Η “Παλαιά Διαθήκη” του ελληνισμού

Χειμώνας 2014

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Υπάρχει κι η “Παλαιά Διαθήκη” του ελληνισμού, όχι μόνο εκείνη του λαού Ισραήλ. Ερμής Τρισμέγιστος, Ορφέας, Ησίοδος και Όμηρος υπήρξαν οι πνευματικοί προπάτορες των Ελλήνων. Ακολουθούν τέσσερα κείμενα, αφιερωμένα στις παραπάνω τεράστιες μορφές, όπου γίνεται λόγος για σημαντικά “στιγμιότυπα” αυτής της πνευματικής παράδοσης και σε άγνωστες πτυχές του προϊστορικού μας πολιτισμού...

Από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο στον Ιησού Χριστό...

Στην πανάρχαια Αίγυπτο λατρευόταν μία θεότητα, που την ταύτιζαν με τη Σελήνη και την θεωρούσαν προστάτι της σοφίας: ήταν ο Θωθ, που τον παρίσταναν ως άνδρα με κεφάλι ίβιδας (ιερού πουλιού των Αιγυπτίων). Ως ιστορική μορφή, ο Θωθ προσδιορίστηκε από τους Έλληνες με την ονομασία “Ερμής Τρισμέγιστος”. Αυτός υπήρξε ο προπάτορας των μετέπειτα μονοθεϊστικών θρησκειών.

Έζησε χιλιάδες χρόνια προ Χριστού (π.Χ.) και ήταν υιός του θεού Δία και της Μαίας, κόρης του βασιλιά της Πελοποννήσου, Άτλαντα. Η Κυλλήνη της Αρκαδίας θεωρείται γενέτειρά του. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο στα πράγματα της εποχής, όχι μόνο πνευματικό, αλλά και πολιτικό, εφ' όσον πιστευόταν ότι ήταν αντιβασιλέας του θεού Κρόνου στην Αίγυπτο [σημείωση: οι θεοί υπήρξαν βασιλείς και ίδρυσαν βασιλικούς οίκους-δυναστείες]. Οι μεγάλες μορφές των αρχαίων Αιγυπτίων, ο Όσιρις και η σύζυγός του, Ίσιδα, λέγεται πως υπήρξαν μαθητές του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Βλέπουμε μία εκπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στη Βίβλο των Εβραίων και τα περίφημα Ερμητικά κείμενα, που συνέγραψε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Εάν συγκρίνουμε το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής (Γένεσις) με τον Σμαράγδινο Πίνακα του Ερμή του Τρισμέγιστου, θα δούμε εντυπωσιακές ομοιότητες, στον βαθμό που η εβραϊκή μυθιστορική παράδοση -και όλη η μεσανατολική αντίστοιχη- επηρεάστηκε από τα Ερμητικά κείμενα σε βαθμό ασύλληπτο.

Διαβάζουμε πολύ χαρακτηριστικά στον Σμαράγδινο Πίνακα του Ερμή του Τρισμέγιστου τα ακόλουθα, που θεωρούνται ο “σπερματικός Λόγος” του μονοθεϊσμού σε πλανητικό επίπεδο: “Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον. Το προς τα κάτω, αναλογεί τω προς τα άνω, και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεσιν των θαυμασίων του Ενός μόνου Πράγματος. Και όπως τα πάντα προήλθον εξ Ενός πράγματος, δια της Σκέψεως Ενός, ούτω τα πάντα εγεννήθησαν εκ του Όντος τούτου δια προσαρμογής. Πατήρ του είναι ο Ήλιος, μήτηρ του η Σελήνη, ο άνεμος έφερεν αυτό εν γαστρί, η γη είναι η τροφός του. Ο πατήρ του παντός είναι το Τέλεσμα. Η δύναμις αυτού γίνεται μεγίστη, όταν μετατραπή εις γην. Θέλεις χωρίσει την γην από του πυρός, το λεπτόν από του πυκνού ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος. Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη τη δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων. Θέλεις ούτω αποκτήσει πάσαν του Κόσμου την δόξαν και πάσα σκοτία θέλει στη μακράν σου. Αυτή εστίν η κραταιά δύναμις πάσης δυνάμεως, διότι θα νικήση παν το λεπτόν, και θα διαπεράση παν το στερεόν. Ούτω εδημιουργήθη ο Κόσμος. Εκ των άνω υποδείξεων θέλουσι πηγάσει απειράριθμοι εφαρμογαί των οποίων το μέσον επιτεύξεως ενδείκνυται ενταύθα. Δια τούτο εκλήθην Ερμής ο Τρισμέγιστος, κεκτημένος τα τρία μέρη της Παγκοσμίου Φιλοσοφίας (Αληθώς λέγω Υμίν: παν ό,τι είπον περί της κατεργασίας του Ηλίου είναι πλήρες)”.

