Η τελευταία «σοβιετική δημοκρατία» του πλανήτη

29.1.2013

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Όταν ο Χένρι Κίσιντζερ είπε (ή θρυλείται ότι είπε) την περίφημη φράση του «Πρέπει να χτυπήσουμε τους Έλληνες στις ρίζες τους», ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπόρεσαν να συνδέσουν το νόημά της με τις γενικότερες εξελίξεις επί του πλανήτη, αλλά και ειδικότερα με την κατάσταση στο εσωτερικό της Ελλάδας. Δεν μπόρεσαν δηλ. να κατανοήσουν το «ειδικό» βάρος της χώρας αυτής (ως πολιτισμικό, γεωστρατηγικό, κοινωνιολογικό κτλ. υποκείμενο) ως επίκεντρο-«ομφαλός» της Γης.

Αυτό άρχισε να γίνεται σε πολλούς εμφανές μόνο ύστερα από την περιβόητη «ελληνική κρίση» των τελευταίων ετών, όταν δηλ. και φάνηκε περίτρανα η ιδιαίτερη αξία που φέρει ο ελληνισμός πάνω στον σύγχρονο – εν πολλοίς παγκοσμιοποιημένο – κόσμο μας. Τα ίδια ισχύουν και για το «εσωτερικό» του Έλληνα ανθρώπου, ο οποίος ανέκαθεν ξεχώριζε για τη δημιουργικότητα, την επιχειρηματικότητα και την εφευρετικότητά του. Ήταν φορέας ενός θετικής φύσης ατομικισμού, που κατασκεύασε στους αιώνες το συμπαντικών πράγματι διαστάσεων (και παράλληλα βαθύτατα ανθρωπιστικό) ελληνικό πολιτισμικό οικοδόμημα.

Όλα τα παραπάνω δεδομένα ανατράπηκαν βίαια το καλοκαίρι του 1974. Επρόκειτο ίσως για τη σημαντικότερη (σε βάθος χώρου και χρόνου) απότομη μετάλλαξη της φύσης του ελληνισμού εδώ και πολλούς αιώνες: ίσως από την Άλωση της Πόλης τον Μάιο του 1453! Η τραγωδία της Κύπρου και η προδοσία της Μεταπολίτευσης σήμαναν μία ριζική όσο και ξαφνική αλλαγή στην ίδια τη δομή και λειτουργία της ελληνικής πολιτείας (με την αποβολή από το πολιτικό σύστημα τόσο του παλατιού όσο και του στρατού...), καθώς και στην ίδια τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, που συρρικνώθηκε εν μία νυκτί προς όφελος της Τουρκίας. Γι’ αυτό και ισχυριζόμαστε ότι το καλοκαίρι του 1974 θα αποδειχτεί ιστορικά εφάμιλλο με τον Μάιο του 1453, διότι άνοιξε «νέες πύλες» προς Άλωση αυτή τη φορά ολόκληρου του έθνους!...

Απορροή της καταστροφής του 1974 υπήρξε η ολέθρια μετατροπή της Ελλάδας σε ένα κράτος «σοβιετικού τύπου», όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές από τις πλέον αντικρουόμενες μεταξύ τους γνώμες και πένες. Δεν ήταν μόνο η άκρατη ενίσχυση της άκρας Αριστεράς που προκάλεσε ο καραμανλισμός σε βάρος της παραδοσιακής Δεξιάς. Ήταν ακόμα η επικράτηση μίας νοοτροπίας άγνωστης έως τότε στους Έλληνες και κοινή σε λαούς συλλογικού (παρά ατομικού) χαρακτήρα, όπως π.χ. οι Σλάβοι ή οι Κινέζοι. Έτσι στη θέση της ελληνικής ατομικής επιχειρηματικότητας ήρθε η υπερδιόγκωση του άχρηστου δημοσίου τομέα. Στη θέση του παραδοσιακού ελληνικού φιλότιμου ήρθε η βαθύτατη ψυχική διαφθορά και σήψη του Γραικύλου. Και στη θέση μιας εξωστρεφούς εξωτερικής πολιτικής του Έλληνα διαχρονικού «Οδυσσέα» ήρθε η εθνική κατάθλιψη μιας άνευ προηγουμένου υποχωρητικότητας και ενδοτισμού (το παπανδρεϊκό δόγμα: «Δεν διεκδικούμε τίποτα»)...

Ναι, έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα κατήντησε η «τελευταία σοβιετική δημοκρατία». Όταν μάλιστα η ίδια η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε με πάταγο και «αποσοβιετικοποιείτο»! Όμως... ποιος άραγε θα «αποσοβιετικοποιήσει» σήμερα την Ελλάδα;