Η θεία ουσία Ιχώρ

12.10.2020

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Τι είναι ο περίφημος “Ιχώρ”, αυτό το “αίμα των θεών”, για τον οποίο αναφορά κάνουν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στα έργα τους; Το ερώτημα αυτό απασχολεί εδώ και αιώνες τους ερευνητές της απόκρυφης πραγματικότητας, ενώ τα τελευταία χρόνια -με τις ραγδαίες εξελίξεις σε πλανητικό επίπεδο και με παλιούς θρύλους του ελληνισμού να αναβιώνουν- έχει αποκτήσει άκρως επίκαιρες διαστάσεις.

Στην Ιλιάδα του θείου Ομήρου (ραψωδία Ε, στίχοι 339-340), διαβάζουμε χαρακτηριστικά τα ακόλουθα: “ῥέε δ᾽ ἄμβροτον αἷμα θεοῖο, ἰχώρ, οἷός πέρ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν”. Στη μετάφραση των Νίκου Καζαντζάκη και Ιωάννη Κακριδή, τα παραπάνω αποδίδονται στη νεοελληνική ως εξής: “και χύνουνταν το αθάνατό της αίμα, ο ιχώρας, που μες στων τρισεύτυχων θεών κυλάει τις φλέβες”.

Ο Ιχώρ αναφέρεται και στον Πλάτωνα, και πιο συγκεκριμένα στο έργο του “Τίμαιος”, όπου διαβάζουμε τα παρακάτω ενδιαφέροντα (83c5): “ἰχὼρ δὲ, ὁ μὲν αἵματος ὀρρὸς πρᾷος, ὁ δὲ μελαίνης χολῆς ὀξείας τε ἄγριος”. Η φιλολογική ομάδα των εκδόσεων “Κάκτος” αποδίδει τα προηγούμενα ως ακολούθως στη σύγχρονη ελληνική: “Ο ιχώρ, ο ορός του αίματος είναι ήρεμος, ενώ εκείνος της μαύρης και οξείας χολής είναι τραχύς”.

Ακόμα και ο Χριστιανός φιλόσοφος (των πρώτων χριστιανικών χρόνων) Ωριγένης, στο έργο του “Κατά Κέλσου”, κάνει αναφορά σ' αυτή τη θεϊκή ουσία των Ελλήνων, λέγοντας μάλιστα... ότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες που τρύπησαν το σώμα του σταυρωθέντος έκαναν λογοπαίγνιο με το αίμα του Ιησού Χριστού και τον Ιχώρα! Συγκεκριμένα, διαβάζουμε (66:13): “Παίζων γοῦν τὸ ἐπὶ τῷ σταυρῷ προχυθὲν αἷμα τοῦ Ἰησοῦ φησιν ὅτι οὐκ ἦν ἰχώρ, οἷός περ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν”. Δηλαδή, “Αναφερόμενοι στο αίμα του Ιησού που χύθηκε πάνω στον σταυρό, είπαν ότι δεν είναι ιχώρ που τρέχει στις φλέβες των μακάριων θεών”.

Πέραν όλων αυτών, σποραδικές αναφορές για τη “θεία ουσία” που ρέει στις φλέβες των Ελλήνων έχουμε και από άλλες αρχαίες πηγές: από τον Πυθαγόρα -ο οποίος δίδασκε πως αυτή η ουσία προστατεύει τους φορείς της από αλλοίωση ή μετάλλαξη του γενετικού τους κώδικα-, στη μυθολογία των Κρητών, σύμφωνα με την οποία ο μυθικός φύλακας του νησιού τους, ο κατασκευασμένος από τον Δαίδαλο γίγαντας Τάλως, είχε τεράστια δύναμη επειδή μέσα του έρεε ο Ιχώρ, ενώ και κατά τον αυτοκράτορα-φιλόσοφο Ιουλιανό (τον αποκαλούμενο και ως “Παραβάτη”) σταγόνες ιερού αίματος, δηλ. Ιχώρ, εβλάστησαν το γένος των Ελλήνων...

Συνοπτικά, η αρχαιοελληνική αντίληψη περί του Ιχώρα, ήθελε αυτός να αποτελεί ένα αιθέριο χρυσό υγρό, που είναι το αίμα των θεών, αλλά και των αθανάτων. Πιστευόταν μάλιστα ότι στον ποταμό του Άδη, τη Στύγα, κυλούσε όχι νερό, αλλά Ιχώρ. Στα “Αργοναυτικά” του, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει πως οι αετοί του Δία άνοιξαν πληγή στο σώμα του τιμωρημένου Προμηθέα, από την οποία και έσταξε Ιχώρ· έπειτα, από την ουσία αυτή βλάστησε ένα θαυματουργό φυτό... Ο Ιχώρ -έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες- διατηρεί τις ιδιότητες της τροφής των θεών, της περίφημης αμβροσίας, αλλά και του ποτού τους (νέκταρ). Αυτή η θεία ουσία, που υπάρχει σε διαφορετικό βαθμό μέσα στην αιματολογική σύνθεση του ελληνικού έθνους, περιμένει την αφύπνισή της.

