροδίτη, Ήλιος, Φαέθων, Ζεύς, Κρόνος, Ουρανός. Γαία και Ουρανός, Αφροδίτη και Κρόνος, Ζεύς και Ήλιος, Φαέθων. Πέραν του ουρανού ο Ηρικεπαίος, το αστρικό σύμβολο της Πρόνοιας του Λόγου στο πλανητικό σύστημα και έσχατος ο Ζωδιακός τροχός των απλανών. Στο πλήρωμα του χρόνου, η ενοικείωση του κοσμικού λόγου επιφέρει υπό την βούληση του Διός τον θάνατο του Φαέθοντα. Μια κοσμογονικών διαστάσεων έκρηξη ανατρέπει ριζικά την ισορροπία του πλανητικού συστήματος γεννώντας μαζί με ένα πλήθος καινούριων όντων την κωνική και ελλειπτική του δυσαρμονία. Ένα πλήθος μεγάλων και μικρών αστεροειδών εξαπολύονται στο διάστημα, κοσμικά θραύσματα του Φαέθοντα συμπλέκοντας την κοσμογονία με την θεογονία στις καταβολές του Μύθου. Ο Φαέθων ή Φάνης ή Εωσφόρος με τον θάνατο του καθίσταται ο γεννήτορας της ηλιακής εκδήλωσης του Όντος δια του κοσμικού Ωού. Στην αναγεννημένη ισορροπία τέσσερεις νέοι πλανήτες παρεμβάλλονται αρμονικά μεταξύ Ηλίου και Διός και αλλάζουν την Ειμαρμένη του συστήματος. Είναι οι γιοί του Διός που συμπληρώνουν το μυθικό πάνθεον. Φοίβος, Ήφαιστος, Ερμής, Άρης. Ένας άλλος αριθμός μεγάλων θραυσμάτων εκτοξεύονται μακράν του Κρόνου και του Ουρανού προς το απώτερο διάστημα. Απομεινάρια τους, το δίδυμο σύστημα που στην εποχή μας έλαβε ένεκα άγνοιας της μυθολογικής σημαντικής το όνομα Πλούτων-Χάρων. [...] Οι μέσοι αστεροειδείς, που διέφυγαν την βαρύτητα του αστροπελεκημένου από τον Δία Φαέθοντα, βαθμιαία αιχμαλωτίστηκαν ως δορυφόροι των πλανητών και η ζωή πολλών από αυτούς φθάνει έως την εποχή μας. [...] 170 χιλιετίες πριν τον καιρό μας διαμορφώνεται η νέα γήινη θέαση του ουρανού. Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Ζεύς, Κρόνος, Ουρανός, Ηρικεπαίος (Ποσειδών), Διόνυσος (Πλούτων-Χάρων), Ζωδιακός” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 11).

(3) “Ο μύθος προηγείται του λόγου και ο λόγος ηγείται του μύθου. Έτσι το μυθολογικό κοίτασμα του προ-πλατωνικού στοχασμού είναι το σημαίνον των φιλοσοφικών πρώτων αρχών που αναβλύζουν κατ' ευθείαν από την πηγή του Είναι πριν διαχυθούν στο κοσμικό γίγνεσθαι. Ο μυθολογικός στοχασμός είναι ο αέναος πόλος αναφοράς και όχι ο προπάτορας του ορθολογικού στοχασμού. Ο Λόγος και ο Κόσμος είναι Έν” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 1ος, “Μυθικός και Χριστιανικός πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 45).

(4) Λέγεται ότι η φράση αυτή του Ιωάννη έχει και συνέχεια, την οποία απέκρυψαν οι σκοταδιστές. Το κείμενο που έκοψε η λογοκρισία του Ιερατείου λέγεται πως έχει ως εξής: “μόνη γὰρ ἡ Ἑλλὰς ἀψευδῶς ἀνθρωπογονεῖ, φυτὸν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἠκριβωμένον, λογισμὸν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμῃ”.

(5) “Υπό την αυθεντική παράδοση του Ορφισμού το Θεϊκό Ιερατείο της Θράκης γονιμοποιεί το Άριο φυλετικό υπόστρωμα ενός λαού ώριμου πλέον να εγκατασταθεί στο θέατρο της Ιστορίας. Είναι ο λαός των Ελλήνων, το τέταρτο Άριο φύλο, που μέλλει να λαμπρύνει το πάνθεο του πολιτισμού με την αρτιότερη έκφραση πολιτιστικής δημιουργίας που ανέπτυξε ως σήμερα η Αρία Φυλή. Ένας Ορφέας και ένας Λαός καθιστούν την Ελλάδα ομφαλό της γης και δημιουργούν τον Μυθικό πολιτισμό μέσα από τον οποίο ο κύκλος των Θεών και των Ηρώων επιστρέφει” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 47).