Ιδού η θεολογία του Ερμή του Τρισμέγιστου. Κατά την ερμητική διδασκαλία, σε μια στιγμή έκστασης του Ερμή του Τρισμέγιστου τού αποκαλύφθηκε το Υπέρτατο Ον, με τη μορφή του Ποιμάνδρη. Τότε, τού έγινε η αποκάλυψη της Δημιουργίας, η οποία ξεκινά από τον Πατέρα (τον πρώτο Νου) και την εμφάνιση του φωτός και του σκότους. Μέσα από το φως ξεπηδά ο Λόγος, δηλαδή ο Υιός του Θεού. Αυτή τη θεώρηση, την συναντάμε χιλιάδες χρόνια μετά, στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, το οποίο ξεκινά ως εξής: “Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος αί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος· οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν. Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο. Ἐν αὐτῷ ζωή ἦν καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων· καί τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν”.

Να τι είχε πει ο Ποιμάνδρης στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μυώντας τον στα της Δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου: “Εκ δε φωτός... Λόγος άγιος επέβη τη φύσει... ο δε Ποιμάνδρης εμοί, εννοήσες φησί την θέαν τούτην;... Το φως εκείνο εγώ, Νους, ο σος θεός, ο προ φύσεως υγράς της εκ του σκότους φανείσης, ο δε εκ Νοός φωτεινός λόγος, υιός θεού, ο δε νους πατήρ θεός. Ου γαρ διίστανται από αλλήλων. Ένωσις γαρ τούτων εστί η Ζωή...”.

Σύμφωνα με την ερμητική θεολογία, αφού εμφανιστεί ο Λόγος-Υιός Θεού, το φως οργανώνεται σε έναν κόσμο αμέτρητων δυνάμεων. Δημιουργείται ο άνθρωπος, που δεν είναι παρά αρχέτυπο από τον πρωταρχικό Νου κατ' εικόνα του Πατέρα, στη συνέχεια δε και ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός, έστω και σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Υπάρχει και εσχατολογικό μέρος στη διδασκαλία του Ποιμάνδρη, όπου γίνεται αναφορά στον θάνατο και τη μελλοντική ζωή της ψυχής· τότε η μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν, κι αυτά επανέρχονται στην προηγούμενή τους κατάσταση. Όσο για την ψυχή, απελευθερωμένη πλέον αυτή διέρχεται από τις επτά σφαίρες της κάθαρσης, για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Εκεί θα περάσει από τη θύρα, η οποία οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρων δυνάμεων...

Απόδειξη της πίστης του Ερμή του Τρισμέγιστου στον έναν Θεό αποτελεί το κάτωθι ερμητικό κείμενο: “Κανένας από τους άλλους που λέγονται θεοί, κανένας άνθρωπος και κανένας δαίμονας δεν δύναται να είναι τόσο αγαθός όσο ο μόνος Θεός. Αυτό είναι το αγαθόν, αυτός είναι ο Θεός. Και να μην πεις κάτι άλλο αγαθό, διότι ασεβείς και μην δώσεις εις τον Θεό άλλο όνομα πέραν του αγαθού”.

Στον δε ύμνο του Ερμή του Τρισμέγιστου προς τον Παντοκράτορα, διαβάζουμε χαρακτηριστικά τα ακόλουθα: “Βλέμμα ακοίμητου πυρός γρηγόρει. Εσύ που ζωογονείς τον δρόμο του αιθέρα, που ενισχύεις την θέρμη του ήλιου, που δίνεις την λαίλαπα εις τα νέφη, εσύ, που το όνομά σου δεν χωρά εις τον κόσμο. Βλέμμα άφθαρτο, αιώνιο, φοβερό, που εποπτεύει τα πάντα, πατέρα όλων, που είσαι ένας και μοναδικός Θεός, που δεν έχεις καμία αρχή από πουθενά, σε έχω γνωρίσει. Έναν μόνο τιμώ μετά από εσένα, τον Υιόν που προέρχεται από εσένα, με απόρρητη δύναμη και οξύτερη φωνή, με ξεχωριστό τρόπο ευθύς χωρίς φθόνο και πάθος, χωρίς γέννηση γέννησες τον Λόγο, που είναι Θεός, την ουσία εκ της ουσίας, ο οποίος φέρει την δική σου εικόνα, του Πατέρα, την όμοιά σου εις όλα. Ώστε εκείνος να ευρίσκεται μέσα σε εσένα, εσύ δε μέσα σε εκείνον, ως καθρέπτης κάλλους και πρόσωπον αμοιβαίας ευφροσύνης”.

Ο συγγραφέας Παντελής Κ. Ιωαννίδης, στο βιβλίο του “Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο ιδρυτής της θρησκείας του μονοθεϊσμού”, αναφέρεται σε ένα χωρίο από τα Ερμητικά κείμενα, που κατά τον ίδιο: “Ο Ερμής προφητεύει εδώ την έλευση του θεανθρώπου Ιησού. Είναι γνώστης από την αποκάλυψη που του έκανε ο Ποιμάνδρης, ότι στο πλευρό του ο Θεός έχει τον Υιό Λόγο”. Το χωρίο αυτό προέρχεται από την επί του όρους απόκρυφη ομιλία του Ερμή προς τον γιο του (τον Τατ), ως προς την παλιγγενεσία. Ρωτάει εκεί ο Τατ τον πατέρα του: “”Λέγε μου πατέρα, ποιος θα είναι ο γενεσιουργός της παλιγγενεσίας;”. Κι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος απαντάει στον γιο του ως εξής: “Ο υιός του Θεού· ένας άνθρωπος που θα έλθει με το θέλημα του Θεού”.

