Μαϊος 2001
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Είναι γνωστό πως, όταν γίνεται λόγος περί των προϊστορικών (πατρογονικών) θρησκευτικών ρευμάτων, οι λέξεις που εντελώς αυθαίρετα τα χαρακτηρίζουν είναι θεωρητικά αστήρικτες. Ο όρος «ειδωλολατρεία», ο οποίος χρησιμοποιείται σήμερα από τους λάτρεις των μονοθεϊστικών θρησκειών, είναι απόλυτα παραπλανητικός. Αυτοί που κάποτε γκρέμιζαν τα είδωλα λατρεύουν σήμερα τις απεικονίσεις του Θεού, των αγίων κλπ. Οι χριστιανικές εικόνες αγίων και θείων μορφών είναι εξίσου «είδωλα» όσο και τα πανάρχαια ελληνικά αγάλματα ή οι προτομές των αντίστοιχων αντικειμένων λατρείας.
Στη σκέψη λοιπόν του σύγχρονου μονοθεϊστή η έννοια του «ειδωλολάτρη» ταυτίζεται με την έννοια του γραφικού, άσχετα αν ο μονοθεϊστής υιοθέτησε πολλά στοιχεία από την παλιά λατρεία και το θρησκευτικό τυπικό. Με δύο λόγια η χρήση της λέξης «ειδωλολατρεία» είναι άτοπη...
Εξίσου «άχρηστες» είναι και διάφορες άλλες ονομασίες κενές περιεχομένου, όπως π.χ. η λέξη «παγανισμός», που αφορά τη μεσαιωνική βόρεια Ευρώπη, επομένως αδυνατεί να προσδιορίσει το σύνολο των προ-ιουδαιογενών θρησκευτικών φαινομένων. Υπό αυτό το πρίσμα ο «παγανισμός» δεν έχει καμία σχέση με το «σατανισμό», όπως πολλοί ισχυρίζονται λανθασμένα...
Η ελαχιστοποίηση της απόστασης μεταξύ των δύο θεωρήσεων, του παγανισμού και του σατανισμού, προέρχεται πρώτιστα από τη χρησιμοποίηση μαγείας στις τελετουργικές εκδηλώσεις του βορειοευρωπαϊκού παγανισμού και, φυσικά, δεν αντέχει σε καμμιά σοβαρή κριτική και ανάλυση όσον αφορά το συσχετισμό του παγανισμού με την αρνητικής φύσης σατανιστική λατρεία. Εδώ μπορούμε να παραλληλίσουμε την ψεύτικη «σύμπτωση» παγανισμού-σατανισμού με την ανιστόρητη – αφού πουθενά δεν υπάρχουν γραπτά ή άλλα δεδομένα – μορφολογική «ταύτιση» του Έλληνα Πάνα της αρχαίας θρησκείας με τον Εβραίο Σατανά της Παλαιάς Διαθήκης...
Γίνεται λοιπόν σαφές πως τα παγκόσμια προχριστιανικά θρησκευτικά μορφώματα είναι «ειδωλολατρικά» υπό την έννοια της βαθειάς πίστης σε ανθρωπόμορφες παραστάσεις αυτού που δύσκολα αναπαρίσταται: του θείου˙ αποτελούν επομένως έναν άλλον διαφορετικό δρόμο προς τον ανώτερο κόσμο των ασύλληπτων για τον άνθρωπο εννοιών και όχι κάποια μαζική πλάνη, από την οποία «απαλλάχθηκε» η ανθρωπότητα με την επικράτηση των νέων θρησκευτικών σχημάτων. Έτσι κάθε αναφορά σε «ειδωλολατρεία», «παγανισμό» ή άλλα παρόμοια φραστικά δημιουργήματα είναι παράλογη, αφού στερείται εννοιολογικού υπόβαθρου.