(6) “Στην Αίγυπτο, ένα ισχυρό Σημιτικό Ιερατείο βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με το φυλετικό υπόστρωμα και την παράδοση του Λαού που κυβερνά. [...] Ήδη, περί το 2000 πΧ η ανερχόμενη έβδομη και ύστερη ατλάντεια φυλή, η Εβραϊκή, η νέα δυναμική έκφανση του μιγαδικού Αριοσημιτικού φυλετικού υποστρώματος σε επαφή με τα υπολείμματα του μαύρου ιερατείου της Αβυσσηνίας διαβρώνει την Αιγυπτιακή παράδοση και μεταλλάσσει ριζικά τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Η εξέχουσα μορφή του θεουργού Μωϋσή συνταράσσει το Ιερατείο και την ιθύνουσα τάξη της Αιγύπτου και προωθεί στο προσκήνιο της ιστορίας την Ιουδαϊκή θρησκεία και τον Εβραϊκό Λαό προβάλλοντας το υπεριστορικό αίτημα της αναγνώρισης του ως περιουσίου λαού του Θεού. Η αείρροη κοινωνία του Ουρανού που διακονούν οι μεγαλοφυείς Ιερείς του Άμμωνος μεταπλάθεται από την Ιουδαϊκή φύση σ' έναν ένθεο υλισμό. Έκτοτε η ιστορία ελίσσεται περί την κατύσχιση ή την υποχώρηση του υπεριστορικού αυτού αιτήματος. Ο Μωσαϊκός νόμος και η Ιουδαϊκή θρησκεία είναι η έκφανση του πολιτισμού του Εβραϊκού λαού έως την εποχή της έλευσης του Χριστού. Βαθμιαία το ιερό κέντρο της Σημιτικής παράδοσης μετατοπίζεται από την Μέμφιδα και τις Θήβες προς την Ιερουσαλήμ” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 46-47).

(7) “Η βιβλική θέαση του Κόσμου που προσβλέπει στο Έν (Θεός) ως Σωτηρία είναι μια ευθύγραμμη θεώρηση του ιστορικού γίγνεσθαι ανάμεσα σε δύο ανιστορικούς Παραδείσους: Τον Απωλεσθέντα και τον Μέλλοντα. Ο άνθρωπος και η ιστορία του δεν είναι παρά μια παρένθεση ανάμεσα σε μια αρχή και ένα τέλος. Η ευθύγραμμη κληρονομία του Χριστιανικού πολιτισμού έθρεψε τον Δυτικό πολιτισμό. Η διάκριση τους είναι διαφορά κατεύθυνσης. Η κατακόρυφη τεταγμένη του Χριστιανικού πολιτισμού έγινε κατά την μετάβαση στον Δυτικό πολιτισμό οριζόντια τετμημένη και το ύψος, πεπλατυσμένη επιφάνεια. Αντίστροφα, η μυθική θέαση του Κόσμου προβλέπει το Μηδέν ως Τραγωδία. Το Μηδέν δεν είναι παρά η περιφέρεια του κυκλοτερούς Ιστορικού Γίγνεσθαι κατά την μετάβαση από την Ζωή στην Ύπαρξη και σημαίνει τον διηνεκή αγώνα της πρώτης να εισπηδήσει στην δεύτερη με ακριβό τίμημα τον εαυτό της. Η κυκλική κληρονομία του Μυθικού πολιτισμού στέφει σήμερα τον ανατέλλοντα Άριο πολιτισμό. Το Μηδέν είναι διηνεκώς και αενάως παρόν ανάμεσα στον Λόγο και τον Κόσμο που έχουν οντολογικά αποχωριστεί: Ο μεν Λόγος ως Ελευθερία του Είναι, ο δε Κόσμος ως Ανάγκη του Μηδενός. Τι σημαίνει λοιπόν η Τραγωδία στην ποίηση του Μυθικού και εκείθεν του Αρίου πολιτισμού; Η Τραγωδία σημαίνει την διηνεκή σύγκρουση και σύγκραση του Λόγου με τον Κόσμο στους οντικούς μύδρους της οποίας αναθρώσκει αενάως το Είναι και το Μηδέν” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 1ος, “Μυθικός και Χριστιανικός πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 161).