Αξίζει, τέλος, να παραθέσουμε εδώ ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν βιβλίο του Παντελή Κ. Ιωαννίδη, χωρίς άλλο δικό μας σχολιασμό: “Ο Ερμής έχει χαρακτηρισθεί από την ανθρωπότητα ως ο ισχυρότερος νους της γης. Στην Ελληνική παράδοση αναφέρεται ως ψυχοσώστης, ως γραμματέας του Κρόνου, ως αντιβασιλέας του στην Αίγυπτο, ως σύμβουλος του αυτοκράτορα θεοβασιλέα Δία και ως σύμβουλος και καθηγητής του Διονύσου. Στην Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρεται ως διδάσκαλος του Όσιρι (= Ήλιος – Σείριος – Διόνυσος) και ως θεός των γραμμάτων. Στ' αρχαία Ινδικά κείμενα αναφέρεται ως διδάσκαλος των θεών και ως πρώτος στους κλάδους της επιστήμης και της θεοσοφίας και σεβαστός στους Ασούρας, με τον τίτλο «Βριγασπάτι». Στην παράδοση των Κινέζων αναφέρεται ως σύμβουλος της μεγάλης Μητέρας βασίλισσας της Δύσης Βάγκ Μου, ως διαδόσας εκεί τη θρησκεία του Μονοθεϊσμού με τον τίτλο Φουν Χι και ως εκπολιτιστής των κινέζων: «Πριν έλθουν οι Ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας, και δεν ήξεραν τον πατέρα των... όταν ήλθε ο Φουν Χι με τη βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στο λαό το γάμο, τη μουσική, τα γράμματα, τη ζωγραφική και το πώς να καλλιεργούν το μεταξοσκώληκα». Στ' αρχαία Ιαπωνικά κείμενα ο Ερμής επιζεί ως θεός Thor. Έτσι τον ονόμαζαν τον Ερμή και οι αρχαίοι Γερμανικοί λαοί της Ευρώπης, Thor. Στην εβραϊκή παράδοση ο Ερμής αναφέρεται ως Άβραμ. Όμως Άβραμ, εκείνος τον οποίον η Εβραϊκή βίβλος «Καβάλα» σημειώνει ως διδάσκοντα στους Αιγύπτιους τη φιλοσοφία και την αστρονομία, δεν είναι φυσικά ο Αβραάμ της Βίβλου ο οποίος έζησε και έδρασε το 1800 περίπου π.Χ., αλλά ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο Έλληνας σοφός της εποχής των λεγομένων θεών, ο οποίος έζησε κι έδρασε το 9.000 π.Χ. Ο Αβραάμ της Εβραϊκής βίβλου ήταν απλώς συνώνυμος του Ερμή του Τρισμεγίστου, τον οποίο οι Κάρες και οι Φρύγες της Μικράς Ασίας τον προσωνόμαζαν «IMBRAMO». Η νήσος Ίμβρος φέρεται ότι φέρει τ' όνομα του Ιμβράμου Ερμή. Τέλος οι θρησκείες των Κινέζων, των Ιαπώνων, των Ινδών, των Αιγυπτίων και των Εβραίων, έχουν τη ρίζα τους στην Ελληνική θρησκεία του Μονοθεϊσμού του Ερμή. Ο θάνατος του Ερμή έχει περιβληθεί από την αρχαία παράδοση με το θρύλλο της ανάληψής του στους ουρανούς”.

Ο Ορφέας δίδαξε τον μονοθεϊσμό και σταυρώθηκε!

Επιτέλους, τώρα που ξεκινά η πορεία της επανελλήνισης του τόπου, πρέπει να τελειώνει οριστικά ο εθνικός διχασμός αιώνων: «Ναζωραίοι» κατά «ειδωλολατρών»! Ο ελληνισμός είναι αιώνιος, συμπαντικός και ενιαίος, σε όλες απολύτως τις μορφές του. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σε κάθε δόγμα (πολιτικό, θρησκευτικό, οικονομικό και οτιδήποτε άλλο) εμπεριέχεται το θείο σπέρμα του Έλληνος Λόγου. Γι’ αυτό και ο ελληνισμός είναι πνεύμα και όχι αίμα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σατανιστές!

Οφείλουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Να δούμε ακριβώς αυτό που αναφέρουμε προηγουμένως, δηλ. τη διαχρονική συνέχεια του ελληνικού πνεύματος και την παγκοσμιότητά του. Ξεκινούμε από τον μεγάλο μύστη της απώτατης ιστορίας (προϊστορίας) μας, τον Ορφέα. Εδώ βρίσκουμε τις ρίζες του μονοθεϊσμού («Εν το παν»!), αλλά και μία προδρομική μορφή του Χριστιανισμού. Όπως γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή «το πνεύμα όπου θέλει πνει». Επίσης, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο Χριστιανισμός απετέλεσε το αποκορύφωμα μίας ολόκληρης διεργασίας χιλιετιών, προκειμένου ο άνθρωπος να φθάσει στη σωτηρία της ψυχής του και να γνωρίσει την Αλήθεια (βλ. π.χ. το έργο του Αγίου Νεκταρίου περί της συνέχισης του αρχαίου ελληνικού πνεύματος μέσω του Χριστιανισμού).

Συνεπώς, καταρρίπτεται ο μύθος περί της (δήθεν) μη συνέχισης λατρευτικών δρώμενων και μυσταγωγικών διαδικασιών αιώνων, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Τρανή απόδειξη ο Ορφέας. Αυτός ήταν ποιμένας στη γη των Θρακών (πρότυπο του Καλού Ποιμένος, που υπήρξε αργότερα αλληγορικά ο Ιησούς) και μέγας διδάσκαλος της λατρείας που έλαβε αργότερα την ονομασία «ορφισμός». Επίκεντρό του ήταν το όρος Παγγαίο της σημερινής Ανατολικής Μακεδονίας, όπου και η συμβολική και πρωταρχική κοιλάδα των ρόδων.

Παγγαίο προέρχεται πιθανώς από τη λέξη Πανγαία. Και αναγραμματισμός του «Πανγαία» είναι ασφαλώς το «Παναγία» (μητέρα του Θεανθρώπου). Υπολείματα δε, της κοιλάδας των ρόδων παρατηρούμε σήμερα (γλωσσολογικά) στην ονομασία του χωριού Ροδολείβους, που είναι στους πρόποδες του Παγγαίου όρους (Ροδολείβος = το λιβάδι των ρόδων!). Εκεί ο Ορφέας δίδαξε στους μαθητές του ένα σύστημα αξιών, πλήρες, που περιελάμβανε: αστρονομία και φυσική, μαθηματικά και μουσική, θεολογία και φιλοσοφία... Τα πάντα!

Δεν είναι τυχαίο ότι τον Ορφέα συμπεριλαμβάνει στους «Μεγάλους μύστες», αυτό το μοναδικό έργο, ο Εδουάρδος Συρέ. Και όντως ο Ορφέας έζησε στην περιοχή αυτή, κάτι που υποστηρίξαμε και επιστημονικά πριν από μερικά χρόνια. Τα συμπεράσματα της έρευνάς μας (επιτόπιας μάλιστα στην περιοχή αυτή) περιέχονται στο έργο του γράφοντος «Μυστηριακή Θράκη. Θρύλοι και μύθοι», όπου μάλιστα έχουμε ειδικό κεφάλαιο για το κέντρο της πανάρχαιας ορφικής λατρείας...

Ιδού τι γράφουμε, μεταξύ άλλων, στο ως άνω έργο μας: «Το ίδιο το όνομα του Παγγαίου όρους προέρχεται από τις λέξεις «παν» και «γαία», άρα είναι η περίφημη Πανγαία, το όρος-θρύλος της ελληνικής προϊστορικής περιόδου, τότε που ο μύθος μπερδευόταν με τα ιστορικά δρώμενα και ήταν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από ποτέ! Η Πανγαία θεωρούνταν από τους Ορφικούς ως το επίκεντρο του πλανήτη και του κόσμου, απ’ όπου ο καθένας μπορούσε να έχει την πλήρη ορατότητα του σύμπαντος και – αλληγορικά – να κατέχει τα μυστικά της ζωής! Από εκεί προέκυψε και η εν λόγω ονομασία, που δεν είναι παρά αναγραμματισμός του ονόματος «Παναγία»!... Έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, το όρος Παγγαίο είναι ιερό και η αξία του είναι σημαντική (είναι άραγε τυχαίο ότι σήμερα ψηλά πάνω στο Παγγαίο, στη θέση του άλλοτε ιερού ναού των Ορφικών, βρίσκεται το χριστιανικό μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοινίσσης;)».

Υπάρχει μία γνωστή παράσταση του Ορφέα, που τον δείχνει... εσταυρωμένο! Άλλη μία πρότυπη εικόνα του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, για τη λύτρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά του θανάτου... Πράγματι, υφίσταται μία πανάρχαια παράδοση που θέλει τον Ορφέα να σταυρώνεται μαρτυρικά από τους «βέβηλους». Σταυρικό θάνατο είχαν και άλλοι μύστες, εξάλλου ο σταυρός δεν είναι παρά ηλιακό σύμβολο (στις διάφορες μορφές του, βλ. και πάλι το ως άνω έργο μας «Μυστηριακή Θράκη. Θρύλοι και μύθοι», όπου και υπάρχει παράρτημα σχετικά με το θέμα, υπό τον τίτλο «Σύμβολα του ανίκητου Ήλιου»).