Στην πραγματικότητα τα παγκόσμια θρησκευτικά φαινόμενα της πρώιμης ιστορίας του πλανήτη έως και αυτά που εμφανίσθηκαν μέχρι το σκότος των Μέσων Χρόνων, είτε πρόκειται για την ελληνική τους έκφραση, είτε για τη ρωμαϊκή ή τη σκανδιναβική, σχηματίζουν ένα ενιαίο θρησκευτικό σύνολο που απλά κατανέμεται σε διάφορες εκφραστικές «υποδιαιρέσεις», οι οποίες οφείλονται σε τοπικές, ανθρωπολογικές ή ιστορικές αιτίες. Έτσι ο Έλληνας Ζευς είναι αντίστοιχα ο Ρωμαίος Jupiter και ο Σκανδιναβός Odin. Οι εν λόγω κατά τόπους διαφοροποιήσεις αποτελούν μεταλλαγές του ενός και αυτού θρησκευτικού πρωτοτύπου, που φυσικό ήταν να επέλθουν με την πάροδο των αιώνων. Δεν πρέπει το γεγονός τούτο να εκλαμβάνεται ως κάτι το «κακό», απ’ τη στιγμή που η κοινή θρησκεία διασώθηκε σε πολλά μέρη του πλανήτη με την «επικάλυψη» του Λόγου-πυρήνα κάτω από την ιδιαίτερη έκφραση του τοπικού παράγοντα. Στο μετασχηματισμό αυτό η γλωσσική παράμετρος είχε επίσης βαρύνουσα σημασία.
Η πατρογονική θρησκεία εμφανίστηκε εν μέσω των αρίων λαών με επίκεντρο τη Θράκη και το Αιγαίο πέλαγος. Εξαπλώνονταν στα εδάφη της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, μέρος της Ρωσίας, της Περσίας και της Ινδίας, ενώ ίχνη της ανακαλύπτονται επίσης στην Αμερική, την Ωκεανία, την Ιαπωνία και σε νησιά του Ειρηνικού ωκεανού. Πρόκειται συνεπώς για μία παγκόσμια θρησκεία, που με κοιτίδα την πανάρχαια Αρία διαδόθηκε σταδιακά σε όλη την υφήλιο.
Κοινός παρονομαστής όλων των αποχρώσεων της αρίας θρησκείας είναι το ότι ο κεντρικός λατρευτικός τους άξονας περιστρέφεται γύρω από την αποθέωση του Ήλιου. Με τον τρόπο αυτό η πανάρχαια λατρεία λαμβάνει ηλιοκεντρικές διαστάσεις, άρα προσεταιρίζεται έναν ηλιακό χαρακτήρα. Τούτο οφείλεται και στη συνειδητοποίηση από τον πρωτόγονο άνθρωπο της ζωτικής σημασίας του ουρανίου αυτού σώματος, του μόνου ζώντος, εν μέσω όλων των άλλων (νεκρών) ουρανίων σωμάτων που περιστοιχίζουν τη Γη.
Ο Ήλιος σαν πηγή ζωής μετατρέπεται αυτόματα σε ηλιακό σημασιολογικό «πομπό», αφού αυτός είναι που δημιουργεί τη φύση του πλανήτη με τις ζωοδότρες ακτίνες του. Η ανυπαρξία και το χάος εκμηδενίζονται μπροστά του και γίνονται σύμβολα περιφρόνησης! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η αρχαία θρησκεία δεν γνωρίζει την έννοια του κακού με τη σημασία που αποδίδουν σ’ αυτό ο χριστιανισμός ή το ισλάμ και έτσι δεν έχει την ανάγκη ανύψωσης ενός φοβήτρου για τον έλεγχο και τη χαλιναγώγηση του ποιμνίου...