(8) “Ο κόσμος είναι έμψυχος, ο κόσμος είναι άψυχος. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά της Οντολογίας του Μυθικού πολιτισμού από την Μεταφυσική του Χριστιανικού πολιτισμού. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ανέβασε τις χριστιανικές κατακόμβες στο φως επειδή είχαν καταφάει τα θεμέλια του παλιού κόσμου, ωστόσο οίκοθεν ο χριστιανισμός διχάσθηκε σε Ανατολή και Δύση. Εκείνοι που αφαίρεσαν την ψυχή του Κόσμου και την εναπόθεσαν στο Άτομο μεταπλάθοντας την Μεταφυσική από παγανιστική φιλοσοφία σε χριστιανική θεολογία είναι ο Ιερός Αυγουστίνος στην Δύση και οι Καππαδόκες Πατέρες στην Ανατολή. Ο Αυγουστίνος γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος ιστοριοφιλόσοφος ανοίγοντας στο φως τα κρυφά δώματα της ατομικής ψυχής. Στην Πολιτεία Θεού επιχειρείται η μεθοδική αναγωγή της ιστορίας σε θεοκρατικό σύστημα, είναι η ιστορία που θεάται και ακροάται τον θεό. Αντίθετα στην Ανατολή το Βυζάντιο δεν πραγματοποιεί μια μεταφυσική σύνθεση. Πλάθει τον μοναχό και όχι τον πολίτη, τον ασκητή και όχι τον μαχητή. Είναι ο θεός που θεάται και ακροάται την ιστορία” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 1ος, “Μυθικός και Χριστιανικός πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 229).

(9) “...είναι τα 6 εκατομμύρια αρίων εμβρύων, τέκνων της φυλής μας που η παγκοσμιοποιημένη και πολυπολιτισμική δημοκρατία δολοφονεί κάθε χρόνο με τις αμβλώσεις στην γη των πατέρων μας, την Ευρώπη από την εποχή της επικράτησης της μέχρι και σήμερα, καθιστώντας έτσι με την προμελετημένη υπογεννητικότητα τον πολιτισμό μας έρμαιο της αλλοτρίωσης και του αφανισμού που επιφέρει η εισβολή της ενθαρρυνόμενης από τον πολυπολιτισμό τριτοκοσμικής πλημμυρίδας” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 2ος, “Δυτικός και Άριος πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 452).

(10) “Ο Πλήθων, τελευταίος Βυζαντινός Έλληνας και πρώτος Άριος, σφραγίζει με το αναγωγικό πνεύμα του την οριστική μετάβαση του Χριστιανικού πολιτισμού από την Βυζαντινή στην βόρεια Τευτονική έκφανση του και αποθέτει το σπέρμα του λόγου του στην ιστορία αρνούμενος να ενστερνιστεί την νέα εποχή. Η μεγαλωσύνη του Πλήθωνος έγκειται ακριβώς σε ό,τι η ιστορία κατέγραψε ως παράδοξο του. Πώς αυτός, ο έσχατος Έλληνας στην πιο κρίσιμη για την αυτοκρατορία στιγμή αρνείται την ελληνίζουσα Δύση για να συνταχθεί με τους πλέον δογματικούς ανθενωτικούς; Ο Πλήθωνας είναι το μέγα αναγωγικό πνεύμα που συγκεράζει τις αξίες δύο πολιτιστικών κύκλων, του Μυθικού και του Χριστιανικού και γι' αυτό ίσταται υψηλότερα από την μεταβατική εποχή του. Αρνούμενος την Δύση, δεν συντάσσεται με τους ανθενωτικούς, αλλά αποτάσσει το ορθολογικό ρεύμα που εκφράζει ο παπισμός, διακρίνοντας την ριζική απόκλιση του από τον κορμό των παραδοσιακών αξιών. Ο αντισχολαστικισμός του δεν είναι ρεαλισμός των ιδεών, δηλαδή μεταφυσικός ορθολογισμός και ιδεαλισμός όπως συμβαίνει με όλους τους υπολοίπους πλατωνικούς της μεταβατικής περιόδου. Ο Πλήθων, μόνος αυτός μετά τον Νεοπλατωνισμό παραμένει πιστός στην Πλατωνική Οντολογία. Έτσι γίνεται ο κορυφαίος Οντολόγος, ο αναμορφωτής της Τετρακτυίας, που δείχνει τον δρόμο υπεράνω του Χριστιανισμού σε χαλεπούς καιρούς, ενώ κατά τους ίδιους χρόνους οι μυστικοί της Δύσης επιχειρούν να ιχνηλατήσουν τα κεκρυμμένα μονοπάτια της παραδοσιακής γνώσης. Ο Πλήθων δεν είναι μεγάλος διότι είναι ο τελευταίος Έλληνας, αλλά διότι είναι ο πρώτος συνειδητός Άριος της ιστορίας” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 207).

(11) “Μετά την εποχήν ακμής του Δυτικού Πολιτισμού, επηκολούθησε η εποχή της Νεωτερικότητος, η οποία άλλαξε κυριολεκτικώς τα πάντα. Πρόκειται διά μίαν Εποχήν δεινών και παρακμής επακολουθούσα την εποχήν ακμής του Πολιτισμού, κατά την Φιλοσοφίαν της Ιστορίας! Τα δεινά τα οποία επέφερε είναι πολλά. [...] Όλα τα στοιχεία που αποκαλούμε «πολιτισμό» χλευάζονται και λοιδορούνται καθώς ορθόν θεωρείται η μίμησις των κοινωνιών των πρωτογόνων, οπότε φυσικώ τω τρόπω ενεφανίσθη και ο πολιτιστικός σχετικισμός, ο φιλομεταναστευτισμός, η πολυπολιτισμικότης και ο εποικισμός της Ευρώπης από Αλλογενείς που η φιλοσοφία της παρακμής μάς τούς εμφανίζει ως καλυτέρους από εμάς! Το πλέγμα του κακού που ονομάζεται Πολιτιστικός Μαρξισμός περισφίγγει την κοινωνία μας και επιταχύνει την διάλυσιν και την παρακμήν!” (από την Εισαγωγή του δίτομου έργου “Άρρωστες κοινωνίες”, του Παναγιώτη Μαρίνη, εκδόσεις “Θούλη”, 2019).