Σχετικά με τον μονοθεϊσμό του Ορφέα και των Ορφικών παραθέτουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από τα σχόλια του Ιωάννη Πασσά στο εκπληκτικό του βιβλίο “Τα Ορφικά”: «Η καθιέρωσις του Μονοθεϊσμού υπό των Ορφικών, δηλαδή η καθιέρωσις της λατρείας του ενός υπερέχοντος δημιουργού, θεού παντοκράτορος, δεν ήτο δογματισμός, αλλά φανερά αλήθεια ή επιβεβλημένη ανάγκη, η οποία προέβαλλεν εις τον άνθρωπον την υπερτάτην δύναμιν, που κυβερνά τους κόσμους και το άπειρον και ασυνειδήτως τού υποβάλλει την αίσθησιν της ακατανικήτου δυνάμεως του δημιουργού από τον οποίον, ως δημιούργημά του εξαρτάται και ευρίσκεται εις την απόλυτον διάθεσίν του φυσικά»...

Ησίοδος (πριν από... 2.800 χρόνια!): «Αυτό το γένος [το δικό μας] θα το καταστρέψει ο Ζευς»!!!

Η χριστιανική παράδοση, και μάλιστα η ελληνορθόδοξη, δέχεται τη συνέχεια του ελληνισμού και του πολιτισμού: από τα βάθη της προϊστορίας έως και σήμερα έχουμε μία πορεία δοκιμασίας της ανθρωπότητας, που κορυφώνεται με την έλευση του Θεανθρώπου στη Γη και αναμένεται το τέλος της ιστορίας με τη Δευτέρα Παρουσία Του... Αυτή η συνέχεια είναι αναμφίβολο γεγονός και δείχνει τη σύνδεση του σημερινού χριστιανικού μας πολιτισμού με τη δόξα των αρχαίων προγόνων μας, έστω και αν αυτή την πραγματικότητα αρνούνται να την αποδεχτούν ορισμένοι, που θέλουν να διασπάσουν την ενότητα των Ελλήνων!

Υπάρχουν λοιπόν και στον αρχαιοελληνικό Λόγο σε μορφή σπερματική όλες εκείνες οι αντιλήψεις που ενσωματώθηκαν στον μετέπειτα μονοθεϊσμό. Έχουμε και άλλοτε αναφερθεί στην ορφική θεωρία της αρχαίας Θράκης, όπου βρίσκουμε σαφέστατα μονοθεϊστικά στοιχεία. Αλλά υπάρχουν επίσης στον Λόγο των σοφών Ελλήνων της αρχαιότητας προφητικές ρήσεις, όπως π.χ. στον Όμηρο, αλλά και στον Αισχύλο, όπου στο έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης» προφητεύεται ο... ερχομός του Ιησού Χριστού στη Γη!

Ιδιαίτερα προβλεπτικός υπήρξε ο Λόγος του Ησιόδου, που έζησε περί τον 8ο αιώνα π.Χ. (σύγχρονος περίπου του Ομήρου). Στα «Έργα και Ημέραι» και τη «Θεογονία» του ο Ησίοδος πραγματοποιεί μία μοναδική μύηση στη δημιουργία των πραγμάτων και αναφέρεται στα διάφορα «γένη» της ιστορίας της ανθρωπότητας. Συγκεκριμένα για το δικό μας «γένος», το πέμπτο, αναφέρει και τα παρακάτω άκρως ενδιαφέροντα:

«Το πέμπτο γένος ζει μέσα στον μόχθο και στα βάσανα. Νύχτα-μέρα οι άνθρωποι βασανίζονται και αφανίζονται καθώς τους έδωσαν οι θεοί έγνοιες πολλές και βαριές. Στο γένος αυτό οι θεσμοί θα έχουν καταρρεύσει. Η συγκρότηση της κοινωνίας θα έχει διασπαστεί. Τα ήθη θα έχουν αλλάξει...

Και αυτό το γένος, που έχει μαύρη και σκληρή καρδιά, θα το καταστρέψει ο Ζευς. Όταν αρχίσουν να γεννιούνται τα παιδιά με λευκούς κροτάφους, γερασμένα από τη γέννα τους, χωρίς κανένα κίνητρο και όρεξη για ζωή. Όταν δεν θα έχουν την ίδια γνώμη και τις ίδιες σκέψεις με τον πατέρα τους, και δεν θα συμφωνούν σε τίποτα. Όταν η φιλοξενία, η φιλία και οι δεσμοί αίματος δεν θα έχουν πια καμιά αξία. Όταν οι γέροι γονείς θα αφήνονται ανήμποροι στην τύχη τους. Όταν η δικαιοσύνη θα βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών και θα την επιβάλλουν χειροδικώντας. Όταν ο όρκος δεν θα υπολογίζεται πια και δεν θα τιμωρούνται οι υβριστές, οι επίορκοι και οι κακοποιοί.