Ο ζωοδότης Ήλιος αναγνωρίζεται ακόμα και από το χριστιανισμό, με την «απορρόφηση» της προσωπικότητας του ιστορικού Ιησού από τον ηλιακού τύπου Χριστό, μία υποσυνείδητη συνέχιση της ηλιακής παράδοσης στους εθιμοτυπικούς σχηματισμούς της νεώτερης ιστορικής εξέλιξης. Ακόμη και το περίφημο χριστιανικό φωτοστέφανο δεν αντιπροσωπεύει παρά τον Ήλιο-πνευματικό φως πάνω από τις κεφαλές των αγίων. Με την αποδοχή των ηλιακών ηθών (ηλιοστάσια, σύμβολα πίστης, προσαρμογή ηλιακών εορτών στο χριστιανικό εορτολόγιο) ο χριστιανισμός της ανατολικής ορθοδόξου Ευρώπης αποκτά αθέλητα μία ηλιακή βάση αποδεικνύοντας περίτρανα την προσαρμογή του αρχαίου πνεύματος στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας. Και πραγματικά ο «εξελληνισμός» του χριστιανισμού στη σημερινή Ελλάδα είναι τόσο φανερός, στο επίπεδο τουλάχιστον των παραδόσεων, ώστε να μπορούμε να ομιλούμε για αναμφισβήτητη ιστορική συνέχεια των πανάρχαιων ηθών και εθίμων του ελληνισμού!
Ο Ήλιος, ως κυρίαρχη λατρευτική θεότητα των ομοειδών ανθρωπολογικών ομάδων της αρίας φυλής, έγινε αποδεκτός στη συνείδηση του ατόμου-προσώπου μέσω των συμβόλων που χρησιμοποιήθηκαν για την αναπαράστασή του. Η χρησιμοποίηση συμβόλων είναι γεγονός πως εκφράζει τη θεμελιώδη σημασία κάθε θρησκείας, ιδεολογίας, φιλοσοφίας ή άλλου κινήματος ιδεών και, βέβαια, για το λόγο αυτό θεωρείται απαραίτητη για τη μεταφορά των κυρίαρχων μηνυμάτων και της ιδέας-Λόγου και την εμπέδωσή τους στον ανθρώπινο νου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας τα σύμβολα «κατακάθονται» σαν έννοιες πάνω στον ουσιαστικό πυρήνα αυτού που εκφράζουν. Π.χ. στη γλωσσολογία είναι γνωστό πως κάθε γράμμα συγκεκριμένου αλφαβήτου φέρει τα δική του αξία και έννοια, λειτουργώντας έτσι μέσα στις λέξεις και τις προτάσεις σαν συμβολικό στοιχείο.
Υπάρχουν διάφορα ηλιακά σύμβολα των οποίων η έκταση και η πολυπλοκότητα οφείλονται κυρίως στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους μέσα στο χρόνο˙ έτσι, σύμβολα που κάποτε προξενούσαν σεβασμό θεωρούνταν ότι έχουν ηλιακές καταβολές και με την πάροδο των χρόνων αντικαταστάθηκαν από άλλα παρόμοιας υφής. Η ιστορική πάντως χρήση αυτών των συμβόλων (παρά την κάποια διαστρέβλωσή τους πολύ αργότερα) είναι αναμφισβήτητα ηλιακή και εξυπηρετεί την υπαγωγή του ηλιακού ιδεολογήματος σε συμβολικές διαστάσεις, τόσο αναγκαίες για την εξάπλωσή του. Έτσι, για παράδειγμα, με την επικράτηση του χριστιανισμού κάποια τέτοια σύμβολα «παραλλάχθηκαν» και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της νέας λατρείας.
Απ’ όλο το φάσμα των ηλιακών συμβολικών παραστάσεων, το πλέον αρχαίο ηλιακό σύμβολο είναι ο περίφημος αγκυλωτός σταυρός ή τετρακτύς (swastika). Πρόκειται περί σταυρού, του οποίου τα τέσσερα σημεία «αγκυλώνονται» προς τα δεξιά (στις περισσότερες παραστάσεις), δημιουργώντας έναν κύκλο αιώνιας περιστροφής.