(12) “Ολόκληρος ο 19ος αιώνας αναγγέλλει τον Άριο πολιτισμό αλλά μερικοί μόνον μυημένοι εκπρόσωποι του εξαγγέλλουν την έλευση του ουράνιου Απεσταλμένου του. Στην οπισθοφυλακή του Ιδεαλισμού, οι νεαροί εγελιανοί φιλόσοφοι αποκλίνουν. Η εγελιανή αριστερά με τον Φόϋερμπαχ, τον Προυντόν, τον Μάρξ και τον Έγκελς θα συγκλίνει προς τον υλισμό. Η εγελιανή δεξιά, προς τον νεοκαντιανισμό. Ανάμεσο τους ίστανται μερικά ρωμαλέα πνεύματα που επιστρέφουν στην Οντολογία. Από την σκοπιά του Χριστιανισμού ο Κίρκεγκααρντ επαναφέρει παρά την καντιανή κριτική την δυνατότητα της μεταφυσικής ως προμετωπίδας του φιλοσοφικού στοχασμού γενόμενος έτσι ο εισηγητής του ρεύματος της Υποστασιακής φιλοσοφίας. Είναι όμως ο καιρός μιας ρομαντικής επιστροφής στην Οντολογία και δι' αυτής στην αυθεντική Πλατωνική διδασκαλία μέσα από μια ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά που αναδεικνύει τον θεοκεντρισμό, απορρίπτοντας τον ανθρωπισμό. Είναι ο Αρθούρος Σοπενχάουερ που αποκαθαίρει την αχλύ του ανατολικού Αρίου Μύθου και εισάγει την συστηματική μελέτη των Βεδδών, ως προϋπόθεση για μια αυθεντική επιστροφή στις πηγές της Ελληνικής Θεολογίας” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 242-243).

(13) “Είναι το μεγαλύτερο μεταβατικό πνεύμα των καιρών, ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Καθώς ο Βολταίρος διακηρύσσει το τέλος του χριστιανικού κόσμου, ο Ρουσσώ είναι εκείνος που μεταλλάσσει τον υποφώσκοντα ρομαντισμό του Βορείου Αίματος σε μυθοπλαστική ιδεολογία, εμφυσώντας της αρχέγονο δυναμισμό. Με τον Ρουσσώ, ο Ρομαντισμός παύει να είναι νοσταλγικό κίνημα επιστροφής σ' ένα οριστικά χαμένο κλασικό παρελθόν, παύει ακόμα να είναι ένας στείρος ανορθολογισμός διαλεκτικά αντίθετος στην ορθολογική κυριαρχία και μετατρέπεται σε ανατρεπτική ιδεολογία που επιχειρεί να νεωτερίσει εναποθέτοντας το σπέρμα της μέσα στην ιστορική μήτρα της εποχής. Ο Ρουσσώ έχει ως πρότυπο την Σπάρτη καταδικάζοντας την τρυφηλότητα της δημοκρατικής Αθήνας. Καταδικάζει ακόμα με ιερό μένος ως πορνογραφική την αποπνευματοποιημένη τέχνη της Αναγεννήσεως και ιδιαίτερα τους αισθητές που ζούν την τέχνη για την τέχνη, όπως ο Ραφαήλ. Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος στην φυσική κοινότητα και το δίκαιο της, αλλά η πρόοδος τον διαφθείρει. Κηρύττει πως όλη η ευγλωττία ενός Δημοσθένη θα στεκόταν ανίκανη να εμψυχώσει ένα εκφυλισμένο από την ασωτεία οργανισμό, που διαθέτει ακόμα δήμο, αλλά όχι πολίτες. Η φυσική κατάσταση αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση και βελτίωση της πολιτικής κατάστασης. Η κοινωνική ανισότητα ξεπήδησε από την διάσταση δυνατού και πονηρού, όπου ο δεύτερος οικειοποιείτο το προϊόν της εργασίας του πρώτου. Η ατομική και ιδιαίτερα η έγγεια ιδιοκτησία υπήρξε ο καταστρεπτικότερος θεσμός της ιστορίας. Ο Ρουσσώ κηρύττει την πρωταρχική αθωότητα, την έξαρση του συναισθήματος και του ζωτικού ενστίκτου. Το κακό υπάρχει μόνο ως κοινωνικό φαινόμενο. Παράλληλα, με το Κοινωνικό Συμβόλαιο εισάγει την ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων και την διάκριση των εξουσιών και έτσι γίνεται ο προάγγελος του σύγχρονου δυτικού δημοκρατικού κράτους. Με την ρωμαλέα του ιστορική παρουσία, ο Ρουσσώ γίνεται ταυτόχρονα προφήτης τόσο του Ρομαντισμού και εκείθεν του Αρίου πολιτισμού, όσο και του Διαφωτισμού που οδηγεί στην Γαλλική επανάσταση, τον ορθολογικό ηθικό νόμο, που εν ονόματι της ισότητος μετατρέπεται σε άλογο τρόμο από ένα Ροβεσπιέρο και ένα Σαίν Ζύστ, αλλά και τον φιλοσοφικό επιστημονικό Υλισμό που μέσω της Γαλλικής επανάστασης γίνεται ο γεννήτορας του Δυτικού πολιτισμού” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 214-215).