Τότε είναι που η Αιδώς και η Νέμεσις, με πρόσωπο καλυμμένο από τη ντροπή, και για να μην βλέπουν τα όσα συμβαίνουν, θα εγκαταλείψουν τους ανθρώπους του γένους αυτού και θα ανέβουν για πάντα, από την πλατιά Γη ψηλά στον Όλυμπο, στα ανώτατα και καθαρότατα αιθερικά στρώματα, εκεί όπου το κακό δεν υπάρχει, σμίγοντας με τους άλλους αθάνατους θεούς. Κι όταν συμβεί αυτό, τότε, μόνο το κακό θα υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους. Και θα είναι πια αργά γιατί δεν θα υπάρχει καμία γιατρειά. Και αυτό το γένος θα καταστρέψει ο Ζευς»...

Τάδε έφη Ησίοδος πριν από τόσες χιλιάδες χρόνια! Περιγράφει επακριβώς την εποχή μας, μία εποχή αναμφίβολα απίστευτης παρακμής, στην οποία μοιραία επέρχεται ο κορεσμός και το τέλος... Το «γένος» μας, το οποίο θα καταστρέψει, κατά τη μυθική αυτή πρόβλεψη, ο ίδιος ο Ζευς. Ο Ζευς, του οποίου μία παραλλαγή είναι το όνομα «Ιησούς», δηλ. «Je-s-us» (η λέξη «Ζευς», στην οποία παρεμβάλλεται το οφιοειδές γράμμα «ς»). Εξάλλου, σύμφωνα και με τη θεωρία του αειμνήστου Γιόζεφ Γιαχούντα (βλ. το κλασικό του έργο «Hebrew is Greek»), τα εβραϊκά προέρχονται απευθείας από τα πανάρχαια ελληνικά της Μεσογείου, όπως αυτά μεταλαμπαδεύτηκαν στη Μέση Ανατολή. Και η λέξη «Ιησούς» είναι σαφές ότι σημαίνει «Ιάσων», δηλ. «Θεραπευτής», αλλά είναι επίσης και συγγενική με την ονομασία του νομιζομένου ως «Πατέρα των θεών», του Διός.

Όλα τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερα μεγάλη σημασία και αξία στις ημέρες μας, με φόντο τα δραματικά γεγονότα της Ουκρανίας, αλλά και ευρύτερα της περιοχής μας. Και είναι σαφές ότι ζούμε καιρούς «πονηρούς» και, ίσως, «εσχατολογικούς». Τα σημεία είναι πλέον πολλά. Ο δε θείος Λόγος έχει μιλήσει προ αιώνων για όλα αυτά τα ανησυχητικά πράγματα σημάδια. Είναι επομένως επιβεβλημένη η μετάνοια, αλλά και η διαρκής προσπάθεια βελτίωσης της ατομικής μας ζωής, προκειμένου να μην... βρεθούμε «εξ απήνης» και απωλέσουμε ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε: την ψυχή μας...

“Προφητεία” τα Ομηρικά Έπη, 27 οι Ωδές Ιλιάδας και Οδύσσειας!

Διαβάζοντας κάποιος σε βάθος την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα έπη του Ομήρου ήταν θεϊκής έμπνευσης: δεν γράφτηκαν από ανθρώπινο χέρι, αλλά δόθηκαν από το ίδιο το Υπέρτατο Ον!

Γύρω όμως από τα ομηρικά έπη έχουν κατά καιρούς εγερθεί μία σειρά κρίσιμων ερωτημάτων. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι τόσο η Ιλιάδα όσο και η Οδύσσεια είναι πολυεπίπεδα έργα. Μπορούν δηλ. να διαβαστούν σε πολλά επίπεδα και είναι πολλών διαστάσεων. Π.χ. ο πόλεμος του Ιλίου έχει, πέραν της ιστορικής του διάστασης, προβολή τόσο στο συμβολικό (εσωτερικό-ψυχικό) πεδίο όσο και στο αστρικό, εφόσον τα δρώμενά του αφορούν και τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων! Αλλά και το ταξίδι του Οδυσσέα, το τόσο περιπετειώδες, δεν ήταν απλώς η ναυτική εποποιΐα των προϊστορικών Ελλήνων ανά την υφήλιο: σχετίζεται και με τον αγώνα της ψυχής του ανθρώπου να φθάσει στα Ηλύσια πεδία μέσα από μία διαδρομή αφενός στον εσώτερό του κόσμο και αφετέρου στον πέραν της Σελήνης χώρο του διαστήματος...

Για να γίνει όμως κατανοητή η όλη θέση μας, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν ορισμένα πράγματα, τα οποία (αν και μπροστά στα μάτια μας) αγνοεί ο μέσος άνθρωπος. Κατ’ αρχάς, ήταν τελικά ο Όμηρος ο συγγραφέας των δύο επών που εξετάζουμε; Βέβαια, το λεγόμενο «ομηρικό ζήτημα», περί του ποιος υπήρξε δηλ. ο Όμηρος, εξακολουθεί να υφίσταται άλυτο. Δεν έχουμε ακόμη ξεκάθαρη απάντηση για το ποιος ήταν ο Όμηρος και... αν ποτέ υπήρξε! Κάποιοι τον ταυτίζουν, όχι αβάσιμα, με τον ίδιο τον Οδυσσέα ή έστω με τον γιο ή τον εγγονό του ήρωα της Τροίας. Κι αυτό, διότι υπάρχουν στα ομηρικά έπη τόσες και τέτοιες λεπτομέρειες που δεν θα μπορούσε να τις γνωρίζει ένας μη αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων...