Είναι σαφές πως η συμβολοποιημένη κίνηση που εμπεριέχεται στον τετράκτινο αγκυλωτό σταυρό δηλώνει την αιώνια κίνηση των πάντων: πρώτιστα του Ήλιου (ως άστρου και ως συμβολισμού), των ουρανίων αστέρων, της Γης, αλλά και της ζωής. Πέραν της κίνησης, η σβάστικα συμβολίζει επίσης την αθανασία και το «άφθαρτον» του σύμπαντος κόσμου μέσα από έναν ατέλειωτο κύκλο «ζωή-θάνατος», όπου το κεντρικό φιλοσοφικό νόημα δεν είναι παρά η ιδέα της αιώνιας επιστροφής αμέσως μετά τη φυγή˙ μέσα στον αγκυλωτό σταυρό συνεπώς κατοικεί το ίδιο το Άπειρο, η έλλειψη αρχής και τέλους που συναποτελούν το σύμπαν και που σχετίζονται με τον άνθρωπο, ως το μόνο ον που μπορεί να παρατηρεί και να κατανοεί τα φυσικά φαινόμενα. Η κίνηση των τεσσάρων σημείων του αγκυλωτού σταυρού συμβολίζει τις τέσσερις εποχές του έτους: άνοιξη (γέννηση του Ήλιου), θέρος (αποκορύφωση του Ήλιου), φθινόπωρο (θάνατος του Ήλιου) και χειμώνας (αναγέννηση του Ήλιου).
Ο αγκυλωτός σταυρός απαντά στα πλέον διαφορετικά μέρη: σε πολλά αρχαιοελληνικά μνημεία (σε όλα τα Ασκληπιεία, στην τελετουργική ασπίδα του βασιλιά Φιλίππου της Μακεδονίας, σε ψηφιδωτές παραστάσεις στο Δίον και όχι μόνο, σε αγγεία της γεωμετρικής περιόδου όπως αυτά που βρέθηκαν στον Κεραμεικό, στις πτυχώσεις χιτώνων που εκτίθενται στο μουσείο της Ακρόπολης κ.α.), στη βόρεια Ευρώπη, ακόμη και στην Ιαπωνία, αλλά και στο ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη! Τούτα αποτελούν τρανή απόδειξη της ευρύτατης παρουσίας του.
Με τη χρονική αναπαράσταση του Ήλιου σχετίζεται και ένα άλλο σημαντικό ηλιακό σύμβολο, που σήμερα είναι γνωστό ως «κέλτικος σταυρός». Αυτός αποτελείται από έναν κύκλο εντός σταυρού, του οποίου τα τέσσερα σημεία προεξέχουν του κύκλου. Θεωρείται πως το μοίρασμα αυτό του συμβόλου σε τέσσερα ίσα μέρη δεν απεικονίζει παρά τις τέσσερις εποχές του έτους. Τελικά, ο κέλτικος σταυρός είναι μία παραλλαγή του αγκυλωτού, που απαντά κυρίως στην Ιρλανδία.
Ο χριστιανικός σταυρός, κορυφαίο σύμβολο του χριστιανισμού, είναι φανερό πως αποτελεί ένα ακόμη ηλιακό σύμβολο, αφού μοιάζει κατά πολύ με τα δύο προηγούμενα, τον αγκυλωτό και τον κέλτικο σταυρό. Καθιερώθηκε για να μας υπενθυμίζει τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο και την αναγέννηση εκ του μηδενός... Αποτελείται από δύο ευθείες γραμμές τεμνόμενες μεταξύ τους˙ η κάθετη γραμμή είναι ελαφρά «τραβηγμένη» προς τα κάτω, έτσι ώστε το πάνω μέρος της να είναι μικρότερο (περίπου το ¼) του κάτω. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο σταυρός αντικατέστησε τον ιχθύ ως κεντρικό σύμβολο της χριστιανικής θρησκείας αμέσως μετά τη «στροφή» του λαϊκού χριστιανισμού προς τα πανάρχαια ηλιακά μυστήρια και παραδόσεις.