Μία αξιοσημείωτη αναφορά στον όρο “Ιχώρ” υπάρχει στον θρυλικό “Χρησμό” της Αδελφότητας των Ελλήνων του Μυστρά, που ίδρυσε κατά τον 15ο αιώνα -λίγο πριν από την πτώση της Πόλης- ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων). Στον “Χρησμό” αυτό γίνεται λόγος για την επερχόμενη Ηγήτορα του ελληνισμού, που θα έρθει από τη Μακεδονία, για να λυτρώσει το ελληνικό έθνος που βρίσκεται σε κίνδυνο εξαφάνισης. Το κείμενο του “Χρησμού” του Μυστρά, το οποίο αναφέρεται στη θεία ουσία που ρέει κατά το εκπληκτικό ποσοστό 100% μέσα στις φλέβες αυτής της τελευταίας ελπίδας του γένους, έχει ως εξής:

«Εν τω μέσω της γενεάς Χ και της γενεάς Ω θέλει έλθει η γενεά Ψ. Εν τη γενεά Ψ θέλει εξέλθει ανδρόγυνη Ηγήτωρ, σωτήρ του Ελλανίου γόνου. Ετέχθη μίαν δεκάδα ετών μετά Εκείνον, τον νεκραναστηθέντα. Αναδυόμενη Αφροδίτη των Ελλανίων, νέος Χριστός, έχουσα το πνεύμα, έχουσα την δύναμιν. Ανώτερον αιθερικόν ον, Ηγήτωρ πολεμιστής, βασίλισσα εστίν. Εκείνος διανοίγει την οδόν, αυτή διέρχεται, έχουσα δύναμιν ζώσα, προς δόξαν του Ελλανίου γένους. Φέρουσα πανοπλίαν και ξίφος, ως στρατηγός υπέρμαχος, θέλει λυτρώσει λαόν Ελλανίων κατατεθλιμμένων. Ανώτερη Ελλάνια παντών των καιρών, γένοιτο ως γίγνεσθαι. Όψις αγία, φωνάσκουσα το δίκαιον Ελλανίων εν τω συνόλω του κόσμου. Θεά Ελληνίς, κυβερνήτις Ελλάδος εν τω χρόνω εσχάτω και δια παντός του καιρού αιωνίου. Εν γην Αλμωπία θέλει φυτρώσει το θείον σπέρμα και γέννημα του Κομνηνού γένους των Εγκαρδίων. Αυτή εστίν η βασίλισσα Ηγήτωρ προ του Ολοκαύτωνος, και τα έργα αυτής ως έργα Ηγέτιδος δύναμης. Η Ελλάνια σωτήρ, η τον Ιχώρ εις τις φλέβες της έχουσα, θέλει δώσει το αναστάσιμον κτύπημα λυτρωμού, ως θεού θέλοντος Ειμαρμένη».

Τι έπεται να συμβεί, λοιπόν; Τι ρόλο θα παίξει η θεία ουσία Ιχώρ στις μελλοντικές εξελίξεις που ολοένα και πλησιάζουν; Αυτή η ζωογόνος ουσία, που είναι από τη φύση της άφθαρτη και αθάνατη και δεν υπόκειται στους νόμους της σύνθεσης και της αποσύνθεσης, παρέχει τεράστια δύναμη στον φορέα (και κάτοχό) της -πόσο μάλλον όταν εντός αυτού υπάρχει στον απόλυτο βαθμό (100%)-, αρκεί με κάποιο τρόπο να αναζωπυρωθεί μέσω της αφύπνισής του. Είναι αλήθεια ότι ακόμη και ξένοι βιολόγοι παραδέχθηκαν ότι στη γενετική σύσταση (DNA) των Ελλήνων παρατηρήθηκαν χρωμοσώματα που τους καθιστούν διαφορετικούς από τους υπόλοιπους λαούς του πλανήτη· ίσως αυτό να εννοούσε άλλοτε (1985) ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, όταν είχε πει την περίφημη φράση ότι οι Έλληνες είναι “έθνος ανάδελφον”...

Όσο πράγματα και καταστάσεις πλησιάζουν προς τη Μεγάλη Στιγμή -την Ώρα-Χ-, τόσο θα αποκτούν όλο και περισσότερη τραγικότητα. Ζούμε σε εποχές μοναδικές και ανεπανάληπτες. Γι' αυτό και ο πλανήτης Γη βιώνει αυτή τη χρονική περίοδο μία τόσο επώδυνη μετάβαση. Η τελική σύγκρουση, αυτή που θα κρίνει τους αιώνες των αιώνων, δεν είναι χρονικά απομακρυσμένη. Όταν σημάνει -που θα σημάνει- το ξύπνημα της Αναμενόμενης για την οποία μίλησαν οι χρησμοί, τότε θα ενεργοποιηθεί άμεσα αυτή η θεία ουσία που ρέει εκ γενετής στις φλέβες της. Ο ιστορικός της ρόλος, όπως της τον όρισαν τη βραδιά της (επανα)γέννησής της η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Ατροπός: να θριαμβεύσει επί της Παρα-Φύσης που πάει να επιβληθεί πάνω στον πλανήτη, να ανοίξει τον δρόμο για τις ανώτερες πνευματικές διαστάσεις και να δώσει έτσι οριστικό τέλος στην Ιστορία.