Στην πραγματικότητα πάντως τα κείμενα τόσο της Ιλιάδας όσο και της Οδύσσειας που έχουμε στα χέρια μας ΔΕΝ είναι μετά βεβαιότητας γραμμένα από τον ίδιο τον Όμηρο (στην τωρινή τους μορφή)! Τα κείμενα αυτά είναι πολύ μεταγενέστερη σύνθεση, αιώνες μετά τον 8ο π.Χ. αιώνα όταν υποτίθεται ότι έζησε ο Όμηρος, συνθέτοντας τα γεγονότα του Τρωικού πολέμου και των περιπλανήσεων του Οδυσσέα που είχαν λάβει χώρα περί το 1200 π.Χ. Ιλιάδα και Οδύσσεια στη σημερινή τους μορφή αποδόθηκαν από τους περίφημους Γραμματικούς της Αλεξανδρείας (κάπου μεταξύ 3ου και 2ου π.Χ. αιώνα). Οι εν λόγω Αλεξανδρινοί Γραμματικοί κατήνειμαν τα έπη ως εξής: τα χώρισαν σε 24 κεφάλαια, που ονόμασαν «ραψωδίες», με κεφαλαία γράμματα την Ιλιάδα (Α-Ω) και με μικρά την Οδύσσεια (α-ω).

Όμως αυτή η κατανομή έγινε με βάση το τότε ελληνικό αλφάβητο! Δηλ. αυτό που είχε 24 γράμματα και όχι 27 όπως πιο πριν!... Είναι γνωστό ότι με την πάροδο των αιώνων τρία γράμματα (δίγαμμα ή στίγμα, κόππα και σαμπί) εξέπεσαν του ελληνικού αλφαβήτου. Συνεπώς, και εκ των πραγμάτων, ΑΛΛΟ κείμενο υπήρξε το πρωταρχικό του Ομήρου (όποιος και να ήταν αυτός) και ΑΛΛΟ εκείνο των Γραμματικών της Αλεξανδρείας, που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας!

Αλλά και η λέξη «ραψωδία» τι άραγε σημαίνει; Σημαίνει «ραμμένη ωδή», άρα οι ραψωδίες τόσο της Ιλιάδας όσο και της Οδύσσειας δεν είναι παρά «συρραφή ωδών», μία ανασύνθεση των αρχικών επικών ποιημάτων του Ομήρου, μία ανακατασκευή τους. Τούτο συνέβη, διότι τα αρχικά κείμενα είχαν προφανώς υποστεί κάποιου είδους αλλοίωση διαμέσου των αιώνων και κατέστη αναγκαία η εκ νέου τακτοποίησή τους σε ξεχωριστά κεφάλαια. Η εργασία αυτή έγινε από τους Αλεξανδρινούς Γραμματικούς σε «ραψωδίες» και όχι σε «ωδές» (όπως ήταν αρχικώς), επειδή ακριβώς «συνέρραψαν» τα υπολείμματα των αρχικών κειμένων. Και ασφαλώς αυτό έγινε και πάλι με βάση το ελληνικό αλφάβητο (όπως και πριν), αλλά τούτη τη φορά όχι με 27 γράμματα, διότι πολύ απλά τρία γράμματα είχαν «χαθεί», αλλά με 24 γράμματα.

Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι τα αρχικά (τα «γνήσια») ομηρικά έπη είχαν 27 κεφάλαια-ωδές. Πού όμως βρίσκονται τα αυθεντικά ομηρικά έπη; Πάνω σ’ αυτό το μείζον ερώτημα έχουν ειπωθεί πολλά. Είναι βέβαιον για αρκετούς ότι τα πρωταρχικά κείμενα απωλέσθησαν στη διάρκεια των περιβόητων «σκοτεινών αιώνων» που ακολούθησαν τα γεγονότα της Τροίας και το τέλος του μυκηναϊκού κόσμου. Οι φήμες ποικίλλουν: λέγεται ότι βρίσκονται καλά κρυμμένα είτε στη θρυλική βιβλιοθήκη του Βατικανού είτε ακόμη και σε... βουδιστικό μοναστήρι του Θιβέτ! Μία ελληνική «νέα Φιλική Εταιρεία» πάντως πιστεύει ότι φυλάσσονται σε «ειδική» κρύπτη μονής του Αγίου Όρους...

Όμως γύρω από τα ομηρικά έπη προέκυψαν και άλλα ερωτήματα. Ποιος ακριβώς ήταν ο Οδυσσέας; Ιδού μία εκδοχή. Ο Οδυσσέας, και γενικότερα η Οδύσσεια, δεν είναι παρά μία παραλλαγή (χρονικά μεταγενέστερη) της ένδοξης Αργοναυτικής εκστρατείας, που ως κεντρικό πρόσωπο είχε τον Ιάσωνα! Άρα, Οδυσσέας = Ιάσων... Εξάλλου, οι γεωγραφικοί σταθμοί και, γενικότερα, η πορεία της Αργούς του Ιάσωνα ήταν η ίδια με εκείνη που ακολούθησε πιο ύστερα ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του.