Τα τρία είδη σταυρών πλαισιώνονται και από άλλα ηλιακά σύμβολα όπως είναι ο τροχός ή το ρόδο. Η νήσος της Ρόδου για παράδειγμα οφείλει την ονομασία της στον τεράστιο Ήλιο-Κολοσσό, που το άγαλμά του στόλιζε την είσοδο της κύριας πύλης του λιμανιού της και είναι ένα από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως πιθανολογούμενη κοιτίδα τόσο του κεντρικού ηλιακού συμβόλου, του αγκυλωτού σταυρού, όσο και της θρησκείας του Ήλιου είναι η αρχαία Θράκη. Πρώτος υμνητής του Ήλιου στην ιστορία του ανθρώπου είναι ο μέγας μουσικός, ποιητής, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος Ορφέας, ο οποίος εξυψώνει τον Ήλιο σε υπέρτατο ον του σύμπαντος και γεννήτορα-ευεργέτη του ανθρώπου!
Στα όρη της Ροδόπης στη Θράκη πρώτος ο Ορφέας περίμενε να προϋπαντήσει τον Ήλιο κάθε πρωί για να τραγουδήσει με τη συνοδεία της λύρας του τους Ύμνους προς τιμήν του μαγεύοντας όλη τη φύση: ανθρώπους, ζώα και όλα τα φυσικά στοιχεία! Η μορφή του Ορφέα με τη λύρα, ως επίκεντρο του γήινου βασιλείου, πέρασε αργότερα και στους θρύλους άλλων εθνών. Η θρακική προέλευση της ηλιακής λατρείας, η εξάπλωσή της σε δεκάδες γωνιές της υδρογείου και η αφομοίωσή της από τις νέες θρησκείες είναι τρανές αποδείξεις της αιωνιότητας της ψυχής του ανθρώπου και της συνέχειας των πρωτόγονων «ειδώλων» της˙ των «ειδώλων» που με τη σειρά τους αναδεικνύουν την αιώνια σοφία της ανθρώπινης φύσης και την αδιάκοπη πίστη στη δύναμη του αήττητου Ήλιου!
Απ' τον Σταυρό στο Διπλό Έψιλον: αιώνια ηλιακά σύμβολα
Έχει πολύ μεγάλη σημασία η ανάλυση των συμβολισμών που υποκρύπτουν τα αρχέγονα σύμβολα της φυλής μας… Αναλύοντας τον γνωστό Σταυρό -σύμβολο θυσίας κατά την πίστη μας, αλλά και εθνικό προσδιοριστικό των Ελλήνων στη μετά Χριστόν εποχή-, βλέπουμε ότι πρόκειται για καθαρά ηλιακό σύμβολο, που η χρήση του πάει βαθιά πίσω στον χρόνο: είναι ο «στατικός ήλιος», σύμβολο (αυτο)θυσίας και οικιοθελούς μαρτυρίου, το οποίο βρίσκουμε και στη γνωστή πανάρχαια παράσταση του… Εσταυρωμένου Ορφέα! Βέβαια, ο Σταυρός, ως σύμβολο θυσίας-αυτοκάθαρσης, έγινε παγκόσμιο σήμα-κατατεθέν της Χριστιανοσύνης μέσω του σταυρικού θανάτου του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πάνω στον λόφο του Γολγοθά (= Κρανίου Τόπος)…
Όταν ο Σταυρός-ήλιος κινείται, τότε αποκτά τις εξής μορφές: του Αγκυλωτού Σταυρού (δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου, ανάλογα με τη χρήση του), του Διπλού Έψιλον, του Μαιάνδρου, του Κέλτικου Σταυρού, αλλά και… του Βυζαντινού Δικέφαλου Αετού, καθώς και της ελληνικής σημαίας! Εάν παρατηρήσει κάποιος πιο προσεκτικά τα ως άνω σύμβολα, θα διαπιστώσει δύο πράγματα: α) ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ο ίδιος ο ΣΤΑΥΡΟΣ, ευρισκόμενος όμως σε κίνηση! και β) ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παραλλαγές του ιδίου συμβόλου, δηλ. του κινούμενου Σταυρού… Συνεπώς, από την πανάρχαια εμφάνιση του Αγκυλωτού Σταυρού (στα σανσκριτικά «Σβάστικα», παραφθορά της ελληνικής λέξεως «Σωστική»: το σύμβολο που σώζει) μέχρι και τις ημέρες μας, με τη γαλανόλευκη επίσημη σημαία της Ελλάδας, έχουμε την εκπληκτική επιβίωση δια μέσου των αιώνων του ενός και αυτού συμβόλου που αντανακλά τον ψυχισμό της αθάνατης ελληνικής φυλής.
Ο Αγκυλωτός Σταυρός («Σβάστικα») είναι ήλιος κινούμενος· γνωστό είναι (έχει αποδειχθεί πια από τη σύγχρονη επιστήμη) ότι ο Ήλιος είναι ένα ουράνιο σώμα που ΚΙΝΕΙΤΑΙ, δεν είναι στατικός ψηλά πάνω στον ουρανό. Είναι δηλ. ένας ΚΟΜΗΤΗΣ, ο οποίος τρέχει με υψηλή ταχύτητα μέσα στο άπειρο του σύμπαντος χώρου. Όπως ακριβώς και ο ελληνισμός: έρχεται από το άπειρο και οδεύει προς το άπειρο, χωρίς αρχή και τέλος! Όταν δε, ο κινητός αυτός Σταυρός, η «Σβάστικα», είναι στατικός, τότε αυτό σημαίνει το μαρτύριο, τον θάνατο του Ηλίου… Όπως δηλ. και στη μορφή του Χριστού, όπου το σύμβολο του Σταυρού συμβολίζει τον θάνατο. Όμως αμέσως μετά ακολουθεί η Ανάσταση, αφού ο Χριστός ως Υιός Θεού είναι αθάνατος! Ο Ήλιος είναι ο ζωοδότης, αυτός δηλ. που δίνει τη ζωή στη Γη…
Είναι φανερό ότι ο Αγκυλωτός Σταυρός, αυτό το πανάρχαιο και παρεξηγημένο σύμβολο της φυλής μας, που το βρίσκουμε ΠΑΝΤΟΥ πάνω στον πλανήτη Γη, μετασχηματίζεται σε διάφορες παραλλαγές του. Μία εξ αυτών είναι το περίφημο Δελφικό (ή Διπλό) Έψιλον, αυτό το αρχέγονο σύμβολο του ελληνικού γένους. Όπως διακρίνουμε, εάν συγκρίνουμε τα δύο αυτά σύμβολα, στην πραγματικότητα πρόκειται για διαφορετικές εκδοχές ενός ενιαίου κεντρικού συμβόλου· ο καθηγητής Χρίστος Γούδης απέδειξε, σε σχετική του μελέτη, πώς η «Σβάστικα» μετασχηματίζεται σε Διπλό Έψιλον.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για ένα άλλο θρυλικό προαιώνιο σύμβολο των Ελλήνων, που το συναντούμε παντού στα αρχαία μας μνημεία, τον λεγόμενο Μαίανδρο. Και αυτός δεν είναι παρά μία παραλλαγή του αρχικού (κεντρικού) ελληνικού συμβόλου, δηλ. του Αγκυλωτού Σταυρού, όπως δηλ. συμβαίνει και με το Διπλό Έψιλον, κι αυτό φαίνεται εξάλλου με μια πρώτη ματιά, αλλά και με μια σύντομη αντιμετάθεση των πλευρών του ενός συμβόλου στο άλλο σύμβολο· η αντιστοίχιση φανερώνει ότι πρόκειται επακριβώς για το ίδιο σύμβολο των ενδόξων προγόνων μας και για όλα αυτά εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και όχι… να απολογούμαστε (!), επειδή ο «πολιτισμός» των διεθνών τοκογλύφων ενοχοποίησε τα ιερά αυτά σύμβολα των προγόνων μας. Πιστεύουμε ότι έφθασε η ώρα, μετά από δεκαετίες ολόκληρες τοκογλυφικής πλανητικής προπαγάνδας, να απενοχοποιήσουμε τα σύμβολα αυτά και να καταδείξουμε την τεράστια ψυχική και πνευματική τους αξία στην ιστορική πορεία του ελληνισμού.
Ας πάρουμε ένα άλλο παρόμοιο σύμβολο, τον λεγόμενο Κέλτικο Σταυρό. Είναι φανερό, εάν το συγκρίνει κανείς με το Διπλό Έψιλον, ότι πρόκειται κατ’ ουσίαν για το ίδιο σύμβολο! Απλώς, ο Κέλτικος Σταυρός έχει κλειστά τα δύο «τόξα» εκατέρωθεν του κεντρικού σταυρού (και έτσι σχηματίζεται ένας κύκλος γύρω από τον σταυρό), ενώ το Διπλό Έψιλον έχει τα εν λόγω τόξα «ανοιχτά». Ας ξαναδεί κάποιος τα δύο αυτά σύμβολα, τον Κέλτικο Σταυρό και το Διπλό Έψιλον; Είναι ή δεν είναι, ουσιαστικά, το ΙΔΙΟ σύμβολο; Φυσικά, πρόκειται για παραλλαγές του κεντρικού ηλιακού συμβόλου που αναφέραμε και πιο πάνω, και όλα αυτά δείχνουν ότι στον σύγχρονο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο εθνικισμό της λευκής φυλής (που κάνει και σήμερα, στον 21ο αιώνα, χρήση αυτών των πανάρχαιων συμβόλων) επιβιώνει η συλλογική ψυχή του γένους μας…
Ο σπουδαίος Γερμανός εθνικοσοσιαλιστής στοχαστής Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, συγγραφέας του ογκώδους και μνημειώδους πονήματος «Ο μύθος του 20ού αιώνος», είχε κάποτε πει ότι: «Η ψυχή είναι η φυλή ορώμενη εκ των έσω»! Αυτό ακριβώς δείχνει η συγκριτική παράθεση των ως άνω αθανάτων ηλιακών ελληνογενών συμβόλων, των οποίων χρήση έγινε κατά την αρχαιότητα σε κάθε σημείο της υφηλίου, αλλά και πιο πρόσφατα από πολιτικά και ιδεολογικά κινήματα. «Σβάστικες», Μαιάνδρους και Διπλά Έψιλον μπορούμε να βρούμε όχι μόνο στον μείζονα ελληνικό χώρο (από τον σημερινό ελλαδικό χώρο έως τα βάθη της Μικράς Ασίας), αλλά και από την Ινδία και την Κίνα έως την αμερικανική ήπειρο και τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού! Δεν είναι πράγματι εντυπωσιακό;
Τέλος, είναι φανερό ότι το Διπλό Έψιλον είναι το απόκρυφο μυστικό πίσω και από τον Δικέφαλο Αετό των Βυζαντινών προγόνων μας! Τα δυο κεφάλια του Αετού αυτού δεν είναι παρά τα δύο «τόξα» του Διπλού Έψιλον, που περιστοιχίζουν έναν κεντρικό σταυρό. Κι όσο για την ελληνική σημαία, επίσημο έμβλημα σήμερα του ελληνικού κράτους, εάν μεταθέσουμε τον Σταυρό που υπάρχει πάνω ψηλά στη δεξιά της γωνία στο ΚΕΝΤΡΟ της σημαίας, τότε με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώνουμε ότι έχουμε μπροστά μας κι άλλη μία παραλλαγή του αρχέγονου Διπλού Έψιλον!!! Πάλι έχουμε τον Σταυρό στη μέση και τις γαλάζιες και λευκές γραμμές-«ακτίνες» να αντικαθιστούν τα «τόξα» του Διπλού Έψιλον. Όλα τα παραπάνω αποτελούν και μία απάντηση σε όσους βρίζουν τα ιερά σύμβολα των προγόνων μας (αποκαλώντας… «σατανικό» τον Αγκυλωτό Σταυρό, «εβραϊκό» τον Σταυρό της Χριστιανοσύνης κτλ.) και δείχνουν περίτρανα τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης των συμβόλων από την προϊστορία έως και τις ημέρες μας…
Comments