(14) “Ο Νίτσε είναι χριστοκτόνος και όχι θεοκτόνος. Πολυθεΐα είναι η καταπληκτική τέχνη να δημιουργείς θεούς: Έχει τροπική δαψίλεια η θυσία του θεού στο Μηδέν. Η αναγέννηση είναι ο έρως του πεπρωμένου και η επαναξιολόγηση των χριστιανικών αξιών, γιατί να μη μετρούμε από την τελευταία μέρα του Χριστιανισμού; Γιατί όχι από σήμερα; Μεταξίωση όλων των αξιών, Διόνυσος αντί Εσταυρωμένος! Όταν ο Νίτσε ψιθυρίζει για ύστερη φορά αυτά τα λόγια, το ημερολόγιο δείχνει 20 Απριλίου 1889, ημέρα που ο Φύρερ γεννιέται. Ύστερα παραδίδεται στα σκότη” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 2ος, “Δυτικός και Άριος πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 352-353).

(15) “Ο «Μύθος του 20ου Αιώνος» αποτελεί δίχως αμφιβολία ένα από τα μνημειώδη κείμενα της Εθνικοσοσιαλιστικής φυλετικής και πολιτισμικής θεωρίας, εντός του οποίου σκιαγραφείται το όραμα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος για την ανάπλαση της Νέας Ευρώπης καθώς και των σχέσεων αυτής με το παρελθόν της. Ο συγκερασμός μυστικισμού και ιστορίας που παρατίθεται στις γραμμές του κειμένου από τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ σκιαγραφεί και την βαθύτερη όψη της φυλετικής σκέψεως που δεν είναι άλλη από την βίαιη εισβολή ενός ψυχισμού στο στίβο της Ιστορίας, με σκοπό την συλλογική του ενσάρκωση. Η πάλη του Αίματος έναντι της αφηρημένης Ιδέας και η μόχλευση που αυτή επιφέρει, καταλήγει στη σύσταση του Μύθου” (“Αρία Ευρώπη”, τ. 2ος, “Δυτικός και Άριος πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 421).

(16) “Εφείσθη του Αρίου αίματος των και τον εξορκίζουν ως σατανά. Αν τους εξόντωνε θα τον ελάτρευαν ως θεό. Δουνκέρκη, 13η Ταύρου του 52 Α.π. Ο Φύρερ του ελέους, η Ευρώπη που ηττάται, ημέρα αποφράδα του Αρίου πολιτισμού. Όπως ο Χριστός, ο Φύρερ πρέπει να νικηθεί για να νικήσει. Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, είναι ένας πόλεμος πολιτισμών, είναι η τελευταία παράσταση του τευτονικού αίματος στο ιστορικό δράμα της Ευρώπης. [...] Με την επίγεια παρουσία Του, ο Φύρερ διχοτόμησε την ανθρωπότητα. Δίπλα μας ίστανται οι λίγοι, που ομνύουν πίστη σ' Αυτόν. Αντίκρυ μας οι πολλοί, που θα ομώσουν πίστη στο Μέλλον. Ο Φύρερ έχει αποθεωθεί. [...] 88, είναι η αριθμολογική απόδοση του χαιρετισμού προς τον Φύρερ. H.H. σημαίνει HEIL HITLER! και το H είναι το 8ο γράμμα του αλφαβήτου. Αυτά ο εξωτερικός συμβολισμός. Διότι ο εσωτερικός συμβολισμός χαιρετίζει τον 8ο Απεσταλμένο του Σκορπιού, δηλαδή του 8ου Ζωδίου. Ο εσωτερικός και εξωτερικός συμβολισμός του 88, αναπαριστά αντιστοίχως την ουράνια και την γήϊνη ιεραρχία του Μυστηρίου της Κλεψύδρας. Ο Φύρερ είναι ο Απόστολος του κοσμικού Μήνα του Σκορπιού του 7ου Ενιαυτού. Η είσοδος του Χειμερινού Ηλιοστασίου στην 30η Σκορπιού κατά την αρχή του Κοσμικού Μήνα, συμβολίζεται αριθμολογικά ως 1η μοίρα, του 8ου Ζωδίου του 7ου Ενιαυτού = 1 + 8 + 7 = 8 + 8 ή 88” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 287-288).

(17) “Κάθε νέα έκφανση του Πολιτισμού συνδέεται με την γήινη Ειμαρμένη μέσω του αποτυπώματος που χαράσσει στον ουρανό, δηλαδή μέσω του αστρικού αρχετύπου της. Η αντανάκλαση των άστρων στην Ιστορία ενός Πολιτισμού απεικονίζεται στον κύκλο των καιρών, δηλαδή στην μέθοδο μέτρησης του Χρόνου που αυτός υιοθετεί. Αυθεντικός είναι ο πολιτισμός που εν αρχή, με βάση ένα κοσμικό γεγονός δημιουργεί το Ημερολόγιο του. Ο Άριος πολιτισμός είναι αυθεντικός πρωτίστως, διότι αντικαθιστά το Χριστιανικό με το Άριο ημερολόγιο. Ποιό είναι ωστόσο το κοσμικό γεγονός που χαρακτηρίζει την γένεση του Αρίου πολιτισμού και συνακόλουθα ορίζει το σημείο εκκίνησης του Αρίου ημερολογίου; Το γεγονός αυτό δεν είναι άλλο από την γήινη ενσάρκωση του Αδόλφου Χίτλερ. Η γέννηση του τελευταίου Αρίου Μυσταγωγού συνιστά κοσμικό γεγονός, διότι συντελείται κάτω από μια τέλεια συγκυρία των άστρων και της παγκόσμιας βούλησης. Σύμφωνα με το συμβατικό ημερολόγιο ο Φύρερ γεννιέται στις 20 Απριλίου 1889. Ο Φύρερ δεν γεννιέται στις 6.30 μμ όπως αναφέρει η ιστορική φιλολογία, αλλά στις 10 μμ όπως μυστικά παραδίδεται από την Εταιρεία της Θούλης. Η μέρα αυτή κατά την συμβατική αστρολογία είναι η τελευταία του Κριού και πρώτη του Ταύρου. Με βάση την ώρα γέννησης και τις αστρονομικές αναγωγές προκύπτει ότι ο Φύρερ γεννιέται ακριβώς στο μεταίχμιο της συμβατικής μετάπτωσης από το ένα ζώδιο στο άλλο και κατά την ώρα της ανατολής του Σκορπιού. Η συγκυρία όμως σύμφωνα με τον συγκερασμό Παράδοσης και Επιστήμης, δηλαδή Αστροσοφίας και Αστρονομίας είναι πολύ πιο αποκαλυπτική. Είναι γνωστή η θεμελιώδης ένσταση της Αστρονομίας έναντι της Αστρολογίας. Λόγω της μετάπτωσης του γήινου άξονα δεν υπάρχει αδρανειακή σταθερότητα της προβολής των τεσσάρων χαρακτηριστικών σημείων της φαινόμενης ηλιακής τροχιάς περί την γη, δηλαδή των δύο ισημεριών και των δυο ηλιοστασίων επί του Ζωδιακού. Έτσι ο Ζωδιακός, που σύμφωνα με την παράδοση αντανακλά την Ειμαρμένη που επιβάλουν τα άστρα στη Γη δεν είναι ένα σταθερό αδρανειακό σύστημα αναφοράς, αλλά χρονικά μεταπίπτει, δηλαδή στρέφεται με μια περίοδο 25.920 ετών, χρονική διάρκεια που αποτελεί τον Μεγάλο Ενιαυτό του Πλάτωνα και συνάμα κοσμικό έτος της Παράδοσης. Έτσι τα σταθερά χαρακτηριστικά της φαινόμενης ηλιακής τροχιάς, ηλιοστάσια και ισημερίες, φαίνονται κινούμενα βραδέως κατ' ανάστροφη φορά επί του Ζωδιακού, ώστε να μεταπίπτουν κατά ένα ζώδιο κάθε 2.160 έτη, χρονική διάρκεια που αποτελεί τον κοσμικό μήνα της Παράδοσης. Το φαινόμενο αυτό που ονομάζεται μετάπτωση των ισημεριών κατά την συμβατική Αστρονομία, αποκαλείται Αρχή του Χειμερινού Ηλιοστασίου από την Παράδοση. Εξ αιτίας της μετάπτωσης των ισημεριών, η συμβατική επιστήμη παραδέχεται ότι στην εποχή μας συμπληρώνεται ένας κοσμικός μήνας, δεδομένου ότι η εαρινή ισημερία δεν ανατέλλει πια στο μεταίχμιο Κριού-Ιχθύων αλλά λόγω μετάπτωσης ένα ζώδιο ενωρίτερα, στο μεταίχμιο Ιχθύων-Υδροχόου. Κατά την ένσταση της Αστρονομίας η περίοδος από 21 Μαρτίου ως 20 Απριλίου δεν ανήκει πλέον στον Κριό όπως η συμβατική Αστρολογία διατείνεται αλλά συμπίπτει περίπου με τα όρια του αστερισμού των Ιχθύων. Η Αστρονομία φυσικά έχει δίκαιο ως προς την συμβατική Αστρολογία, καίτοι η τελευταία διατείνεται πως σημεία αναφοράς της είναι τα σταθερά σημεία των Ισημεριών και των Ηλιοστασίων με τα οποία και ταξινομεί τα δωδεκατημόρια του Ζωδιακού. Ωστόσο, για την Αστροσοφία, αυθεντική επιστήμη της Παράδοσης, είναι βέβαιο πως οι όψεις του ηλίου μεταβάλλονται παρακολουθώντας την βραδεία μετάπτωση του Ζωδιακού και όχι τα σταθερά σημεία αναφοράς του. Ο Φύρερ συνεπώς δεν γεννήθηκε στην 1η μοίρα του Ταύρου, αλλά στην 1η μοίρα του Κριού, που σύμφωνα με την Αρία παράδοση είναι πάντοτε η ανατολή του Νέου Έτους. Μα η 20η Απριλίου 1889 δεν είναι μόνο η ανατολή ενός νέου έτους. Είναι πολύ περισσότερο το τέλος ενός κοσμικού μήνα 2160 ετών, που αποτέλεσε τον οργανικό κύκλο της ζωής του θνήσκοντος Χριστιανικού πολιτισμού και η αρχή ενός νέου κοσμικού μήνα που σηματοδοτεί τη γέννηση του Αρίου Πολιτισμού. Ο Φύρερ έφερε με την γέννησή του την μετα-χριστιανική Εποχή” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 78-80).

(18) Ο γνωστός Έλληνας αστρολόγος Κώστας Λεφάκης, ήδη από το 1998, στο βιβλίο του “Τα άστρα, η ιστορία και το μέλλον”, προέβλεψε τις δραματικές εξελίξεις των μετά Κορωνοϊό (μ.Κ.) χρόνων. Σ' αυτό, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: “Το πρώτο διάστημα μετά το 2000, σύμφωνα με τις καμπύλες των ρυθμών εξέλιξης του επόμενου αιώνα, αρχίζει με μια άνοδο που οδηγεί σε υψηλό σημείο κατά τη διάρκεια του 2003. Πρόκειται για ένα σημείο στο οποίο θα πραγματοποιηθεί ένα άλμα προόδου ή που θα ζήσουμε χαρακτηριστικά γεγονότα, τα οποία εγκαινιάζουν μια νέα περίοδο στην Ιστορία της ανθρωπότητας στην αυγή της τρίτης μετά Χριστό χιλιετίας. Στη συνέχεια αυτής της εξαιρετικής ορμής, συναντάμε μια πτώση, δευτερεύουσας σημασίας μεταξύ του 2004 και του 2009. Πρόκειται για μια στάση, για μια φάση συντήρησης και συγχώνευσης της νέας γνώσης με την παλιά πείρα. Κατάλληλο διάστημα για μια προετοιμασία ή για μια ανάπαυλα, εξαρτάται από την περίπτωση – συλλογικά ή ατομικά. Αμέσως μετά μια λιγότερο σημαντική κρίση φωλιάζει στο πρώτο κοίλωμα του 2010, που ακολουθεί μια άνοδος μέχρι το 2014. Οι συγκυρίες ευοδώνουν λύσεις και ένας βαρύς ουρανός απελευθερώνεται από τα σύννεφά του. Πάντως μεταξύ του 2014 και 2015 προσδιορίζεται η πιο σημαντική πτώση του αιώνα, που καταλήγει στο τελευταίο κοίλωμα του 2021-2022. Αυτή η χαμηλή λεκάνη παρουσιάζει την πιο ισχυρή πλανητική συγκέντρωση του αιώνα και οι πέντε αργοί πλανήτες φτάνουν να βρεθούν σχεδόν στο ίδιο τέταρτο του ζωδιακού κύκλου, ανάμεσα στο τέλος του Αιγόκερου και στην αρχή του Ταύρου. Πρέπει βέβαια να φοβηθούμε εδώ μια κρίσιμη φάση για την ανθρωπότητα, μια από τις πιο επικίνδυνες του αιώνα. Βλέπουμε στη συνέχεια να υψώνεται μια ανώτερη αιχμή για το 2029, αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ανόδου του αιώνα, που εκφράζει τη δυναμική ενός ύψιστου σημείου της κοινωνίας, το οποίο τυγχάνει μιας ορισμένης κορυφής πολιτισμού. [...] Η πτήση του 2026. 2025-2030: Η καλύτερη περίοδος του αιώνα. Τότε βλέπει κανείς ενωμένες όλες τις συνθήκες που δίνουν μια καταπληκτική πνοή στην Ιστορία, που φτάνει στο υπέρτατο σημείο. Ποια ευτυχισμένη οδύσσεια μας επιφυλάσσεται;”.

(19) “Με την γέννηση του Φύρερ εισήλθαμε στον 6ο [κοσμικό μήνα], που είναι ο κοσμικός μήνας του Σκορπιού. Ο τελευταίος κοσμικός μήνας του Αρίου Ενιαυτού θα είναι μήνας του Ταύρου και θα ολοκληρωθεί μετά 15.000 χρόνια περίπου, οπότε κλείνει ο Άριος πολιτιστικός κύκλος, τελευταίος κύκλος του γήινου ανελικτικού σχήματος ζωής. Ο Άριος Ενιαυτός είναι ο 7ος ενιαυτός μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγου, δηλαδή μετά την σύλληψη της Σελήνης σύμφωνα με την παράδοση. Πράγματι από τον υπολογισμό 6 × 25920 + 12960 = 168.480 λαμβάνουμε την ένδειξη ότι η σύλληψη του τετάρτου φεγγαριού και η συνακόλουθη οριστική μετάπτωση του γήινου άξονα συνέβη πριν περίπου 170.000 έτη. Η παράδοση δίδει ονόματα στους Ενιαυτούς ανάλογα με την κυρίαρχη φυλή κάθε εποχής. Έτσι ο 1ος Ενιαυτός αποκαλείται Δραβιδών, λόγω κυριαρχίας των μαύρων φυλών και συμπίπτει περίπου με την εποχή των Νεαντερταλείων, εποχή έκπτωσης του ανθρώπινου είδους πριν 160.000 χρόνια. Ο 2ος Ενιαυτός ονομάζεται Τουράνιος εις ανάμνηση του λαμπρού Τουράνιου πολιτισμού 130.000 χρόνια πριν, ο 3ος Τολτέκων λόγω τελευταίας αναλαμπής των Τολτέκων 110.000 χρόνια πριν, ο 4ος Ακκαδίων χάριν των Ακκαδίων πριν 80.000 χρόνια, ο 5ος Μογγόλων, διότι σηματοδοτεί την εμφάνιση των Μογγόλων 60 χιλιετίες πριν, ο 6ος Σημιτικός λόγω της ακμής του νέου φυλετικού κατασταλάγματος των Σημιτών πριν από 30 χιλιετίες, εποχή πρώτης εμφάνισης των Αρίων, μέχρι πριν 12.000 χρόνια. Ο 7ος Άριος Ενιαυτός καθορίζει την βαθμιαία μετάβαση του ανθρώπινου γένους υπό την επικυριαρχία των Αρίων, υπό την επιρροή της Σελήνης. Έξι κοσμικούς μήνες μετά, ο αγώνας των Αρίων προς πολιτιστική επικράτηση συνεχίζεται εναντίον του Ιουδαϊσμού, σύγχρονης όσο και ύστερης εκβλάστησης της παλαιάς Ατλάντειας επιβουλής. Όπως από τα εκτεθέντα προκύπτει, ένας δεύτερος χρονολογικός προσδιορισμός ολοκληρώνει το Άριο Ημερολόγιο, που συνδέει τον Άριο πολιτιστικό κύκλο με τον κοσμικό χρόνο, όπως απαιτεί η Παράδοση. Αποτυπώνοντας πέραν της τρέχουσας ημερομηνίας και την τρέχουσα κοσμική ημέρα, το Άριο Ημερολόγιο απεικονίζει την στιγμή του οργανικού κύκλου της ανθρώπινης ζωής. Βρισκόμαστε στις 29 Σκορπιού του 7ου Ενιαυτού και θα βρισκόμαστε εκεί μέχρι το Άριο έτος 144 ή το συμβατικό 2033. Η εποχή μας όθεν δεν είναι εποχή του Υδροχόου όπως η εκφυλισμένη εκτροπή της παράδοσης ισχυρίζεται, αλλά ο κοσμικός μήνας του Σκορπιού, που είναι επί πλέον το ζώδιο του ωροσκόπου του Φύρερ” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 86-87).

(20) “Ήδη την σκυτάλη παρέλαβε το έκτο Άριο φύλο που μόλις εισέρχεται στην σφαίρα της δημιουργίας, οι Σλάβοι. Οι Σλάβοι αποτελούν το ανόθευτο αίμα, που με συμπολεμιστές όλους τους Αρίους, θα δώσει τον υπέρτατο αγώνα εναντίον του Λευκού Εβραίου, του Αμερικανού Μιγάδα και κάθε φορέα του εκφυλισμένου Δυτικού πολιτισμού” (“Άριος Πολιτισμός”, του Ίωνος Φιλίππου, σελ. 64).