Να όμως και κάτι που δείχνει τη διαχρονική αξία του ελληνισμού. Ιάσων σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «Θεραπευτής». Όμως, στην εβραϊκή του μεταγλώτισση-παραφθορά (έχουμε αποδείξει σε παλαιότερα κείμενά μας ότι η εβραϊκή γλώσσα είναι διάλεκτος της ελληνικής!) «Ιάσων» μετατρέπεται σε... «Τζέσουα», που κι αυτό αντιδανείζεται στην ελληνική ως «Ιησούς»!!! Και πράγματι, «Ιησούς» είναι κι αυτός ο «Θεράπων». Ιδού πώς και γιατί ο Θεάνθρωπος ανήκει στον ελληνισμό και, σε πολιτισμικό-λαογραφικό επίπεδο, ο χριστιανισμός δεν είναι παρά η άμεση συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος!...

Παραθέτουμε ακόμη μία εκπληκτική άποψη. Ότι τα ομηρικά έπη δεν ήταν παρά... «προφητείες» που προέβλεψαν τα μέλλοντα να συμβούν γεγονότα! Ασφαλώς, είναι αληθές ότι σε Ιλιάδα και Οδύσσεια κυριαρχεί το προορατικό στοιχείο: ιερείς και μάντεις «βλέπουν» μπροστά στον χρόνο. Έχουμε δηλ. ξεκάθαρα στα έπη αυτά το ισχυρό δεδομένο της πρόγνωσης γεγονότων και καταστάσεων.

Εάν όμως, σύμφωνα με τις ως άνω αντιλήψεις, ο Οδυσσέας ταυτίζεται με τον Χριστό (είναι δηλ. πρότυπο εμφάνισης του Κυρίου, όπως άλλωστε η Εκκλησία μας ομιλεί περί προπατόρων του χριστιανικού πνεύματος αρχαίων Ελλήνων σοφών), τότε... ποιος είναι άραγε ο Αντίχριστος; Εάν δούμε προσεκτικά τα ομηρικά έπη, έστω και με την απόδοσή τους που έχουμε στα χέρια μας, θα παρατηρήσουμε ότι πολλοί ήρωες χαρακτηρίζονται ως «αντίθεοι». Συνεπώς, οι ήρωες αυτοί είναι «αντί των θεών», αντίπαλοι ή αντικαταστάτες τους. Η λέξη «αντίθεος» αποδίδεται επίσης και ως «ισόθεος».

Πέραν αυτού, η λέξη «διάβολος», ελληνικής προέλευσης, σημαίνει αυτόν που βάλλει κατά του Δία. Αυτόν που τα βάζει με τον Θεό, συνεπώς τον Σατανά της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο εκπεσών άγγελος, ο Εωσφόρος, αυτός που φέρει την αυγή. Και πράγματι, κυρίαρχη δύναμη του υλικού κόσμου (υπό την έννοια ότι είμαστε πάντοτε υπό τον πειρασμό του, επομένως σε συνεχή δοκιμασία) είναι ο Σατανάς, όπως γνωρίζουμε κάλλιστα από την Καινή Διαθήκη και τους πειρασμούς του προς τον Κύριο Ιησού. Το ίδιο και με τα βασανιστήρια του Ιώβ στην Παλαιά Διαθήκη, όπου και πάλι ο Διάβολος εμφανίζεται να έχει πλήρη εξουσία επί της ύλης, με ανοχή Θεού φυσικά.

Στα απομεινάρια της αρχικής Ιλιάδας και της Οδύσσειας (που έχουμε στα χέρια μας) υπάρχουν πράγματι αναφορές στο «θηρίο» της Αποκάλυψης του Αγίου Ιωάννη, που ταυτίζεται με τον Αντίχριστο. Στον στίχο 308 της Β ραψωδίας της Ιλιάδας γίνεται αναφορά στον «μαύρο σαν αίμα δράκο», που αργότερα βρίσκουμε στον Δανιήλ της Παλαιάς Διαθήκης και, βεβαίως, στην Αποκάλυψη. Ο «μαύρος δράκος»-Αντίχριστος είναι ο μεγάλος αντίπαλος του Οδυσσέα τόσο στην απόπειρά του να αλώσει την Τροία όσο και αργότερα στην προσπάθειά του να επιστρέψει στην Ιθάκη.

Είναι βέβαιο ότι όταν ανοίξει ο «καυτός» φάκελος των «χαμένων» ομηρικών επών (των πρωτογενών δηλ. κειμένων) θα γίνει πραγματικός «σεισμός» στην επιστήμη και, γενικότερα, στον κόσμο! Διότι οι αποκαλύψεις θα είναι τεράστιες, σε πολλά θέματα. Που αφορούν όχι μόνο το ιστορικό παρελθόν, αλλά (κυρίως) το επερχόμενο δραματικό μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας...