Νίκος Γκάλης, ή πώς πετιέται μία «σημαία»…

5.10.2015

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Πριν από μερικές ημέρες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ, ο Νίκος Γκάλης, αποσύρθηκε οριστικά από την ενεργό δράση. Ο Γκάλης υπήρξε «σημαία» του Άρη και, μετέπειτα, του Παναθηναϊκού, αλλά πάνω απ’ όλα της εθνικής ομάδας. Οι «σημαίες» στον αθλητισμό δεν πρέπει να πετιούνται. Κι όμως αυτό ακριβώς συνέβη, δύο μάλιστα φορές, στην περίπτωση του Νίκου Γκάλη…

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992. Ο Γκάλης είχε συμπληρώσει 13 συνεχόμενα έτη αγωνιστικής δράσης στον Άρη Θεσσαλονίκης, με τον οποίο «σάρωσε» τους τίτλους (π.χ. τέσσερα συνεχή «νταμπλ», από το 1986-87 έως το 1989-90). Εθεωρείτο σχεδόν αδιανόητο να φύγει από τον Άρη και να πάει σε άλλο σύλλογο, πόσο μάλλον που την εποχή εκείνη ήταν πλέον 35 ετών. Εξάλλου, αμέσως μετά το ευρωμπάσκετ του 1991 είχε αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, ανοίγοντας τον δρόμο στους νέους, κι έτσι ήταν αφοσιωμένος αποκλειστικά στις συλλογικές του υποχρεώσεις.

Την εποχή εκείνη νέος πρόεδρος του μπασκετικού Άρη ανέλαβε ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας, ο Θεόφιλος Μητρούδης. Ο Μητρούδης υποσχέθηκε ότι θα έχτιζε εκ νέου την «αυτοκρατορία» του Άρη, που την προηγούμενη σεζόν (1991-92) είχε «λαβωθεί», αφού η ομάδα έχασε το πρωτάθλημα, τερματίζοντας τρίτη. Τότε ο Μητρούδης προέβη σε μία κίνηση-σοκ: επειδή έβρισκε υπερβολικά μεγάλο το ποσό του συμβολαίου του Γκάλη, πρότεινε στον αθλητή-«σημαία» του Άρη… να σταματήσει το μπάσκετ και να αναλάβει άλλο πόστο στην ομάδα! Φυσικά ο Γκάλης αντέδρασε αρνητικά και αποχώρησε από τον Άρη (μετεγγράφηκε στον Παναθηναϊκό). Ο Μητρούδης έφερε τον Αμερικανό σούπερ σταρ Ρόι Τάρπλεϊ, για να κατευνάσει τον θυμό των οπαδών του Άρη εναντίον του -επειδή έδιωξε το ίνδαλμά τους από την ομάδα-, αλλά ο Άρης δεν μπόρεσε να ξανανέβει στην κορυφή…

Με τον Γκάλη ο Παναθηναϊκός αναγεννήθηκε. Δεν πήρε μεν το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, αλλά την περίοδο 1993-94 έφτασε στην τετράδα του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης. Προπονητής του Παναθηναϊκού ανέλαβε, μετά από πρόταση του Γκάλη μάλιστα, ο παλιός του τεχνικός στην εθνική Ελλάδας Κώστας Πολίτης (παλιός καλαθοσφαιριστής του Παναθηναϊκού), με τον οποίο είχαν μοιραστεί την τεράστια επιτυχία της κατάκτησης του ευρωπαϊκού τροπαίου το 1987. Το καλοκαίρι του 1994 ο Παναθηναϊκός απέκτησε και τον Παναγιώτη Γιαννάκη και έτσι, επτά χρόνια μετά, αναβίωνε το θρυλικό δίδυμο της εθνικής Ελλάδος, έχοντας μάλιστα και τον ίδιο με τότε προπονητή…

Έτσι ξεκίνησε η αγωνιστική περίοδος 1994-95, με τον Παναθηναϊκό να στοχεύει πολύ ψηλά: κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ελλάδα και τελικό στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης! Δεν προσέχθηκε όμως ιδιαίτερα ότι, αντίθετα με τον τότε βασικό ανταγωνιστή του, τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός ήταν μια «γερασμένη» ομάδα: ο Γκάλης ήταν πλέον 37 ετών, ενώ ο Γιαννάκης 35. Τα ονόματά τους ήταν μεν ηχηρά, αλλά οι δύο παίκτες στον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να γίνονται «σκιές» του παλιού εαυτού τους.

Ξεκίνησαν λοιπόν οι πρώτες γκρίνιες, με την έναρξη κιόλας του πρωταθλήματος. Κάποιες μέτριες εμφανίσεις του Γκάλη οδήγησαν σε «τριβή» τις άριστες έως τότε σχέσεις του αθλητή με τον προπονητή του, τον Πολίτη. Ο Παναθηναϊκός έχασε απρόσμενα από την ομάδα του Περιστερίου και τότε ξέσπασε η πρώτη μεταξύ τους κόντρα. Μετά το τέλος του αγώνα ο Πολίτης είπε στον Γκάλη: «Δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι πρόβλημα για την ομάδα και πρέπει να φύγεις»; Το θέμα έφτασε στον πρόεδρο της ομάδας, τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ο οποίος κάλεσε τους δύο άνδρες να τα βρουν. Ο Πολίτης ζήτησε συγγνώμη από τον Γκάλη και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.

Δεν ήταν όμως λήξαν. Στις 18 Οκτωβρίου 1994, στο κλειστό γήπεδο του Μετς, ο Παναθηναϊκός έπαιζε απέναντι στη σαφώς υποδεέστερη ομάδα των Αμπελοκήπων. Τότε ο Πολίτης προέβη στην ιστορική κίνηση: δεν ξεκίνησε τον Γκάλη στο βασικό σχήμα! Ο Γκάλης δεν έπαιξε καθόλου στο πρώτο ημίχρονο και «χολώθηκε». Στην ανάπαυλα, μέσα στα αποδυτήρια, ξέσπασε άγριος καυγάς ανάμεσα στους δύο άνδρες και ο Γκάλης… αποχώρησε από το γήπεδο, φεύγοντας στα μέσα του παιχνιδιού με ταξί!

Αυτό έμελλε να είναι το τέλος της καριέρας του Νίκου Γκάλη. Αν και ο Γιαννακόπουλος έκανε προσπάθεια να τον επαναφέρει στην ομάδα, ο Γκάλης δεν επέστρεψε ποτέ. Ακόμα και όταν ο Πολίτης αντικαταστάθηκε από τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, δεν γύρισε πίσω. Η αγωνιστική χρονιά πέρασε, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε και πάλι το πρωτάθλημα, ενώ -αν και έφτασε και πάλι στους «4» του πρωταθλητριών- δεν μπόρεσε να παίξει ούτε και τότε στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Ύστερα από χρόνια ο Κώστας Πολίτης έκανε την εξής δήλωση σε ερώτηση δημοσιογράφου: «Πάλι τα ίδια; Όλο τα ίδια θα λέμε; Ποιος είναι ο Γκάλης; Θα έπρεπε να ξεκινάω στην πεντάδα έναν 37χρονο; Εγώ είμαι προπονητής, όχι τροχονόμος. Εγώ θα πω ποιοι θα παίξουν. Ο Γκάλης είναι ο Γκάλης και ο Πολίτης είναι ο Πολίτης».

Έναν περίπου χρόνο μετά η άλλοτε «σημαία» του ελληνικού μπάσκετ σταμάτησε και τυπικά τον αθλητισμό, με τον πλέον άδοξο τρόπο (είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη φυγή του από τον Παναθηναϊκό δεν βρήκε καν ομάδα)… Στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 απέστειλε στα ΜΜΕ την κάτωθι δήλωση, όπου και άφηνε αιχμές κατά πάντων και, φυσικά, κατά του Πολίτη:

«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία.

Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι».